Μου φώναξε. Με χαστούκισε. Με έβρισε. Με προσέβαλε. Μου την έπεσε.

Και δεν τελειώνει η λίστα…

Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, η βία ασκείται κατά μήκος και πλάτος τούτης της γης. Τα μέτρα και τα σταθμά που μετρά κανείς τη βία, προφανώς και είναι υποκειμενικά. Άλλο πράγμα θεωρεί βία ο έχον βιώσει πόλεμο κι άλλο εκείνος που μεγάλωσε εν καιρό ειρήνης και ευημερίας στην στοργική αγκαλιά της γιαγιάς. Κάποιος μπορεί να τρομοκρατηθεί μπροστά στην παρουσία ενός μυστήριου προσώπου κι άλλος να συνεχίζει να χαμογελά με το πιστόλι στον κρόταφο. Υποκειμενικότητα κι εδώ…

Ζώντας στην Αθήνα εδώ και χρόνια, διαπιστώνω κάθε μέρα όλο και περισσότερο αυτό που λέμε χάος, ζούγκλα – μακάρι να είχε έστω και την παραμικρή ομοιότητα με την ποικιλόμορφη πραγματική ζούγκλα, αλλά εδώ χρησιμοποιώ τη λέξη με την “κακή” της έννοια που λέμε. Κόσμος πολύς, υπερβολικά πολύς. Το άγχος κυριαρχεί της σιγουριάς. Και πως να είναι κανείς σίγουρος αφού δεν μπορεί να δει πίσω απ’ τα τσιμέντα τι συμβαίνει στα δέκα μέτρα του ορίζοντα; Ας είναι. Όλα συνηθίζονται. Αλλά αυτό το τρέξιμο ρε παιδάκι μου! Στο λαιμό κάθεται. Κομπιάζει το στομάχι. Δεν είναι δυνατόν. Δεν είναι δυνατόν να τρέχουμε τόσο για να πουλήσουμε και να αγοράσουμε αέρα. Είναι τρελό. Είναι τρελό να απειλείται η σιγουριά μας με την απώλεια μιας αγχώδους εργασίας που κλέβει ώρες και μέρες από τη ζωή μας. Βιασύνη. Βιασύνη να προλάβουμε τις υποχρεώσεις. Να μη μείνει εκκρεμότητα καμιά. Κι ύστερα να γεράσουμε κι ήσυχα να αναπολήσουμε τις στιγμές που χάσαμε, που δεν ζήσαμε.

Αγοράσαμε και σπίτι. Ναι. Κι εμείς στην Αθήνα. Όλοι στην Αθήνα. Αφού εδώ είν’ όλα.

Όλα, ναι! Λούνα παρκ για τα παιδιά – σε μια έκταση που ήταν πάρκο. Σχολεία δίπλα στο σπίτι – να μαντρώνεται από νωρίς ως το μεσημέρι μαθαίνοντας παπαγαλισμό. Δουλειά… δουλειές! Πολλές δουλειές, υπήρχαν. Τώρα, να, είναι κι αυτή η κρίση. Θα περάσει λένε.

Θέατρα, σινεμά, καφέ, clubs, δρόμοι, πολυκατοικίες, καυσαέριο, φασαρία, φόνοι, ληστείες… πολύ πράγμα. Α! και τσιμέντο! Πολύ τσιμέντο.

Το Αττικό κλίμα λέει ήταν από τα καλύτερα για να ζει άνθρωπος σε τούτο τον πλανήτη. Ήταν. Γιατί τα ποτάμια που κατέβαιναν στο λεκανοπέδιο, μπαζώθηκαν και πολλά από τα γύρω βουνά κάηκαν. Κι όσα απέμειναν μοιάζουν ξερολούκουμα στα μάτια των εργολάβων. Και στα ποτάμια το νερό δεν πίνεται πλέον γιατί ο κυρ τάδε που έχει τη βιοτεχνία τα είδε σαν μια ωραία αποχέτευση για τα λύματα που έπρεπε να περάσει από επεξεργασία με το ανάλογο κόστος, οπότε ποιος νοιάζεται αφού κανείς δεν ελέγχει. Άσε τον Κηφισό. Στις μεγαλοπρωτεύουσες οι κεντρικοί ποταμοί έγιναν αξιοθέατα και μέρη για χαλάρωση και ψυχαγωγία. Εδώ τον κάναμε εθνική οδό.

Βιασμός. Ο απόλυτος! Θα μπορούσαμε να γράψουμε κεφάλαια ολόκληρα. Αλλά ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να υψώσουμε το βλέμμα μας και να κοιτάξουμε γύρω μας τα έργα μας και να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Τι κόσμο θέλουμε κι εν τέλει τι κόσμο χτίζουμε; Μας ανήκει αυτός ο κόσμος ή είναι μια παρακαταθήκη; Κι αν είναι το δεύτερο, τι ακριβώς θα παραδώσουμε;  Μήπως η ηθική μας χρειάζεται εμπλουτισμό και να σταματήσει να αρκείται σε τυπικές ευγένειες;

Πηγή: Enfo.gr