Ο μικρός πρίγκηπας μεγάλωσε κάπως. Ο πλανήτης του φαντάζει μικρός, πολύ μικρός. Στην μια του άκρη, χάσκει σαν ανοιχτό στόμα το γκρεμισμένο φρουραρχείο. Πάνω στους τοίχους κάποιος έχει χαράξει τα χρόνια. Μετριούνται σε κάτι παράξενες μονάδες που συνεπάγονται έτη φωτός και χιλιετίες. Το λουλούδι του πέθανε. Μου το αποκάλυψε ο ίδιος, μα δεν χρειαζόταν στ΄αλήθεια γιατί υπάρχουν φωνές εδώ κάτω που ουρλιάζουν άλλες αλήθειες

Ο λοχαγός Θάνος Γιαννούδης, κατά κόσμον μικρός, μεγάλος Πρίγκηπας φυλλομετρά ανάποδα τις σελίδες του κόσμου. Όλα τελειώνουν ήσυχα. Η ζωή θυμίζει τις οπερέτες με την αυστηρή δομή ή καλύτερα το στατικό θέατρο του Νο, καθώς ξέφρενος ο κόσμος ανακτά και άλλες στροφές, και άλλες ροπές απλησίαστες κύριε Εμπειρίκο.

Μικρέ Πρίγκηπα, παρακαλώ χαμογελάστε, ακούγεται η φωνή του φωτογράφου που διασώζει χιλιετίες μετά τον τρυφερό, εκείνο νέο. Στην ίδια φωτογραφία θα στηριχτούν αργότερα μια σειρά εξωφύλλων, εμπνευσμένων από την τραγική βιογραφία του μικρού, μεγάλου Πρίγκηπα.

Οι άνθρωποι περνούν μόνοι και ακατανόητοι, ψιθυρρίζει πάνω στον πλανήτη του, οι άνθρωποι περνούν αδύναμοι τραγουδά ο μικρός, μεγάλος φίλος μου, με μια φωνή που φθάνει βαδίζοντας από χίλιους, ευρηματικούς τρόπους. ¨Επειτα σαν τ΄αφημένα πράγματα σωπαίνει για άλλα, χιλιάδες χρόνια.

Ο Θάνος Γιαννούδης και οι εκδόσεις Βακχικόν σίγουρα δεν φέρουν καμιά ευθύνη για την αναγωγή αυτού του σημειώματος σε μικρούς πρίγκηπες και φανταστικούς πλανήτες. Και αυτό γιατί ο κόσμος του δημιουργού είναι με σαφήνεια καθορισμένος. Είναι με άλλα λόγια ο δικός μας. Η τροχιά του ποιητή συνιστά μια άλλη υπόθεση. Πρόκειται για ένα σήμα που φθάνει πάντα ασθενές κοντά μας. Ένα σινιάλο με μαγικούς, σπασμένους καθρέφτες από κορυφή σε κορυφή, επιννοήσεις που αντιβαίνουν τον καιρό και τούτο τον αιώνα που λάτρεψε τα βιβλία. Τα πρόσωπα του κόσμου μας συνθέτουν το ύφος του, οι στιγμές του συνοψίζονται σε μια λεπτομέρεια του χρόνου, η παλέτα του περιέχει τις πιο σπάνιες αποχρώσεις και όλα γίνονται καινούρια.

Μα αυτό δεν το γνωρίζει και δεν το νιώθει ο μικρός, μεγάλος Πρίγκηπας που για να επιβιώσει μες στα μέρη της συλλογής του Θάνου Γιαννούδη θέλει όλη την ορμή του ποιητή, όλο τον παραλογισμό της παρατήρησης, έναν καταιγισμό από εικόνες και αισθήματα ώσπου να αποκαλυφθούν τα μυστήρια και ο τρόμος, όπως σε εκείνο το Ιντερμέδιο, αφιερωμένο στην Σαρλότ Μιου.

Χρόνος, σώματα, έρωτες, προσωπογραφίες, ονόματα φίλων, αποσπασματικές φωνές από τους ποιητές που ποτέ δεν ξοδεύονται, γενιές που φθάνουν από τα βάθη του μέλλοντος, προσωπικές στιγμές, ο κόσμος σε ενότητες, τα κορίτσι με φρουτένια ονόματα όπως Φραουλάιν, σπηλιές, ωκεανοί και λοχαγοί με παράξενα ονόματα συνθέτουν το πεδίο της ενδιαφέρουσας πρόζας του Θάνου Γιαννούδη. Ο ίδιος, μικρός πρίγκηπας,  μιας άλλης εποχής, έχοντας νιώσει πως απ΄τα αστέρια δεν απέμεινε παρά μόνο το φως, ξεχύνεται εικοσαετής, μια στιγμή μονάχα μες στον χρόνο που ξοδεύεται μ΄έναν έξαλλο ρυθμό, δοκιμάζει την ζωή, προσεύχεται σ΄άγνωστους θεούς και σε εικοσαετή κορίτσια. Θα λέει πως ήταν κάποιος που πέταξε χρώματα, που προκάλεσε την λογική μας, τραγουδώντας μια υπαρκτή και απίθανη ζωή.

Την τάξη του κόσμου θ΄ανατρέψει ο μικρός, μεγάλος πρίγκηπας της αποψινής βραδιάς επιστρατεύοντας ρυθμούς και μέτρα και ομοιοκαταληξίες. Άλλοτε πάλι η φωνή του θα αποπνέει το αίτημα της συντριβής και όχι την αίσθησή της. Με φωνές, με σίδερα και ποιήματα ο Γιαννούδης αφηγείται την ιστορία και χάνεται στις κατευθύνσεις που βγάζουν στο μέλλον. Ο πλανήτης του δεν του φτάνει, πρόσωπα, καρδιές και μνήμες όλα τραντάζονται από τον καιρό. Τι και αν έκρυψε σημάδια σαν την Αριάδνη, ο Οδυσσέας του Θάνου Γιαννούδη ποτέ δεν επιστρέφει. Βουτά σαν το χελιδόνι προς το φως, επιστρατεύει τους κώδικες του καιρού, μες στα παλιά ημερολόγια βρίσκει τις καλύτερες ζωγραφιές της εποχής. Μόνος πολεμά στα μετόπιστεν των νέων εποχών. Ένας μικρός, μεγάλος Πρίγκηπας.