Ο Γιάννης Παπουτσάκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Από μικρή ηλικία έδειξε έφεση στην ποίηση, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και τον αθλητισμό. Σπούδασε δημοσιογραφία στο «Εργαστήρι Επαγγελματικών Σπουδών» και αμέσως μετά εργάστηκε στις πολιτιστικές στήλες των εφημερίδων Εξόρμηση και Βραδυνή.

Από το 1986 βρίσκεται στην ΕΡΤ, στο αθλητικό και πολιτιστικό ρεπορτάζ της τηλεόρασης και, για 19 χρόνια, στο περιοδικό Ραδιοτηλεόραση, όπου έγραφε μεταξύ άλλων τις αθλητικές σελίδες και την κριτική κινηματογράφου. Την περίοδο 1990 – 1994 διετέλεσε προϊστάμενος του Γραφείου Τύπου της ΕΡΤ2, ενώ από το 2000 έως το 2003 συνεργάστηκε στην τηλεοπτική εκπομπή – ντοκιμαντέρ  «Σε ρυθμούς ελληνικούς».

Μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ, συνέχισε στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ Οpen και στην εφημερίδα Το Χωνί. Η επαναλειτουργία της ΕΡΤ τον Ιούνιο του 2015 τον βρίσκει να παρουσιάζει εκπομπές στο Δεύτερο και Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ και στη Φωνή της Ελλάδας. Επίσης, έχει εργαστεί στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Κανάλι Ένα, Πόλις, Αlpha Sport, Κανάλι 15. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ.

Το 2014 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή Στις ράγες της μνήμης (The Leaders Publications).

Σε πεζούς καιρούς κάποιοι επιμένουν να ονειρεύονται ποιητικά. Άλλωστε για το Γιάννη η ποίηση ήταν και παραμένει το καταφύγιο για να στεγάζει τα όνειρα του… και ένα μεγάλο πάθος της ζωής του – όπως η δουλειά του, η μουσική, ο κινηματογράφος, το Δερβένι, η ΑΕΚ (τυχαία η σειρά).

Η δεύτερη ποιητική συλλογή του καλού φίλου και συναδέρφου «Εξόριστα καλοκαίρια» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Βακχικόν είναι αφιερωμένη σ’ εκείνους που πορεύονται χωρίς να προδώσουν ποτέ τις ιδέες, τις αρχές, τα όνειρα και τα ιδανικά τους, στους πραγματικούς μαχητές της ζωής.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που το μάτι σου δεν τους πιάνει δεν έχουν το παράστημα και την ομορφιά που σαγηνεύουν μήτε λένε τα λόγια τα πολλά και τα μεγάλα είναι οι άνθρωποι οι απλοί οι ωραίοι οι δικοί μας άνθρωποι που τη λεβεντιά δεν τη μετράνε με το μπόι μα με την καρδιά που λένε λίγα κι αφτιασίδωτα και κάνουνε πολλά είναι οι άνθρωποι που ξέρουν να μιλάνε με τη σιωπή ν’ ακούνε τη φωνή του φεγγαριού…