«Δεν με φοβίζει ούτε το ΟΧΙ ούτε το ΝΑΙ. Με φοβίζει μόνο αυτό που ένα διεστραμμένο μυαλό μπορεί να συμπεράνει απ’ αυτό». Η φράση αυτή δεν είχε δημιουργηθεί στο νου μου, τη μέρα της προκήρυξης τους δημοψηφίσματος απ’ τον Πρωθυπουργό ακριβώς πριν μία εβδομάδα. Δημιουργήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του διαστήματος, όπου όλοι πολίτες έγιναν μάρτυρες κατασκευασμένων εντάσεων και ναρκοθετημένων πεδίων, που οδήγησαν στη δημιουργία και στην αναζωπύρωση ενός ακραιφνούς πολωτικού και διχαστικού κλίματος στην ελληνική κοινωνία. Τα πρώτα στοιχεία, άλλωστε, δείχνουν αυτή ακριβώς την κατάσταση: το αποτέλεσμα την Κυριακή θα είναι οριακό…

Ads

Ζήσαμε μία εβδομάδα πρωτόγνωρη, με διαρκείς πολιτικές εξελίξεις και κατευθυνόμενο πολιτικό σχολιασμό. Ζήσαμε μία εβδομάδα όπου παρέλασαν απ’ τα ΜΜΕ άνθρωποι ποικίλων ειδικοτήτων και κοινωνικών φρονημάτων, που με τον ένα ή άλλο τρόπο εξέφραζαν την άποψη τους για την Κυριακάτικη ετυμηγορία.

Ζήσαμε μία εβδομάδα όπου είδαμε για πρώτη φορά ανθρώπους να παίρνουν ξεκάθαρη θέση και να προσπαθούν (άλλοι με επιχειρήματα και άλλοι χωρίς) να σε κάνουν να υιοθετήσεις μία φτιασιδωμένη άποψη, μόνο και μόνο επειδή εκφέρεται από το στόμα ενός δημόσιου ταγού. Ζήσαμε μία εβδομάδα επιβολής «νοητικών ελέγχων», που είχε ως στόχο να μετατρέψει τα άτομα από άοκνα και κριτικά όντα σε πειθήνιες φωνές σκέψεις και λογικής…

Ζήσαμε, όμως, και κάποια γεγονότα με πραγματικό ενδιαφέρον. Είδαμε για παράδειγμα τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, να δηλώνει ξεκάθαρα πως «μία ψήφος υπέρ του όχι την Κυριακή θα αποδυνάμωνε δραματικά τη θέση της Ελλάδας στις διαπραγματεύσεις». Είδαμε, επίσης, τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, να διευκρινίζει πως «αν ο ελληνικός λαός ψηφίσει υπέρ του προγράμματος μεταρρυθμίσεων και επομένως υπέρ της παραμονής στην Ευρωζώνη,  ο Τσίπρας κατά λογική συνέπεια θα παραιτηθεί». Είδαμε, δηλαδή, τους «έντιμους εταίρους» μας να παλεύουν ανερυθρίαστα για την πτώση μίας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης…

Ads

Εκτός απ’ την ωμή παρέμβαση των δανειστών στα εσωτερικά ζητήματα μίας χώρας μέλους της Ευρωζώνης, ακούσαμε και ανήκουστα πράγματα από στελέχη της κυβέρνησης μας. Ακούσαμε για παράδειγμα απ’ τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών, Ευκλείδη Τσακαλώτο, να δηλώνει με παρρησία πως «προχώρησαν σε δημοψήφισμα επειδή το πρόγραμμα των θεσμών δεν θα ψηφιζόταν απ’ τη Βουλή και θα έπεφτε η κυβέρνηση».

Την ίδια στιγμή, ο υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης μας έλεγε πως θεωρεί «ανάρμοστο για τον εαυτό του να κάθεται στην ουρά του ΑΤΜ για να βγάλει χρήματα». Το δημοψήφισμα ως μορφή εσωκομματικής ενότητας (και όχι ως ύψιστης μορφής άμεσης δημοκρατίας) και η ξεδιάντροπη αλαζονεία είναι πολιτικά επαίσχυντες πράξεις για έναν λαό που έχει υποφέρει σκληρά όλα αυτά τα χρόνια.

Κάπου εδώ, όμως, και όσο οι μέρες μέχρι την ψηφοφορία λιγοστεύουν, καλείσαι να μετριάσεις μέσα σου όλες τις παραμέτρους και να αποφασίσεις, χωρίς φόβο και χωρίς φανατισμό. Αν θέλεις να προστατέψεις το δικαίωμα ενός λαού να αποφασίζει δημοκρατικά την κυβέρνηση που επιθυμεί και δεν επιθυμείς την επαναφορά του κυρίου Σαμαρά στην εξουσία μαζί με το πολιτικό δεκανίκι του, Σταύρο Θεοδωράκη, ψήφισε ΟΧΙ. Αν πάλι θέλεις να τιμωρήσεις την πολιτική ανευθυνότητα και ανειλικρίνεια των κομμάτων της συγκυβέρνησης, ψήφισε ΝΑΙ. Πίσω, βέβαια, απ’ αυτά τα ουσιώδη ερωτήματα, ίσως κρύβονται σημαντικότερα, όπως η παραμονή ή όχι της χώρας στο ευρώ.

Αυτήν την παραμονή, κατά τη γνώμη μου δεν τη διασαλεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει δείξει έμπρακτα από τότε που ανέλαβε την εξουσία πως επιθυμεί την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Αυτήν την παραμονή την διασαλεύουν η αντιπολίτευση και οι δανειστές, που έχουν μετατοπίσει το ερώτημα, δίνοντας ηθελημένα ή άθελα τους στην συγκυβέρνηση τη νομιμοποίηση να κάνει ότι θέλει με το νόμισμα αν βγει ένα ΟΧΙ την Κυριακή. Και αυτό είναι πράγματι τρομακτικό και ελπίζουμε ο ΣΥΡΙΖΑ να επιδείξει πολιτικό ήθος…

Το ΟΧΙ, λοιπόν, ξεκίνησε αρχικά από θέση ισχύος. Στη συνέχεια, με το κλείσιμο των τραπεζών, την τρομοκράτηση απ’ τα ΜΜΕ καθώς, τα συνεχιζόμενα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. μοιάζει ακατανόητο το γιατί δεν άνοιξαν όλες οι τράπεζες για να μην σχηματιστούν αυτές οι ντροπιαστικές ουρές απ’ τους συνταξιούχους που δεν διαθέτουν κάρτα ανάληψης), αλλά και το γεγονός πως δεν μοιάζει πια πιστευτή η ερμηνεία που δίνει στο ΟΧΙ, κατάφεραν να ισορροπήσουν την κατάσταση. Και έτσι θα πορευθούμε μέχρι και την Κυριακή.

Εκτός κι αν ο κύριος Σαμαράς προβεί σε μία δήλωση: αυτή της παραίτησής του απ’ την θέση του αρχηγού της ΝΔ, αν υπερισχύσει το ΝΑΙ. Αυτή θα είναι κίνηση πολιτικής ενότητας και ανιδιοτελούς στήριξης της ευρωπαϊκής ιδέας πάνω από καιροσκοπισμό και αριβισμό. Όλα τα υπόλοιπα, αποτελούν απλώς πομφόλυγες και φληναφήματα κύριε Σαμαρά για να καταλάβετε ξανά την εξουσία και να συνεχίσετε ανεμπόδιστα την πολιτική σας…

Τελειώνοντας, ως απάντηση σε όλους όσους φοβούνται την λαϊκή ετυμηγορία παραθέτω παρακάτω τα λόγια του ιστορικού, Χάουαρντ Ζιν: «Η κραυγή των φτωχών δεν είναι πάντα δίκαιη, αλλά αν δεν την έχεις ακούσει, δεν θα καταλάβεις ποτέ τί σημαίνει δικαιοσύνη»…