Ο πατριωτισμός, η ποιότητα του πολιτικού κόσμου φαίνεται στην πράξη, από την κατάσταση της χώρας και την παιδεία που προσφέρεται στους πολίτες της. Και στα δυο ο πολιτικός κόσμος, μένει μετεξεταστέος.

Ads

Ας ξεκινήσω ανάποδα παραθέτοντας απόσπασμα από τον «Καραϊσκάκη» του Δημήτρη Φωτιάδη:

«Πιο πέρα στη Ρηνιάσα, πάνω στο Ιόνιο πέλαγος, ανάμεσα Πάργα και Πρέβεζα, παίζεται μια άλλη τραγωδία. Σε τούτο το χωριουδάκι βρίσκονταν, πριν απόνα χρόνο, εικοσιτρείς Σουλιώτικες φαμίλιες, απ’ όσες φύγαν όταν του θέριζε η πείνα. Μπαίνουν τώρα οι Αληπασαλίδες κι αρχίζουν να σκλαβώνουν, να δέρνουν, να βασανίζουν και να γυμνώνουν τις γυναίκες. Στον Πύργο του Δημουλά έμενε η Δέσπω Μπότση με τις θυγατέρες, τις νύφες και τα’ ανήλικα εγγόνια της, έντεκα ψυχές. Δεν είχανε άντρα μαζί τους. Σαν είδε η Δέσπω τι γινόταν, ρωτάει νύφες και θυγατέρες:

– Κόρες μου, πέστε μου τι θέτε· τη σκλαβιά ή το θάνατο;
– Το θάνατο! της αποκρίνουνται όλες με μια φωνή.

Είχανε μια κάσα φουσέκια. Κρατάνε στην αγκαλιά τους τα παιδιά και στριμώχνουνται ολόγυρα. Η γριά μάνα βάζει φωτιά και τινάζουνται στον αέρα.

Κι ο συγγραφέας κοσμεί το φορτισμένο περιστατικό με το εξής τραγούδι:

– «Το Σούλι κι αν προσκύνησε, κι αν τούρκεψε η Κιάφα,
η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκαμε, δεν κάμει»
Δαυλί στο χέρι νάρπαξε, κόρες και νύφες κράζει:
– «Σκλάβες Τουρκών μη ζήσουμε, παιδιά μ’, μαζί μου ελάτε»
Και τα φουσέκια ανάψανε κι όλοι φωτιά γενήκαν.

— Το παραπάνω απόσπασμα είναι από τα λίγα για το Σούλι που διαθέτω στην βιβλιοθήκη μου, βρίσκονταν κάπως θαμπά γραμμένα στη μνήμη μου («Καραϊσκάκης» έκδοση Δωρικός 1975). Δεν εξέτασα ποτέ την αλήθεια της συγκεκριμένης αφήγησης του ΔΦ, μήτε χρειάστηκε ποτέ να την επαληθεύσω ή να την αμφισβητήσω, ο ίδιος μάλιστα, παραθέτει την αφήγηση ως έχει, χωρίς ιστορική πηγή. Την πράξη αυτή των Σουλιωτών, θα μπορούσα να τη θεωρήσω πιθανή, η ανθρώπινη φύση είναι βεβαίως ικανή μέσα στο πάθος, τον πόθο, την πίεση, την απελπισία της να πράξη κάτι τέτοιο: Να αυτό-πυρποληθεί ή να αυτοκτονήσει –ορίστε, γιατί το ιστορικό αυτό περιστατικό δεν το θεώρησα ποτέ απίθανο.

—Αληθινό ή ψεύτικο το περιστατικό; Ίσως κάποιοι σωστά θα αναρωτηθείτε, αν έχει τελικά σημασία. Απαντώ χωρίς δισταγμό καταφατικά: Ναι, για την Ιστορία και τον Ιστορικό που την καταγράφει, έχει σημασία. Αν η επιστημονική σκαπάνη αποδείξει το αντίθετο, τότε η αφήγηση της Σουλιώτικης αυτοθυσίας ή αυτό-πυρπόλησης παραμένει μεν στα τραγούδια και την παράδοση, αλλά ως μύθος και όχι ως ιστορικό γεγονός. Ο Μύθος και η Ιστορία είναι πολύ σημαντικά και χρήσιμα πράγματα για έναν λαό, είναι πράγματα σπουδαία. Όμως άλλο Μύθος κι άλλο Ιστορία.

—Έως τώρα, δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με το ζήτημα, δεν έχω πάρει θέση και δεν θα το κάνω εφόσον δηλώνω άγνοια. Ούτε όμως μου περνάει από το νου, να ρίξω στο πυρ το εξώτερο κάποιον που θα στηρίξει την μία ή την άλλη άποψη –φτάνει να την στηρίζει επιστημονικά επαρκώς. Θα το θέσω αλλιώς: Εάν δεν αυτοπυρπολήθηκαν οι Σουλιώτισσες, αυτό θα μείωνε τη γενναιότητά τους; Απαντώ: καθόλου.

— Η προκατάληψη είναι κάκιστος σύμβουλος, ο Βολταίρος έγραψε ολόκληρο βιβλίο γ’ αυτήν –διαβάστε το («Προκαταλήψεις», εκδ. Πόλις). Οι άνθρωποι σε τούτη εδώ τη χώρα που εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους χωρίς προκαταλήψεις θα πρέπει να νιώθουν αβάσταχτη μοναξιά, ιδιαίτερα αν έχουν την τύχη, την ατυχία ή· το προνόμιο να κουβαλούν και το αξίωμα του βουλευτή.

— Οι οπαδοί της μίας και μοναδικής ιστορικής αλήθειας δεν ξέρω αν πρέπει να νιώθουν υπερήφανοι που το βιβλίο της κας Ρεπούση που αποσύρθηκε και με το οποίο δεν κατάφερε να… δηλητηριάσει το φρόνημα των ελληνοπαίδων, αλλά αντικατεστάθη από άλλο αντίστοιχο αντάξιο για πέταμα στη χωματερή (διαβάστε τα περίφημα χαρακτηριστικά του).

— Από τον καιρό του «Όχι» είχαμε να δούμε τέτοια εθνική ομοψυχία. Με όλα κόμματα και  τις προσωπικότητες του «δημοκρατικού» αλλά και του ναζιστικού βουλευτικού τόξου – δεν αναφέρω τις γραφικότητες του κλήρου– όλοι μονοιασμένοι ενάντια σε κοινό εχθρό,  έναν άνθρωπο που… τόλμησε να πει την άποψή του. Την αποκάλυψη ότι αισχροί εθνικιστές και υποκριτές δεν είναι μόνο οι χρυσαυγίτες, τη βρίσκω άκρως ενδιαφέρουσα. Πολίτες όπως η κα Ρεπούση μας είναι χρήσιμοι, μας αποκαλύπτουν πολλά, ιδιαίτερα την κατ’ επίφαση δημοκρατικότητά μας, τα όρια της ανεκτικότητάς μας στο άλλο, στο διαφορετικό, που είναι καθαρά του τύπου «δεν είμαι προκατειλημμένος, αλλά» δηλαδή ένα τραγικό αντίστοιχο του «δεν είμαι ρατσιστής, αλλά». Είναι χρήσιμη η κα Ρεπούση όπου με την ευκαιρία των απόψεών της, αποκαλύπτει το εύρος ενός μίζερου κεκλεισμένου κοινοτισμού που βρυχάται κυνηγώντας ανεμόμυλους.

— Δεν ξέρω, δεν το έχω ψάξει, αν συμφωνώ σε όλα ή με μέρος των απόψεων της κας Ρεπούση, ξέρω όμως τα χαρακτηριστικά  των αντιπάλων της, τα χαρακτηριστικά των εχθρών της Ελεύθερης Έκφρασης -αυτό αρκεί. ξέρω επίσης με πάσα βεβαιότητα ότι η κα Ρεπούση θα πρέπει να θεωρεί εαυτόν τυχερό καθότι πέρασαν –ελπίζω ανεπιστρεπτί- οι καιροί της Μακρονήσου, των Νταχάου, των Γκούλαγκ. Αν ζούσε τότε, οι απλές «προκαταλήψεις» θα είχαν μεταμορφωθεί δραστικά, θα είχαν προβιβασθεί σε κατηγορία αντίστοιχη των «εχθρό του λαού» ή των «ληστοσυμμοριτών». Ο αγαπητός μας «μαζέψτε τον» Μίκης που δεν μας αφήνει περιθώριο να τον θυμόμαστε μόνο από τα τραγούδια του , και οποίος έχει θητεύσει σε όλο το φάσμα του «δημοκρατικού τόξου» ως πολιτευτής, βουλευτής και ως πρώην διωγμένος-εξόριστος για τις ιδέες του μας αποκάλυψε ότι «Αν είχα δύναμη, θα έλεγα στη Ρεπούση, “είναι προσόν που ζεις στην Ελλάδα και είσαι Έλληνας. Αν δεν το καταλαβαίνεις πήγαινε αλλού, πήγαινε να ζήσεις στη Νιγηρία”» Εύγε κ. Θεοδωράκη στο όνομα της δημοκρατίας, για την οποία τόσο αγωνιστήκατε -Λες και είχαμε την επιλογή να γεννηθούμε Έλληνες απορρίπτοντας μετά βδελυγμίας την προσφερόμενη θεϊκή επιλογή που μας ήθελε Σουδανέζους, Πακιστανούς ή Αφγανούς…

— Δείτε την κατάσταση της οικονομίας, την ατιμωρησία στη δικαιοσύνη, της ανισότητας, του κρατικού ανορθολογισμού και του παραλογισμού των ημετέρων, δείτε τα εκατομμύρια των αυθαιρέτων πως συχνά-πυκνά «νομιμοποιούνται», τις εκατοντάδες χωματερές, τη κατάσταση των νοσοκομείων, τα διαλυμένα πεζοδρόμια, την ογκούμενη ανεργία, και δείτε μετά την κατάσταση της δημόσιας παιδείας, μετά μετρήστε τις εκατοντάδες χιλιάδες των φροντιστηρίων που εν μέρει νομίμως την αντικαθιστούν.

— Το μαντέψατε: Την κατάσταση αυτή τη δημιούργησαν, οι ίδιοι που με τόση εθνική ομοψυχία προσπαθούν να φιμώσουν με δημόσιους βάρβαρους ραβδισμούς –αφού με νόμους προς το παρόν δεν μπορούν- όποιον τολμά να εκφράσει δημόσια τη διαφορετικότητά του –και εννοώ όλα τα σημερινά κόμματα, που είτε με συμμετοχή, είτε με ανοχή είτε με την σιωπή, τους αναλογεί σαφώς μερίδιο ευθύνης.

— Ο πατριωτισμός, η ποιότητα του πολιτικού κόσμου φαίνεται στην πράξη, από την κατάσταση της χώρας και την παιδεία που προσφέρεται στους πολίτες της. Και στα δυο μένουν μετεξεταστέοι.

Τελειώνω με ένα από τα υστερόγραφα του κ. Φύσσα στην Athensvoice:

Υ.Γ. 1 Παρόμοια έχω να πω και προς όσους ερωτοτροπούν με την ιδέα να ποινικοποιήσουν την έκφραση άποψης, και της πιο αποκρουστικής ακόμα. Στη δημοκρατία έχει δικαίωμα έκφρασης και ο ναζιστής και ο σταλινικός και ο θεοκράτης και ο κάθε άλλος αντιδημοκράτης. Μόνο η πράξη μπορεί να διώκεται, όχι η ιδέα. Αν όχι, δεν έχεις δημοκρατία, αρχίζεις να μοιάζεις μ’ αυτούς ακριβώς.

Πηγή: roides.wordpress.com