Η κρίση που έχει παραλύσει τα δυο τελευταία χρόνια τη χώρα υπήρξε κατά κάποιον τρόπο η σπλαχνική μαμή που έφερε στον κόσμο το τέταρτο μυθιστόρημά μου. Είχα ξεκινήσει να το γράφω λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, πεπεισμένος πως κάτω από το ντοπαρισμένο ευρωπαϊκό χαμόγελο με το οποίο είχαμε υποδεχτεί τον εικοστό πρώτο αιώνα σοβούσε μια κρίση ιδεών και αξιών, μια κρίση που κατέτρωγε σιωπηλά τα ηθικά μας κύτταρα…». O σεναριογράφος – συγγραφέας Nίκος Παναγιωτόπουλος μιλά στο tvxs με αφορμή το θέμα που πραγματεύεται στο νέο του βιβλίο «Τα παιδιά του Κάιν».

Ads

 
«… Tα παιδιά του Κάιν γράφτηκαν στη διάρκεια της προηγούμενης οκταετίας, και ενώ παρακολουθούσα βήμα προς βήμα την οδυνηρή μετάπτωση από τη συλλογική ευφορία στην εθνική απόγνωση. Δεν είναι προφητικό ασφαλώς, πάντως είναι τουλάχιστον σημαδιακό πως η πλοκή του μυθιστορήματος περιστρέφεται γύρω από την πτώση ενός άντρα στον γκρεμό και τις απέλπιδες προσπάθειες ανάσυρσης του σώματός του από τη θάλασσα. Αυτόπτες μάρτυρες είναι πέντε παλιοί φίλοι του –μία εκ των οποίων θα ισχυριστεί πως η πτώση του μόνο τυχαία δεν ήταν. Μπροστά στη δυσπιστία, μάλιστα, με την οποία γίνεται δεκτή η μαρτυρία της, θα φτάσει κάποια στιγμή να μιλήσει ακόμα και για φόνο…
 

Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται σ’ ένα νησί του Ιονίου. Έξι άνθρωποι, που κάποτε υπήρξαν στενοί φίλοι, επιστρέφουν –για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος- στο θέατρο των αλλοτινών καλοκαιρινών τους αποδράσεων, για να ανακαλύψουν πως το ψαροχώρι της εφηβείας τους έχει μεταμορφωθεί σε ένα ακόμα άχαρο τουριστικό θέρετρο (όπου, σημειωτέον, τις ίδιες μέρες φιλοξενείται ένα πανευρωπαϊκό σεμινάριο σεναρίου), μια παραθαλάσσια Βαβέλ, μόνο που τη θέση του βιβλικού πύργου έχει πάρει ένας αναστηλωμένος, ευνουχισμένος ανεμόμυλος, ο οποίος, ω! του θαύματος, ανήκει πλέον σε έναν εξ αυτών. Οι εξώφθαλμες αλλαγές στο σκηνικό επιβάλλουν την αντιπαραβολή με εκείνες τις άλλες, τις πολύ πιο σημαντικές, αν και συχνά αόρατες δια γυμνού οφθαλμού, αλλαγές στο εσωτερικό τοπίο των εμπλεκόμενων προσώπων.
 
Στα Παιδιά του Κάιν επιχείρησα να αποτυπώσω τις διασταυρούμενες τροχιές έξι προσώπων που η εφηβεία τους ορίστηκε από τον πληθωρικό απόηχο των σίξτις, της χούντας και του Πολυτεχνείου, για να διανύσουν έπειτα την ανέφελη –συγκριτικά– τριακονταετία της μεταπολίτευσης, παραδομένοι άνευ όρων στις σειρήνες μιας ψευδεπίγραφης –γι’ αυτό και ύπουλης- ευημερίας. Απώτερος στόχος μου ήταν να αναδείξω τον υπόγειο, βουβό πόλεμο που –εν καιρώ ειρήνης- διαδραματίστηκε κάτω απ’ τη μύτη μας –έναν πόλεμο με θύματα τις αξίες, την αισθητική και την κοινωνική συνοχή.».
Nίκος Παναγιωτόπουλος*
 
(Τα παιδιά του Κάιν θα κυκλοφορήσουν στις 10 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο)

*Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963. Σπούδασε Τεχν. Μηχανικός, εργάστηκε ως δημοσιογράφος, αλλά από το 1991 στράφηκε στο σενάριο και την πεζογραφία. Έχει συνεργαστεί στη συγγραφή των σεναρίων ταινιών όπως οι Απόντες, ο Βασιλιάς, η Αγρύπνια (σκ. Ν. Γραμματικός), Ώρες κοινής ησυχίας (σκ. Κ. Ευαγγελάκου), Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα (σκ. Σ. Γκορίτσας), κ.α. Τα Παιδιά του Κάιν είναι το πέμπτο βιβλίο του. Προηγήθηκαν η συλλογή διηγημάτων Η ενοχή των υλικών (1997) που τιμήθηκε με το  βραβείο Μ. Ράλλη για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς, και τα μυθιστορήματα Ο Ζίγκι απ’ τον Μάρφαν (1998), Το γονίδιο της αμφιβολίας (1999) και Αγιογραφία (2003). Η Αγιογραφία, που συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα των υποψήφιων για το Κρατικό Βραβείο μυθιστορήματος, έχει μεταφραστεί στα γαλλικά και τα γερμανικά, Ο Ζίγκι στα ιταλικά, ενώ Το γονίδιο έχει μεταφραστεί σε επτά ξένες γλώσσες.

Ads