[…] Σκέφτηκε κανείς ότι οι άνθρωποι φτάνουν σε απονενοημένες πράξεις για να αναπαραστήσουν με κάποιον τρόπο τα απονενοημένα βιώματά τους (και γενικά τον ψυχικά διαταραγμένο τους κόσμο), που έμειναν ανείπωτα (χωρίς να αρθρωθούν σε λόγο – με τη λογική), ή που δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να μοιραστούν με κανέναν; Για να αναδείξουν -συνειδητά ή ασυνείδητα- σε κοινή θέα την απονενοημένη τους ζωή; […]

Όταν οι άνθρωποι στις μέρες μας γεννάνε παιδιά για να τα πετάξουν νεογέννητα και ζωντανά στον υπόνομο (όπως π.χ. έγινε πρόσφατα στο Σύδνεϋ) και η πλειοψηφία του κόσμου δεν αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν σοβαρές ψυχοπαθολογίες* στα ίδια αυτά τα άτομα -εκτός των άλλων σοβαρών προβλημάτων π.χ. επιβίωσης, που μπορεί να έχουν- για να φτάσουν σε ένα τέτοιο απονενοημένο σημείο, η όποια ελπίδα βρίσκεται κι αυτή στον υπόνομο.

Δεν χρειάζεται άλλωστε να σκεφτούμε ότι ένας άνθρωπος που καλώς ή κακώς γέννησε ένα παιδί και δεν μπορεί να το μεγαλώσει (διότι η κοινωνία ακόμα βρίσκεται στο Μεσαίωνα σε ανάλογα θέματα κοινωνικής πρόνοιας) μπορεί έστω να το δώσει για υιοθεσία.

Στις ειδήσεις ακούμε να λένε: “το νεογέννητο είναι στο τάδε νοσοκομείο, πάσχει από αφυδάτωση, αλλά, κατά τα άλλα, είναι καλά στην υγεία του”! Έχετε ιδέα εσείς που λέτε ότι «χαίρει κατά τα άλλα άκρας υγείας» τι έχει πάθει ψυχικά αυτό το πλάσμα για το υπόλοιπο της ζωής του; (κι ας μην σκεφτούμε τι μπορεί να το περιμένει μέχρι να βρει αντικαταστάτες γονείς – κι αν είναι τυχερό τουλάχιστον να είναι αυτοί οι γονείς αντικαταστάτες αρκούντως ψυχικά υγιείς).

Αλλά δεν υπάρχει καμία ουσιαστική πρόληψη, καμία ενημέρωση, για τις ψυχικές παθήσεις και κατά τα άλλα περιμένουμε καλύτερο μέλλον. Ή μήπως αν έχουν χρήματα/δουλειά ανάλογοι γονείς κάνουν κάτι πολύ καλύτερο; Συνήθως γεννοβολάνε και μετά παρκάρουν τα παιδιά τους στους υπηρέτες τους για να τα μεγαλώσουν (στην καλύτερη περίπτωση).

Η κοινωνία είναι πολύ πίσω στα θέματα της ψυχικής υγείας και έχει πολύ δρόμο για να καταλάβει το μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει στη νοοτροπία όσο και στην ασχετοσύνη για ανάλογα θέματα. Ωστόσο, μόνο όσο προχωράει τη σκέψη και την αντίληψή της η κοινωνία για την προστασία της ψυχικής υγείας (όπως και όλων των άλλων ανθρωπίνων δικαιωμάτων), τόσο θα προχωράει αναγκαστικά και η πολιτική και ο πολιτισμός(ο τρόπος ζωής μας), και το αντίθετο.

Οι ψυχικές διαταραχές οργιάζουν ανά τον πλανήτη. Βία, έγκλημα, κακοποίηση, όλο και περισσότερες έρευνες τα καταδεικνύουν στην πραγματική δυσθεώρητη διάστασή τους, ξεκινώντας από όλα εκείνα που υφίστανται τα ίδια τα παιδιά.

Και πρώτα από όλους οι κυβερνώντες των κρατών που στις περισσότερες περιπτώσεις οι ίδιοι οι πολίτες τους ανέβασαν σε αυτές τις θέσεις, πάσχουν από βαριά ψυχικά νοσήματα, που συνεχίζουμε να τα ερμηνεύουμε και να τα μεταφράζουμε ως τυραννικά, φασιστικά, άδικα. Αλλά και ο φασισμός (κακοποίηση κάθε μορφής) τι είναι, αν όχι βαριά ψυχική πάθηση, κοινωνική και προσωπική;

“Κάθε βασανιστής (του εαυτού του ή των άλλων), έχει υπάρξει θύμα” λέει η Alice Miller (πόσω μάλλον εγκληματίας με οποιονδήποτε τρόπο). Θύτες ανθρώπων και κοινωνιών κάθε είδους, αντιμετωπίζονται ως τέρατα (ή ως τύραννοι…), αλλά μια κοινωνία τέρας τους γέννησε και τους ανάθρεψε, αφού δεν θέλει και δεν μπορεί τουλάχιστον να τους αντιμετωπίσει προληπτικά και θεραπευτικά.

Όταν το διαπιστώνει κάποιος μπορεί να απελπίζεται, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Οι άνθρωποι και η κοινωνία χρειάζονται την πρόληψη και την θεραπεία για τις όποιες ψυχικές διαταραχές. Όχι φυλακές, γκιλοτίνες, άσυλα και δαιμονοποίηση. Κι αν κάποιος είναι τόσο επικίνδυνος εγκληματίας που δεν μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερος, ας φτιάξουμε ανθρώπινες μονάδες ισόβιας θεραπείας, κι ας μη θεραπευτεί ποτέ ο ίδιος. Εμείς θα έχουμε όμως θεραπευτεί ως κοινωνία και θα έχουμε προχωρήσει στην ανθρώπινη διάστασή μας κοινωνικά, πολιτιστικά και πολιτικά.

Γιατί αν φτάσουμε να εμβαθύνουμε στη ψυχή (τη δική μας και των άλλων), θα έχουμε καταφέρει σίγουρα να εμβαθύνουμε και στη ζωή.

Και μην ξεχνάμε ότι: “Αν δεν μοιράζονται τα βιώματα, χάνεται η ανθρώπινη διάσταση”: Μπορεί κάποιος να γίνει βίαιος και εγκληματίας επειδή δεν τον καταλάβαμε, δεν τον πλησιάσαμε σαν άνθρωπο για να καταλάβουμε τι ζει. Έτσι γίνεται εγκληματίας […] ένα άτομο αν δεν μπορέσει να μοιραστεί το βίωμά του, χάνει την ανθρώπινή του διάσταση και δεν μπορεί να ζήσει […] όπως είπε ο ψυχαναλυτής Κώστας Νασίκας.

Σκέφτηκε κανείς ότι οι άνθρωποι φτάνουν σε απονενοημένες πράξεις για να αναπαραστήσουν με κάποιον τρόπο τα απονενοημένα βιώματά τους (και γενικά τον ψυχικά διαταραγμένο τους κόσμο), που έμειναν ανείπωτα (χωρίς να αρθρωθούν σε λόγο – με τη λογική), ή που δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να μοιραστούν με κανέναν; Για να αναδείξουν -συνειδητά ή ασυνείδητα- σε κοινή θέα την απονενοημένη τους ζωή;

Λοιπόν, ξεκινώντας μέσα από τα ίδια μας τα σπίτια, δεν αρκεί οι γονείς να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και να τους παρέχουμε απλά τα αναγκαία.  Χρειάζεται  να τους εμφυσούμε και αρετές όπως: την κατανόηση και τον σεβασμό για τον Άλλον, τα όρια, τη συμμετοχή στον πολιτισμό και στην εξέλιξη του είδους. Και να τους τονίζουμε ότι δεν είναι αρκετό να μην κάνουν κακές πράξεις αλλά να μην μένουν και απαθείς απέναντι σε αυτές.

Να τους τονίζουμε επίσης ότι η κακία και το έγκλημα όπως κι αν παραμορφώνονται (για τον εαυτό μας, τους άλλους και όλη την κοινωνία) είναι ψυχικές ασθένειες που προκλήθηκαν εν πολλοίς από την κοινωνία που οι ίδιοι φτιάχνουμε.

*Τη λέξη ψυχοπαθολογία ακόμα και το λεξικό του word που αυτή τη στιγμή γράφω, δεν την αναγνωρίζει στον 21ο αιώνα.

afigisizois.wordpress.com

Διαβάστε επίσης: Πώς γενιέται το μίσος. Της Άλις Μίλερ