Είναι στιγμές που η λευκή σελίδα παραμένει άδεια μην έχοντας τη δύναμη να εκφράσεις αυτό που νιώθεις. Τι να πεις για ένα άνθρωπο που οι στίχοι του σε βοήθησαν να μη φοβάσαι το σκοτάδι των καιρών και να προσδοκείς  το φως της επόμενης μέρας. ‘Ένας αναχωρητής των λέξεων και των αισθημάτων που δε σταμάτησε να ανακαλύπτει ποτέ το άγνωστο.

Ads

Είμαι σίγουρος πως δε έχεις χαθεί σε άλλους τόπους. Θα κάθεσαι με το μαύρο μπλοκάκι σου σε μια έρημη παραλία χαζεύοντας τους γλάρους να πετούν περήφανοι στον ουρανό. Δε θα μας άφηνες μόνους σε αυτές τις δύσκολες συγκυρίες για τη χώρα. Με μεγαλύτερο όπλο τη σκέψη σου, θα ισοπέδωνες θλιβερούς  μικροαστούς, προσφέροντας δύναμη στους υπολοίπους. Ίσως θα ήθελες να αλλάξεις παραστάσεις. Το έργο είναι βαρετό για κάποιον που δε σταματούσε ποτέ σε ένα μέρος αλλά προχωρούσε συνεχώς  στον επόμενο προορισμό.

Σε μια εποχή που όλοι προσπαθούσαν να προβάλλουν τον εαυτό τους, εσύ δεν αλλοτριώθηκες. Δεν δημιούργησες μια δημόσια εικόνα για να είσαι δημοφιλής. Παρέμεινες αμετανόητος εραστής των ονείρων. Στηλίτευες τα κακώς κείμενα της εξουσίας, αποφεύγοντας τις κολακείες των ισχυρών.

Τα λόγια σου τραγουδιούνται από νεόπλουτους στα μπουζούκια μέχρι φτωχούς που ζουν σε παράγκες. Κάποιοι μπορεί να σε έχουν ακουστά ενώ  άλλοι μάλλον όχι. Δε σε ένοιαξε ποτέ. Οι στίχοι σου είναι σα μητρικά χάδια που τα φέρνεις στο νου σε δύσκολες στιγμές.

Έχεις απόλυτο δίκιο, όταν έγραφες πως η ανάγκη γίνεται ιστορία και η ιστορία γίνεται σιωπή. Αυτή τη σιωπή βιώνουμε τώρα σε όλο το μεγαλείο της. Το μόνο που περιμένουμε όλοι είναι μια κραυγή για να ξυπνήσουμε από το λήθαργο. Το ερώτημα είναι ποιος θα το κάνει αφού εσύ μας άφησες για άλλους γαλαξίες.

Οι εφημερίδες δεν έγραψαν πολλά για την αλλαγή των σχεδίων σου. Άμα ήσουν κανένας πολιτικός που κουνούσες τα χέρια σου σε βουβά ακροατήρια, θα γινόσουν πρωτοσέλιδο. Θα ξοδεύονταν τόνοι μελάνι μνημονεύοντας την παρουσία σου ως ηγέτη του έθνους. Σου αφιέρωσαν ένα απλό μονόστηλο πιστεύοντας πως σου κάνουν και χάρη. Δε πρέπει να πληγώνει ούτε εσένα ούτε εκείνους που ταξίδεψαν με τα ποιήματα σου. ‘Έτσι κάνουν πάντα. Αυτούς που δε μπορεί να ερμηνεύσει ή να χτυπήσει το κατεστημένο, τους θάβει στο σωρό του ασήμαντου. Εσύ πάντα θα ξεχωρίζεις όπως το χρυσάφι μέσα  στη λάσπη.

Ακούγοντας τώρα τελευταία κάποιους μελοποιημένους στίχους σου, αναρωτιέσαι αν αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει. Ήθελα να σου πω πως αξίζει και με το παραπάνω. Αντίο φίλε Άλκη και σε ευχαριστούμε όλα.

Υ.Γ Αφιερωμένο στον ποιητή Άλκη Αλκαίο για αυτά που μας χάρισε τόσο απλόχερα. Επίσης αφιερωμένο σε αυτούς που κοιτούν ακόμα τον μαυρισμένο ουρανό χωρίς να φοβούνται τίποτα.