Το 2010 το χρέος καθίσταται μη βιώσιμο και ο Παπανδρέου αναγγέλλει από το Καστελόριζο τη προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης για «βοήθεια» μέσα από τα περιβόητα πακέτα λιτότητας των οποίων τα μέτρα συνοψίζονται σε: περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και αύξηση του ΦΠΑ. Αυτά μεταφράστηκαν στην καθημερινότητά μας σε: φτώχεια και ανεργία.

Τα μνημόνια αποδείχτηκαν ένα μεγάλο λάθος. Αυτή η συνταγή που είχε ως σκοπό να «νοικοκυρέψει» την οικονομία και να μειώσει το χρέος, το έκανε τελικά δυσθεώρητο. Από το 129.7% του ΑΕΠ το 2010,  έφτασε το 146% το 2011, εκτοξεύθηκε σε 171,3% το 2012 και πλέον βρίσκεται περίπου στο 177%.  Αυτές οι πολιτικές που είχαν ως στόχο την βελτίωση και την εξυγίανση της οικονομίας, που υποτίθεται πως θα έφερναν την ανάπτυξη, έφεραν τελικά τα μεγαλύτερα ποσοστά που έχουμε δει σε ανεργία, καθώς το 2013 άγγιξε περίπου το 28%, με την ανεργία στους νέους να φτάνει το ίδιο έτος το 60%. Το 2013 υπήρξε όμως και χρονιά ρεκόρ για τους ανθρώπους που ζουν υπό το όριο της φτώχειας, με ποσοστό 44%.

Οι δανειστές επιμένουν πως και τώρα η λύση είναι μια. Η συνέχιση μιας συνταγής που απέτυχε. Δεν έχουν καμία σημασία οι αριθμοί, δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι έχουν προχωρήσει στη συγκεκριμένη παραδοχή και αξιωματούχοι του ΔΝΤ που με την πολύ πρόσφατη έκθεσή του επιβεβαίωσαν τη μη βιωσιμότητα του χρέους. Δεν έχει σημασία αν τη συνταγή που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα έχουν καταδικάσει μεγάλοι οικονομολόγοι όπως ο Κρούγκμαν, ο Πικετί, ο Στίγκλιτς, ακόμα και ο Σακς, ο άλλοτε εμπνευστής της θεραπείας σοκ. Σημασία έχει ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να ακολουθήσουν μια πολιτική που δεν θα προκαλέσει δυσαρέσκεια στους ευρωπαίους φορολογούμενους, οι οποίοι μπορούν να τους χρεώσουν μια εκλογική/πολιτική ήττα και που δεν θα εγείρουν αντιδράσεις από Ιρλανδία και Πορτογαλία.

Η Ελλάδα πρέπει να τιμωρηθεί γιατί δημοκρατικά εξέλεξε για πρώτη φορά στην ιστορία της μια αριστερή κυβέρνηση, αλλά και μια κυβέρνηση που δεν προδίδει τις ιδέες της, όπως περίμεναν. Οι υπόλοιπες χώρες πρέπει να παραδειγματιστούν από αυτό, ώστε να μην εκλέξουν κυβερνήσεις που δύνανται στο μέλλον να προκαλέσουν τέτοια προβλήματα και να θέσουν τη χώρα τους σε κίνδυνο, όσον αφορά τη ρευστότητα αλλά και τη θέση τους στην Ευρωζώνη. Δεν έχουν καταφέρει όμως με την τακτική τους να κόψουν την ανοδική πορεία των ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων στην Ευρώπη. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σίγουρα ένα από αυτά. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο εξόδου της χώρας από το ευρώ, όπως ακούγεται, ούτε έχουν γίνει ευρωσκεπτικιστικές δηλώσεις από ένα κόμμα του οποίου άλλωστε ο πρόεδρος είχε θέσει υποψηφιότητα το 2014 για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Ωστόσο, η πρωτοφανής τηλεοπτική προπαγάνδα των τελευταίων ημερών θέλει να παραπλανήσει την κοινή λογική με μια κλιμακούμενη τρομολαγνεία που φτάνει στα όρια του παραλογισμού. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα κανάλια εστιάζουν σε εικόνες και θέματα ταλαιπωρίας των συνταξιούχων, καθώς δεν πρέπει να λησμονείται πως οι ηλικιωμένοι κατέχουν ένα αξιοσέβαστο ποσοστό επί του πληθυσμού στη δημογραφική πυραμίδα ηλικιών της χώρας σε ό,τι μεταφράζεται αυτό για το δημοψήφισμα. Αλλά ο κόσμος δεν πρέπει να ξεχνάει και την ταλαιπωρία στις ουρές του ΟΑΕΔ, την ανεργία, τη φτώχεια, τις στερήσεις, τις απεργίες και τις πορείες διαμαρτυρίας των προηγούμενων χρόνων. Όλα αυτά που παραλείπουν να δείξουν.

Όλοι οι ψηφοφόροι την Κυριακή, θα έχουν τις καλύτερες προθέσεις, είτε ψηφίσουν «ΝΑΙ», είτε ψηφίσουν «ΌΧΙ», αυτό είναι γεγονός. Αν όμως υπερισχύσει η άποψη για την αποδοχή των μέτρων, τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τη συνέχιση μιας θεραπείας που όχι μόνο δεν έφερε ίαση, αλλά επιδείνωσε την κατάσταση και που αυτή τη φορά θα γίνει με τη συγκατάθεσή μας.

*Η Σοφία Τατίδου είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια Πολιτικών Επιστημών στο ΑΠΘ