Στην αρχή ήταν η αύξηση ωραρίου εκπαιδευτικών σε Γυμνάσια και Λύκεια κατά δύο ώρες με συνέπεια το μετασχηματισμό των σχολείων, τους περιφερούμενους εκπαιδευτικούς που θα συναντήσουμε από το επόμενο έτος (χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι θα αυξηθεί το εκπαιδευτικό έργο ή ότι οι μαθητές θα διδάσκονται περισσότερα αντικείμενα ή θα κάνουν εργασίες ή ότι θα γίνουν ολοήμερα γυμνάσια και λύκεια κλπ).

Ads

Τώρα έρχεται και η ανακοίνωση για δημιουργία τμημάτων με μίνιμουν 25 μαθητές ανά τμήμα. Δηλαδή η λειτουργία σχολείων με βάση γεωγραφικά κριτήρια (χωροταξικά κλπ) μετατρέπεται σε απλή αριθμητική κατανομή. Και αν στις πόλεις ουσιαστικά το σχολείο της γειτονιάς καταργείται, στην ύπαιθρο πρακτικά αυτό σημαίνει διάλυση των γυμνασίων ακόμα και σε κεφαλοχώρια και μεταφορά των μαθητών στα κοντινά αστικά κέντρα (κάτι σε δεκαετία ’60 δηλαδή).
 

Παράλληλα, μαθαίνουμε ότι το Υπουργείο δε θα δεχτεί να υπάρξουν κατευθύνσεις με μαθητές λιγότερους από 15. Δηλαδή, θα εξαναγκασθούν λύκεια να λειτουργήσουν με 1 ή 2 κατευθύνσεις, θα εξαναγκασθούν μαθητές της Γ΄ λυκείου να πάνε σε άλλο σχολείο, θα εξαναγκασθούν λύκεια να συμπτύξουν τα τμήματα γενικής παιδείας στη Γ΄ τάξη.
 

Και δεν είναι μόνο οι τάξεις των 25 ατόμων. Η παιδεία περιορίζεται όλο και περισσότερο για τα λαϊκά στρώματα. Είναι δε αποδεδειγμένο ότι όσο περισσότερο απέχει ένα σχολείο από το σπίτι, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες πρόωρης εγκατάλειψης του σχολείου (περισσότερη ώρα μετακίνησης, κούραση μεταφοράς, λιγότερο διάβασμα, λιγότερη επιθυμία, κόστος μετακίνησης).
 

Αντί να επενδύσουν σε μία κριτική παιδεία με περισσότερα αντικείμενα, πιο κοντά στο μαθητή, μακριά από το κυνήγι των άσκοπων γνώσεων και της ύλης, μακριά από τη στειρότητα της αποθήκευσης γνώσεων χωρίς διασύνδεση, εμείς κλείνουμε σχολεία και τμήματα.

Φυσικά έτσι θα γίνει οικονομία. Οικονομία σε λειτουργία σχολείων, οικονομία σε καθηγητές, οικονομία σε μαθητές. Τι κι αν κάποια παιδιά τελικά δεν πάνε στο γυμνάσιο; Τι κι αν κάποια παιδιά θα πρέπει να καλύπτουν χιλιόμετρα για να πάνε σχολείο; Επιστροφή σε άλλες εποχές. Το παρελθόν αναβιώνεται…

Το σύστημα πια δε χρειάζεται μορφωμένο εργατικό δυναμικό. Το σύστημα χρειάζεται πρωτίστως λιγότερες δαπάνες και απαίδευτο εργατικό δυναμικό, ώστε ούτε δικεδικήσεις να έχει ούτε ελπίδες για κοινωνική κινητικότητα. Η μεσαία τάξη που στηρίχτηκε στη μόρφωση, χτυπιέται στις ρίζες της δυναμικής της (στην παιδεία των μελλουσών γενεών), η κινητικότητα εμποδίζεται θεσμικά πλέον…

Πηγή: chldimos.blogspot.gr