Πριν ενάμιση χρόνο, έκανα την θητεία μου σαν ”φαντάρος”, στο 644 ΜΚΤΠ (Μηχανοκίνητο Τάγμα Πεζικού) 4χλμ έξω από την Αλεξανδρούπολη. Την ίδια περίοδο είχα ένα μάθημα για να πάρω πτυχίο. Πανεπιστημίου παρακαλώ. Οπότε προσπαθούσα μέσα σε όλο αυτό το πανηγυράκι να κλέψω λίγο χρόνο, για να λύσω καμιά άσκηση λογιστικής. Οικονομολόγος και καλά παρακαλώ. Οι καταστάσεις εκεί μέσα ήτανε πολύ δύσκολες. Πολλές ώρες την μέρα στη σκοπιά, ασκήσεις, φυλάκια κ.τ.λ. Μέσα σε όλα αυτά υπήρχε και η ψυχολογική πίεση. Ακυρώσεις αδειών, απαγορεύσεις σε φοιτητικές  και εκλογικές άδειες (“υποχρεωτικές από το νόμο”). Μια κατάσταση απελπισίας.

Ads

Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, είμαι στο κρεβάτι μου και προσπαθώ να λύσω ασκήσεις. Είμαι στο κρεβάτι όχι βέβαια γιατί μου είπανε ”κάτσε αγόρι μου εσύ να διαβάσεις”. Απλά από την υπερβολική καταπόνηση του κορμιού είχα σοβαρά προβλήματα υγείας. Εκεί που βρίσκομαι στη μέση ενός ισολογισμού (είπαμε οικονομολόγος παρακαλώ) και δίπλα μου πηγαινοέρχονται Επαγγελματίες Οπλίτες, (οι γνωστοί σε όλους μας ΕΠ.ΟΠ), χλευάζοντας την προσπάθεια μου να διαβάσω…γυρνάει ο διακόπτης του μυαλού μου. Όσοι το έχουν ζήσει το νιώθουν καλύτερα. Και ακολουθεί πάνω στο ίδιο χαρτί με τον ισολογισμό, το εξής κείμενο-άρθρο πείτε το όπως θέλετε:

644ΜΚΤΠ

Όλα εδώ μέσα στηρίζονται στο ψέμα. Οι ‘άνθρωποι’ είναι τόσο καχύποπτοι που δεν μπορείς να πεις τίποτα. Είτε αυτό είναι αλήθεια είτε ψέμα, όλα έχουν την ίδια μοίρα. Εφόσον έχεις ένα πρόβλημα, όλοι σου λένε να πάς να το αναφέρεις και πως ο ”αρμόδιος” θα το κανονίσει. Το θέμα είναι ότι ο κάθε ”αρμόδιος” είναι τόσο σάπιος και  στην ουσία δεν νοιάζεται καθόλου. Απλά από το ένα αυτί θα μπούνε αυτά που λες και από το άλλο θα βγούνε. Δεν τον νοιάζει για την έξω ζωή σου, γιατί δεν ξέρει ότι υπάρχει ”έξω” ζωή. Γιατί στην ουσία δεν ήτανε ποτέ έξω. Από την στιγμή που έγινε μόνιμος σε αυτό το σάπιο σύστημα, έμαθε να λειτουργεί και αυτός με τον ίδιο σάπιο τρόπο. Δεν έχει καμία εικόνα της έξω ζωής, γιατί έχει κλειστεί στο κλουβί του κάνοντας 35 χρόνια τα ίδια και τα ίδια.

Ads

Από τη στιγμή που η ίδια η χώρα σου σε υποχρεώνει να στρατευτείς, αυτόματα: σε υποχρεώνει και εσένα να μπεις στην δικιά του φυλακή-σε υποχρεώνει να συνυπάρξεις μαζί του. Εκεί ακριβώς είναι που ξεκινάει όλο το παραμύθι, όλο το ψέμα και η υποκρισία, η λαμογιά, η καταπάτηση των δικαιωμάτων, η παραπληροφόρηση, η εσκεμμένη άγνοια και η μη πληροφόρηση. Σε αφήσουν έρμαιο της μοίρας σου, όχι από κακία, απλά δεν τους ενδιαφέρεις. Είσαι απλά ένας αριθμός. Για να κάνεις σκοπιά, να καθαρίζεις τουαλέτες, να μαζεύεις σκουπίδια, να μαζεύεις αποτσίγαρα, να πλένεις πιάτα-ταψιά-κατσαρόλες, να κάθεσαι όρθιος για πολλές ώρες απλά και μόνο για να σου μιλήσει ο ”αρμόδιος” που λέγαμε πριν, να σκάβεις χαντάκια, να σκουπίζεις τα χαλίκια, να βάζεις τις παντόφλες σε ευθεία γραμμή, να τεντώνεις  όσο πιο πολύ μπορείς την κουβέρτα στο κρεβάτι και όλα αυτά για να έρχεται ο ”αρμόδιος”  να τα βλέπει και να χαίρεται. Σαν το παιδάκι που οι γονείς του μόλις του πήραν το δώρο που ζητούσε από καιρό.

Παρ’ όλα αυτά προκειμένου εσύ να επιβιώσεις των συνθηκών και της σαπίλας, πρέπει να υπακούσεις και να κάνεις όλα τα παραπάνω για να μην ”τιμωρηθείς” και μπεις στο μάτι του “αρμόδιου”.  Εκτός από όλα αυτά θα έρθει και η ώρα να πας σε ”πολεμικές ασκήσεις” όπως τις ονομάζουν-ώστε να είσαι έτοιμος ”όταν χρειαστεί”. Εκεί και πάλι θα κάτσεις με τις  ώρες όρθιος μέχρι να σου εξηγήσει ο ”αρμόδιος” πως θα κινηθείς, πως θα τρέξεις και όλες αυτές τις σημαντικότατες οδηγίες για την ζωή σου. Μόλις τελειώσει θα κάτσει στην καρεκλίτσα του και εσύ θα  αρχίσεις να κυλίεσαι στις λάσπες. Εσύ ξέροντας ότι ο “αρμόδιος” αποκλείεται να κοιτάει. Φοράς το κοστούμι σου και την θεατρική σου μάσκα και νομίζεις  ότι τον κορόιδεψες. Τον κοροϊδεύεις, δεν αμφιβάλω, αλλά το ζήτημα είναι ότι αυτός σε έχει κοροϊδέψει πολύ πριν το κάνεις εσύ. Γιατί απλά και αυτός ξέρει τι θα γίνει αλλά και αυτός πρέπει να ακολουθήσει τις διαταγές που έχει πάρει από τον ”παραπάνω αρμόδιο”. Έτσι όμορφα και ωραία η σαπίλα δεν σταματάει ποτέ να κυκλοφορεί μέσα στο αίμα τους. Έτσι όλοι αυτοί οι ”καραβανάδες” συνεχίζουν να κοστίζουν στο κράτος εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο, χωρίς να συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία ούτε για 1%. Βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις γιατί απλά δεν μπορούν να βρεθούν κάπου αλλού. Είναι η μόνη ”δουλεία” που μπορούν να κάνουν, γιατί είναι η μόνη δουλεία που τα λάθη και η αμέλεια δεν τιμωρούνται – δεν αναφέρονται.

Όλα για όλα, από την βάση τους  λειτουργούν λάθος,  παρ’ όλα αυτά η κατάσταση συνεχίζει να υπάρχει. Σε μια περίοδο που η χώρα ψάχνει έσοδα για να καλύψει τα ελλείμματα που έχουν δημιουργηθεί και παίρνει δάνεια επί δανείων και μειώνει τους μισθούς και τις συντάξεις και κόβει κονδύλια από την παιδεία και την υγεία. Κάνει περικοπές από δώρα και άλλα τα εξαλείφει τελείως , αυξάνει συνεχώς τον Φόρο Προστιθέμενης Αξίας (το γνωστό σε όλους μας Φ.Π.Α), αυξάνει συνεχώς το κόστος αγαθών πρώτης ανάγκης, αυξάνει τα πάγια στις δημόσιες υπηρεσίες και τέλος αυξάνει τις τιμές των φαρμάκων που κάποιοι χρειάζονται απλά για να ζήσουν. Αυτήν την ώρα, που η χώρα- η κυβέρνηση κάνει όλες αυτές τις ταπεινωτικές ενέργειες σε βάρος των πολιτών. Δεν ρίχνει μια ματιά στα στρατόπεδα που έχει στήσει η ίδια (με πρόφαση την ”άμυνα’) και τα έχει γεμίσει με ανθρώπους αγράμματους και αμόρφωτους; Και αυτό για να δημιουργήσει μια γενιά ανθρώπων που θα είναι προσκολλημένη στη βυσματική εύρεση εργασίας με αντάλλαγμα πάντα την παρατεταμένη διακυβέρνηση. Η πρακτική ”σου δίνω δουλεία”, ”μου δίνεις ψήφο” έχει φτάσει σε σημείο αηδίας και αθλιότητας.

Αυτό το κείμενο έχει γραφτεί όπως είπα πριν ενάμιση περίπου χρόνο. Δεν ήθελα ποτέ να το καθαρογράψω γιατί πίστευα πως ήταν ένας εκνευρισμός της στιγμής και πως δεν μπορεί αυτοί οι άνθρωποι εκεί μέσα να με έκαναν να τους σιχαθώ τόσο πολύ. Πίστευα πως αν περνούσε κάποιος καιρός ίσως θα αναθεωρούσα κάποια από αυτά. Τελικά πέρασε ενάμισης χρόνος και όχι μόνο δεν αναθεώρησα, αλλά οι καταστάσεις στην χώρα μας έχουνε φτάσει σε τραγικά σημεία φτώχειας και αβεβαιότητας. Δεν χρειάζεται να τα ξαναγράψω μάλλον. Σαν να μην πέρασε μια μέρα τελικά.

 

Υ.Γ.: Προφανώς και το κείμενο αναφέρεται πάνω σε συγκεκριμένες συμπεριφορές και σε συγκεκριμένο στρατόπεδο. Τα οποία βέβαια με βοήθησαν στο να καταλάβω αρκετά και να αφυπνιστώ.