Η συντακτική αναδόμηση του ΠΑΣΟΚ είναι απαραίτητο όσο ποτέ να επαναφέρει τη γνήσια πολιτική συζήτηση στο προσκήνιο, διατυπώνοντας συγκεκριμένες προτάσεις ως συστατικά στοιχεία ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας. Βασική προϋπόθεση για αυτό αποτελεί η απογύμνωση μύθων που συντηρούν ακόμη και σήμερα καταστάσεις του παρελθόντος. Του Αντώνη Σαουλίδη. 

Ads

Πρώτος μύθος: «φταίνε οι πολιτικές και όχι τα πρόσωπα». Η ευθύνη του ΠΑΣΟΚ έγκειται στο ότι επέτρεψε ολόκληρες γενικές να μεγαλώσουν με το μύθο ότι «φταίνε οι πολιτικές πρακτικές και όχι τα πρόσωπα», με αποτέλεσμα να παραμένουν ανέγγιχτοι όσοι πραγματικά ευθύνονται. 

Αυτό οφείλει να τελειώσει: Φταίνε τα πρόσωπα, καθώς αυτά, με τις πράξεις και τις παραλήψεις τους, κάνουν την πολιτική πρακτική άδικη και το λόγο αναξιόπιστο. Η αυθαιρεσία του «κάνω ότι θέλω, σύμφωνα με την εξουσία που μου παρέχει η θέση ή το αξίωμά μου», οφείλει να τελειώσει, ενώ όλοι οφείλουν να κρίνονται στη βάση συγκεκριμένων, μετρήσιμων και αντικειμενικών κριτηρίων. Αυτή πρέπει να είναι η νέα νοοτροπία στη δημόσια ζωή. και αυτό οφείλει να διατυπωθεί με τρόπο ευκρινή και άμεσο. 

Δεύτερος μύθος: «η νέα γενιά δεν μπορεί, είναι διεφθαρμένη». Είναι ίσως ο πιο αγαπημένος μύθος όσων επιδιώκουν τη συντήρησή τους στο προσκήνιο, με κάθε τρόπο και μέσο: ποια γενιά είναι διεφθαρμένη, αυτή που έμαθε με μεθοδεύσεις καρτέλ να καθοδηγείται στις αποφάσεις της, ή αυτή που έμαθε ότι το πολιτικό προσωπικό δεν πρέπει να ανανεώνεται ; Και επί της ουσίας ποιος ευθύνεται για τις λάθος επιλογές του παρελθόντος, οι νέοι; 

Σαφώς, πολλές από τις καταδικαστέες πρακτικές ορισμένων, έχουν εμποτιστεί ως νοοτροπία και σε ορισμένους νέους. Όμως αυτό δεν προκλήθηκε από κάποια αρχέγονη ροπή, αλλά από κατεστημένες τακτικές που θέλουν ακόμη και σήμερα τους νέους στο περιθώριο, χειροκροτητές και εντολοδόχους. 

Η επισήμανση των αναγκαίων αλλαγών δεν αρκεί για τη διαμόρφωση ενός νέου αξιακού πλαισίου: αποτελεί όμως το πρώτο βήμα για τη δυναμική ανασυγκρότηση των προοδευτικών και υγειών δυνάμεων του τόπου: γιατί ούτε όλοι είμαστε ίδιοι, ούτε και θα γίνουμε ίδιοι. 

Σήμερα, με την κοινωνία να γερνάει και τους νέους να τεκνοποιούν σε μεγαλύτερες ηλικίες, τις οικογένειες να αντιμετωπίζουν προβλήματα συντήρησης και ανατροφής των παιδιών τους, η αψήφιστη προσπέραση τομών και αναγκαίων ρήξεων οδηγεί στον αφανισμό του έθνους. Η στήριξη της νέας γενιάς δεν μπορεί να αποτελεί προεκλογική ρητορική, αλλά πολιτική πρακτική για να μπορεί η χώρα μας να έχει μέλλον. Και αυτό μόνο με γενναίες αποφάσεις μπορεί να μετατραπεί σε πολιτική κατεύθυνση. 

Αυτές τις αποφάσεις δεν αρκεί να τις λάβουμε, αλλά να τις υπηρετούμε κάθε μέρα και σε κάθε μας έκφανση. Γιατί σήμερα, δεν έχουμε απλά χρέος αλλαγής, αλλά στο ακέραιο την ευθύνη της μοίρας μας.