O Frank Barat δημοσίευσε στο US UNCUT το παρακάτω κείμενο. Η ομάδα του Περιοδικού το μετέφρασε και το αναδημοσιεύει, καθώς, αφενός είναι η φωνή ενός ανθρώπου που προέρχεται από την χώρα που υπέστη την επίθεση, αφετέρου απαντάει σε 5 πολύ βασικά επιχειρήματα που αναπτύσσονται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.

ΕΙΜΑΙ ΕΙΡΗΝΙΣΤΗΣ ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ. ΚΑΙ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ 5 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ

Οι σημερινές τρομοκρατικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες συνιστούν μια απίστευτη τραγωδία και δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε τα θύματα. Ωστόσο, το να αναζητάς εκδίκηση μέσω μιας στρατιωτικοποιημένης απάντησης, το μόνο που θα κάνει θα είναι να δημιουργήσει περισσότερους τρομοκράτες.

Ως πολίτης του Βελγίου και ακτιβιστής στις Βρυξέλλες θα ήθελα να πω 5 πράγματα που όλοι θα έπρεπε να έχουμε κατά νου:

1. Ένας τεράστιος αριθμός στρατιωτών στο δρόμο δεν σε κάνει ασφαλή

Η άμεση απάντηση του Βελγίου μετά από το Charlie Hebdo και τις επιθέσεις στο Παρίσι ήταν να βγάλει χιλιάδες στρατιώτες στους δρόμους. Παρά τον αριθμό των στρατιωτών, και τον αριθμό των μελών των υπηρεσιών ασφάλειας, στις Βρυξέλλες χτυπήθηκαν δύο από τους πιο προφανείς στόχους για τρομοκράτες, ένα αεροδρόμιο και ένα μετρό. Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι πρόκειται για πλήρη αποτυχία εκ μέρους τους, και στη στρατηγική και στην τακτική που υιοθέτησαν για να «νικήσουν τον τρόμο».

Η στρατιωτική αυτή παρουσία ενδυναμώνει την ιδέα ότι το κράτος βρίσκεται εδώ για να προστατεύει εσένα και την ευζωία σου, πράγμα λάθος από πολλές σκοπιές. Η στρατιωτικοποίηση λειτουργεί πρωτίστως για να προστατεύσει τα συμφέροντα των εταιρειών. Όπως λέει και η ακτιβίστρια Ewa Jasiewicz, «η αυξημένη παρουσία της αστυνομίας σε δημόσιους χώρους για να “αντιμετωπίσει την τρομοκρατία” είναι σκέτο θέατρο»

2. Δεν μας μισούν για τις ελευθερίες μας

Η ρατσιστική ρητορική ότι «δεν αγαπούν τη ζωή όπως εμείς» είναι μια σκέτη ανοησία και χρειάζεται να αποδομηθεί προσεκτικά. Όταν οι δολοφόνοι ξύπνησαν το πρωί για να πάρουν το μονοπάτι του θανάτου, ο ήλιος έλαμπε και ο ουρανός ήταν μπλε και για αυτούς. Τα φρικτά εγκλήματα που διέπραξαν έκαναν αίσθηση, κατά τους ίδιους, στην διαστρεβλωμένη θέαση που έχουν για τον κόσμο. Παλεύω πολύ να πιστέψω ότι οποιοσδήποτε θα σκότωνε κάποιο ανθρώπινο πλάσμα έτσι για πλάκα, για τη φάση του να σκοτώσει!

Η διαδρομή τους από στερημένους νεαρούς σε δολοφόνους τρομοκράτες είναι μια πορεία που πρέπει να μελετήσουμε σοβαρά, βήμα-βήμα, έτσι ώστε να προχωρήσουμε μπροστά ελπίζοντας ένα καλύτερο μέλλον για την κοινωνία συνολικά.

3. Η φυλακή δεν θεραπεύει τους ανθρώπους –το αντίθετο κάνει.

Παρόλο που δεν ξέρουμε ακόμα το προφίλ των τρομοκρατών στις Βρυξέλλες, γνωρίζουμε ότι η διαδρομή αυτών που επιτέθηκαν στο Παρίσι είναι κοινή, από μικροεγκληματίες σε μαζικούς δολοφόνους. Η ακραία και γρήγορη διαδικασία ριζοσπαστικοποίησής τους πέρασε μέσα από τη φυλακή και όχι μέσα από κάποιο τζαμί. Μπήκαν μέσα ως μικροαπατεώνες και βγήκαν έξω ριζοσπαστικοποιημένοι και μεταμορφωμένοι. Είναι ώρα να δούμε αυτό που η Angela Davis αποκαλεί φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Η απόδειξη είναι προφανής –οι φυλακές με τίποτα δεν «θεραπεύουν» ανθρώπους, ούτε τους βοηθούν να επανενταχθούν σε μια κοινωνία που τους έχει ήδη καταδικάσει.

4. Για να σταματήσεις την τρομοκρατία πρέπει να σταματήσεις να συμμετέχεις σε αυτή.

Αν δούμε τι έγινε στη Γαλλία και το Βέλγιο, αν μελετήσουμε καλά όλο το τηλεοπτικό υλικό και διαβάσουμε ρεπορτάζ και αναλύσεις, θα δούμε ότι το μεγαλύτερο μέρος επικεντρώνεται στην «ασφάλεια», τη «στρατιωτικοποίηση», «την επανάληψη του χτυπήματος», και τον «πόλεμο». Πολύ λίγα μέσα επικεντρώθηκαν σε όσα είπαν ή έγραψαν οι τρομοκράτες. Γιατί το έκαναν; Τί είπαν ενώ το έκαναν; Αν διαβάσουμε, θα συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι μιλούσαν την ίδια γλώσσα.

Οι άντρες που εκτέλεσαν αυτές τις επιθέσεις εκπαιδεύτηκαν πολιτικά από την καταστροφή του Ιράκ, την επέμβαση στο Αφγανιστάν, τους βομβαρδισμούς στο Πακιστάν και την Υεμένη, τους βασανισμούς στο Γκουαντανάμο και το Αμπού Γκράιμπ και την αποικιοκρατία και την κατοχή στην Παλαιστίνη. Εν συντομία, η ταυτότητά τους είναι «Μουσουλμάνοι» και φάνηκαν τρομοκρατημένοι από τον ιδεολογικό πόλεμο της Δύσης απέναντι σε ό,τι λανθασμένα η Δύση αποκαλεί «μουσουλμανικό κόσμο». Αυτό είναι το βασικό κίνητρο πίσω από τους άντρες του ISIS που γίνονται δολοφόνοι. Το «Οι πόλεμοί σας, οι θάνατοί μας» έγινε σλόγκαν μετά τις επιθέσεις του Παρισιού. Ίσως να μην είναι εντελώς ακριβές, και σίγουρα δεν μπορούμε να απλοποιούμε τα πράγματα, ωστόσο υπάρχει κάποια αλήθεια σε όλο αυτό.

5. Οι κυβερνήσεις γνωρίζουν πώς να νικήσουν το ISIS, αλλά προτιμούν να μην κάνουν τίποτα.

«Θα τους κυνηγήσουμε», είπε ο Ομπάμα 1-2 ώρες μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Αλήθεια; Πότε;

Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι οι πραγματικοί άνθρωποι που πολεμούν το ISIS αυτή τη στιγμή είναι οι Κούρδοι στο Κομπάνι και τις άλλες πόλεις. Ξέρουμε ότι το να τους βοηθήσουμε και τους υποστηρίξουμε, κόβοντας παράλληλα τη διαδρομή του πετρελαίου του ISIS στην Τουρκία, θα πετύχαινε ένα μεγάλο χτύπημα στο αποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος. Κάνουν κάτι τέτοιο; Όχι, βέβαια.

Η υποστήριξη της Τουρκίας, ενός βασικού παίχτη σε όλη αυτή την ιστορία, παίχτη με μακιαβελικές πρακτικές στη βάση της, είναι ένας σημαντικός παράγοντας της συνεχιζόμενης βίας. Γνωρίζουμε, επίσης, και τι ρόλο παίζει στην περιοχή η Σαουδική Αραβία, το πιο καταπιεστικό κράτος στον κόσμο, μέσω της χρηματοδότησής τους στους Ουαχαμπίτες –οι οποίοι διακηρύσσουν την πιο ριζοσπαστική και επικίνδυνη ερμηνεία του Ισλάμ. Αντί να κάνουν κάτι ενάντια στην εξάπλωση του Ουαχαμπισμού, η Δύση το ενθαρρύνει. Η Γαλλία, για παράδειγμα, μόλις πριν λίγες μέρες, απέδωσε στον Mohammed Ben Nayef –τον μελλοντικό βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας- την ύψιστη τιμή, αυτή της «Λεγεώνας της τιμής».

Αυτά είναι με τα οποία πρέπει να αναμετρηθούμε. Με τις διαρκείς «διπλοπροσωπίες» και τα ψέματα των κυβερνήσεών μας. Αυτά είναι που δημιουργούν απόρριψη και μίσος.

Πηγή: To periodiko / usuncut