Λοιπόν. Ήρθε ο καιρός να εξηγήσω κι εγώ γιατί είμαι με το ΟΧΙ και γιατί θα ψηφίσω ΟΧΙ. Είναι απολύτως ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ γνώμη, όχι κομματική. Καταρχήν, θεωρώ χειρότερο κι απ’το να βγει το ΝΑΙ και να ψηφιστεί το τελεσίγραφο των δανειστών (συν τη μεγάλη ήττα που θα αντιπροσωπεύει και σε ψυχολογικό, συμβολικό και επικοινωνιακό επίπεδο), το να μείνει αυτό το μίνι εμφυλιοπολεμικό κλίμα ανάμεσα στους υποστηρικτές των δύο διαφορετικών επιλογών και να δηλητηριαστεί περισσότερο η ελληνική κοινωνία.

Ads

Δυστυχώς και οι δύο πλευρές συμβάλλανε σ’αυτό, αν και η ευθύνη βαραίνει περισσότερο την πλευρά του ΝΑΙ, η οποία χρησιμοποίησε (σ’επίπεδο κομμάτων και φορέων που την στηρίζουν, όχι απλών υποστηρικτών), ό,τι μηχανισμό είχε στα χέρια της (ξένους παράγοντες, ΜΜΕ, γενικότερα εγχώρια διαπλοκή) για να προωθήσει αυτήν την αίσθηση υποτίμησης προς το φτωχό, λαϊκό κι εντέλει αγωνιστικό υποκείμενο.

Τις ακρότητες της άλλης πλευράς, αν και μου είναι πολιτικά και προπάντων αισθητικά αποκρουστικές, μου είναι κατανοητές, γιατί μερικές φορές είναι το μοναδικό σου όπλο για να εκτονωθείς απέναντι σ’ένα ισχυρότερο αντίπαλο. Παρ’όλα αυτά, πρώτο μας μέλημα όλων πρέπει να είναι να επιστρέψουν αυτές οι αντιθέσεις στο επίπεδο απλών πολιτικών αντιπαραθέσεων.

Είμαι με το ΟΧΙ για λόγους στοιχειώδους αξιοπρέπειας, προσωπικής και εθνικής (πατριωτικής, αν χαλιούνται κάποιοι). Η πρόταση στην οποία λέει ναι το ΝΑΙ, προέρχεται απ’το κομμάτι αυτό των εταίρων μας που θέλουν να μας τιμωρήσουν για την κυβέρνηση που εκλέξαμε και να διαιωνίσουν τα αρνητικά στερεότυπα για μας, για να συνεχίσουν να βγάζουν τεράστια κέρδη στις πλάτες μας, εκμεταλλευόμενοι αντικειμενικές αδυναμίες μας, όπως το διεφθαρμένο τμήμα της πολιτικής μας ελίτ, το δυσλειτουργικό κράτος, το γεγονός ότι είμαστε μικρή, περιφερειακή χώρα με διαφορετικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά απ’την πλειοψηφία των χωρών της ΕΕ κ.ά.

Ads

ΟΧΙ γιατί ακόμα και στις μεγάλες υποχωρήσεις που έχει κάνει η κυβέρνηση, αυτοί απαντούν με μέτρα που θα πλήξουν κι άλλο τους φτωχούς έναντι των πλουσίων και που υπονομεύουν πλήρως κάθε δυνατότητα ν’ανακάμψει η χώρα μέσα από την αλλαγή του παραγωγικού της μοντέλου, προς ένα που θα ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοπροσωπία της.

ΌΧΙ γιατί υπάρχει ένα ενδεχόμενο να κάνουν πίσω οι δανειστές και ν’ακούσουν και να σεβαστούν τι λέει ο ελληνικός λαός. Ενώ με το ΝΑΙ είναι σα να τους λέμε «σφάξε με αγά μου ν’αγιάσω». Αλλά πρέπει να είμαστε ειλικρινείς (κάτι που δεν το κάναμε στις εκλογές του Ιανουαρίου) και να προετοιμάσουμε τον κόσμο και για το άσχημο ενδεχόμενο, δηλαδή να μην κάνουν πίσω οι δανειστές. Τότε το πιο πιθανό θα είναι να πάμε στη δραχμή και τα πράγματα για ένα διάστημα θα είναι χειρότερα, αλλά με σχέδιο διαχείρισης αυτής της κατάστασης, όραμα για το τι χώρα θέλουμε, σκληρή προσπάθεια από τους περισσότερους και αλληλεγγύη, θα τα καταφέρουμε. Όσο για το αν θα είμαστε τότε Ευρώπη, πάλι θά’μαστε. Ενδεχομένως και νά’μαστε όσο πρέπει να’μαστε. Ή όσο μπορούμε.

ΟΧΙ γιατί σιχαίνομαι το φασισμό του οικονομισμού, όπου όλα ανάγονται σε αριθμούς, κέρδος και δείκτες ανάπτυξης. Όπως είπε κι ο Σαρτρ «κανείς δε θυσίασε τη ζωή του για λιγότερο πληθωρισμό». Κι αυτό θα πρέπει να προβληματίσει και όσους από’μας εμμένουμε στα κανάλια ή σε άρθρα μόνο στα οικονομικά οφέλη ή απώλειες.

Σχετικά μ’αυτούς που σκέφτονται να ψηφίσουν ΝΑΙ. Για τα οργανωμένα συμφέροντα, προφανώς δεν έχω να πω τίποτα. Ούτε πρόκειται να πείσω κανέναν τους, ούτε με αφορά να έχω κάποιου είδους σχέση μαζί τους. Αλλά για όσους φίλους και γνωστούς είναι με το ΝΑΙ, θέλω να τους πω πως σέβομαι το ότι μπορεί να το θέλουν λόγω φόβου, αλλά πολλές φορές το φόβο πρέπει να τον ξεπερνάμε για να πάμε μπροστά. Αν πάλι είναι με το ΝΑΙ γιατί πιστεύουν ότι εμείς είμαστε άχρηστοι και χρειαζόμαστε κάποιον να μας οργανώσει και να μας ελέγχει ή ότι οι δανειστές θέλουν πραγματικά το καλό μας, τότε υπάρχει πρόβλημα. Υπάρχουν χιλιάδες στοιχεία που δείχνουν πόσα χρήματα έχουν βγάλει εις βάρος μας, που πήγε η πλειοψηφία των χρημάτων που δανειστήκαμε, ποιες εταιρίες τους φοροδιαφεύγουν και λαδώνουν ντόπιους πρόθυμους, αν δουλεύουμε λιγότερο και είμαστε τεμπέληδες κ.ά.

Σε καμία περίπτωση δε λέω ότι δεν πρέπει να δούμε τα λάθη μας και να μην προσπαθήσουμε να τα διορθώσουμε, λέγοντας ότι μας φταίνε μόνο οι άλλοι. Άλλωστε ένας απ’τους αγαπημένους μου στίχους είναι αυτός του Σαββόπουλου που λέει «φορώ τη μάσκα για να ιδώ/κάτι καλό στον δήμιό μας κάτι στραβό στον εαυτό μας» (αλλά αμέσως μετά λέει «να μην φοβάμαι/να μην φοβάμαι/εκεί που πάμε»). Άλλο όμως η αυτοκριτική κι άλλο το αυτομαστίγωμα. Και κυρίως αυτό κυριαρχεί στα κυρίαρχα ΜΜΕ, ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης. Και όποιος λαός αυτομαστιγώνεται, δεν έχει καμιά ελπίδα να στηριχθεί μετά στα πόδια του, γιατί έχει εξαφανιστεί η αυτοπεποίθησή του. Ακόμα και να ήταν μόνο ή κυρίως θέμα εξυγίανσης του κράτους, μετά το (αυτο)μαστίγωμα, το υποκείμενο που καλείται να το στελεχώσει, είναι παθητικό και άβουλο, άρα αναποτελεσματικό.

Και κάτι τελευταίο. Παράλληλα με τα παραπάνω (και χωρίς να λέω ότι το παρακάτω πρέπει να είναι το μοναδικό κριτήριο), έχει σημασία και ποιοι είναι με το ΝΑΙ και το απίστευτο ποσό χρημάτων που έχουν ρίξει(σχεδόν κάθε ένα απ’τα τραγούδια που αναφέρω εδώ κι έψαχνα στο youtube, μού’βγαζε διαφήμιση για το ΝΑΙ). Από τους καναλάρχες μέχρι τους εφοπλιστές. Απ’την άλλη βέβαια, μπορεί να πει κανείς ότι με το ΟΧΙ είναι και η Χρυσή Αυγή (και το λένε πολλοί. Γι’αρκετούς μάλιστα αυτό είναι το μοναδικό εργαλείο ανάλυσης του ΟΧΙ. Τραγική πολιτική λογική). Όποιος ξέρει τα βασικά απ’το φασισμό και το ναζισμό, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι το ΟΧΙ τους είναι στα πλαίσια του τυχοδιωκτισμού τους και της προσπάθειας εκμετάλλευσης της φτώχειας του λαού. Και όποιος υποστηρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τα ΄χει συμφωνήσει με τη Χρυσή Αυγή, τότε συγχωρέστε με, αλλά είναι ή άσχετος ή τυχοδιώκτης ή εμπαθής. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Χ.Α. Συμφωνία. Έλεος.

Σαν έκθεση ιδεών βγήκε, αλλά δεν πειράζει. Όπως λέει και ο λαϊκός σοφός Άκης Πάνου «Θέλω να τα πω, όπως υπάρχουν στο μυαλό » (και να προσέξω την ορθογραφία). Νομίζω ότι σ’αυτά που έγραψα ταιριάζουν 2 τραγούδια.