Εκτός από όσα άλλα γίνονται, δημοσιεύτηκε και μία αποτρόπαια είδηση ότι  κάποιος/οι προφανώς φασίστας/ες – ρατσιστής/ές, αλυσόδεσε/σαν από το λαιμό έναν μετανάστη σε δέντρο, αφού πρώτα τον σάπισε/αν στο ξύλο. Της Κρυσταλίας Πατούλη

Ads

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Η ίδια η είδηση ή κάποια από τα σχόλια που βρίσκεις κάτω από αυτήν στα διάφορα σόσιαλ μίντια, τα οποία συνοψίζουν εν ολίγοις το εξής: “Καλά του έκαναν! Αυτοί σκοτώνουν, βιάζουν και κλέβουν τους Έλληνες και τις Ελληνίδες τόσα χρόνια”.

Έγκλημα και παραλογισμός…

Στο Δημοτικό είχαμε έναν δάσκαλο που όταν έκανε κάποιο παιδί φασαρία, μας έβαζε όλους τιμωρία να καθίσουμε κάτω από τα θρανία! Άλλες φορές μας έβαζε τιμωρία πάνω στα θρανία! Ούρλιαζε κουνώντας γερά τη βέργα: «Πάνω στα θρανία!», «Κάτω απ’ τα θρανία!»…

Ήταν εμφανώς ψυχικά ασθενής… Θεωρούσε ότι πρέπει να τιμωρήσει με διάφορoυς ειδεχθείς τρόπους (είχε ζωηρή φαντασία), μια ολόκληρη ομάδα, επειδή σ’ αυτήν έλαχε να ανήκει ένα από τα παιδιά που τον ενοχλούσαν.

(Παρεμπιπτόντως και το αντίθετο, το να τιμωρείς, δηλαδή, έναν άνθρωπο επειδή τον τσουβαλιάζεις σε μια ομάδα  στην οποία προσάπτεις όλα τα δεινά σου, είναι η άλλη όψη, του ίδιου νομίσματος…)

Βασάνιζε, λοιπόν, αυτός ο δάσκαλος τους μαθητές, σε όλη την διδασκαλική πορεία του επί χούντας, διότι προφανώς η κοινωνία τον ανεχόταν…

«Το μόνο που ζητάει ο θύτης από τον μάρτυρα είναι να μην κάνει τίποτε. Απευθύνεται στη γενική τάση των ανθρώπων να μη βλέπουν, να μην ακούν και να μη λένε τίποτε κακό. Πρώτη άμυνά του είναι η μυστικότητα και η σιωπή.
Αν αυτά αποτύχουν, τότε ο θύτης αμφισβητεί την αξιοπιστία του θύματός του. Όσο ισχυρότερος είναι ο θύτης τόσο περισσότερες δυνατότητες έχει να παραποιεί την πραγματικότητα.
Για τον τρόπο σκέψης του θύτη δεν γνωρίζουμε πολλά: αυταρχικός, μυστικοπαθής, μεγαλομανής, ακόμη και παρανοϊκός, είναι πολύ ευαίσθητος στην πραγματικότητα της δύναμης και στα κοινωνικά πρότυπα. Συνήθως περιφρονεί εκείνους που προσπαθούν να τον καταλάβουν και έτσι δεν προσφέρεται για μελέτη. Επειδή δεν πιστεύει ότι έχει πρόβλημα, δεν ζητάει βοήθεια ­ παρά μόνον όταν αντιμετωπίζει τον νόμο.
Επιφανειακά δείχνει φυσιολογικός.
Από τη σκοπιά των νομικών θεσμών μας και των ηθικών κρίσεών μας, αυτή η φαινομενική ίσως φυσιολογικότητα είναι πολύ πιο απειλητική από όλες μαζί τις φρικαλεότητες». (“Οι επιζώντες της βίας“)

Δεν υπάρχει θύτης, άλλωστε, ο οποίος να κακοποιεί -για οποιονδήποτε λόγο- και να μην πάσχει από κάποια ψυχική ασθένεια, ή να μην έχει κακοποιηθεί ο ίδιος, ειδικά στην παιδική του ηλικία.

Δεν ασκεί κάποιος βία, αγνοώντας ή απαξιώνοντας μια δημοκρατική κοινωνία, τους νόμους και την δικαιοσύνη της, εάν δεν είναι με κάποιον τρόπο ψυχικά διαταραγμένος.

Μόνο σε κατάσταση άμυνας μπορείς να “κατανοήσεις” τον παραλογισμό της βίας.

Τί θα γίνει υποθετικά, αύριο, αν όλοι αυτοί που εισπράττουν βία, αρχίσουν να αμύνονται με τον ίδιο τρόπο; Τί θα έλεγαν όλοι αυτοί που σχολιάζουν αναλόγως, αν έβλεπαν αύριο μετανάστες να αλυσοδένουν σε δέντρο τους… αντιπάλους τους, αφού πρώτα τους έχουν κάνει να φτύσουν αίμα;

Στην άσκηση της βίας δεν κερδίζει όποιος έχει δίκιο (ακόμα κι όταν έχει)! Δεν κερδίζει το δίκιο. Κερδίζει αυτός που κατέχει τη δυνατότερη βία… και μάλιστα χωρίς να νιώθει συνήθως καμία ενοχή:

«Τα συναισθήματα ενοχής και αθωότητας είναι πρωταρχικά κοινωνικά φαινόμενα, που δεν μας προσανατολίζουν αναγκαστικά προς υψηλότερες ηθικές αξίες. Αντίθετα, με το να μας δένουν τόσο ισχυρά με τις ομάδες, που είναι αναγκαίες για την επιβίωσή μας, τα συναισθήματά μας ενοχής ή αθωότητας συχνά μας τυφλώνουν ως προς το τι είναι καλό και τι κακό.
Mια καθαρή ή ένοχη συνείδηση έχει πολύ λίγο να κάνει με το καλό ή το κακό. Οι χειρότερες αγριότητες και αδικίες έχουν διαπραχθεί με καθαρή συνείδηση, ενώ νοιώθουμε κάπως ένοχοι κάνοντας καλό, όταν παρεκκλίνει από αυτό που οι άλλοι περιμένουν από εμάς. Ονομάζουμε τη συνείδηση εκείνη, που βιώνουμε ως αθωότητα, προσωπική συνείδηση.
Οποιοσδήποτε νοικιάσει ένα δωμάτιο στην αθωότητα σύντομα ανακαλύπτει ότι έχειυπενοικιάσει ένα και στην ενοχή. Δεν έχει σημασία πόσο αυστηρά προσπαθούμε να ακολουθήσουμε τη συνείδησή μας, αφού πάντοτε θα νοιώθουμε και αθωότητα και ενοχή (αθωότητα σε σχέση με κάποια ανάγκη και ενοχή σε σχέση με κάποιαν άλλη). Το όνειρο της αθωότητας χωρίς ενοχή δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση». (Μπερτ Χέλινγκερ)

Οι φασιστικές πρακτικές, δε, μιας υποτιθέμενης… αυτοδικίας, από ομάδες που βιαιοπραγούν, μόνο βία μπορούν να προκαλέσουν. Ότι σπέρνεις, άλλωστε, θερίζεις…

“Κάθε άνθρωπος, λοιπόν, που έχει σώας τας φρένας, θα πρέπει να πάρει θέση ενάντια σε κάθε είδους βίαιες, φασιστικές, ρατσιστικές φρικαλεότητες…”: Ναι, εδώ και καιρό κουραστήκαμε να επαναλαμβάνουμε συνεχώς τα αυτονόητα… Το δικαίωμα στην εργασία. Το δικαίωμα στην σύνταξη. Το δικαίωμα στην παιδεία, στην υγεία, στην ασφάλεια.

Όταν μια ολόκληρη χώρα καταντά να πρέπει να ξαναθυμηθεί τα δικαιώματά της, τότε θα πρέπει να ξεκινήσει, κυρίως, από το αναφαίρετο δικαίωμά της στη δημοκρατία.

Κι αν γύρω μας, η πλειοψηφία μοιάζει να είναι φασιστική, είτε από άγνοια, είτε από αδιαφορία, είτε από βλακεία, απαιτούμε το δικαίωμά μας στην ειρηνική συνύπαρξη, στην ανθρωπιά, στην ίδια τη ζωή, στον τόπο μας που ξεπουλάνε χωρίς καμία ενοχή.

Δεν μπορούν να μας κάνουν ούτε συνένοχους, ούτε απαθείς μάρτυρες των άθλιων πράξεών τους.

Ανάλογα αποτρόπαια περιστατικά, παράλογου όσο και φασιστικού – ρατσιστικού βασανισμού… ανυπεράσπιστων όσο και αδύναμων ανθρώπων και ομάδων, από μια… χούφτα βίαιων «ισχυρών», τα ζούμε στο πετσί μας σε πολλές και διάφορες εκδοχές στη χώρα μας, επί δύο χρόνια. Τουλάχιστον.

Επιτέλους, μπορούμε να βάλουμε ένα τέλος στην παράνοια, στη βία και στο φασισμό, με όποια κάπα κι αν καλλωπίζεται ή όχι. Μπορούμε να υπογράψουμε με πράξεις ένα the end στο φασιστικό τέρας που θρέφουμε με την ανοχή μας. Μπορούμε.

Πηγή: afigisizois.wordpress.com

(φωτο από το Indymedia)

—

Διαβάστε για την είδηση αυτή στις 9/11 : Ξεχείλισε το ποτήρι η φρίκη της Σαλαμίνας