Τα βιβλία είναι αδιαμφισβήτητα από τους καλύτερους φίλους του ανθρώπου. Έχουν την δύναμη να σε ταξιδέψουν νοερά και να σε κάνουν να «χαθείς» μέσα στις σελίδες τους. Για να ξεκινήσει ευχάριστα η εβδομάδα, σας παρουσιάζουμε τα ευπώλητα λογοτεχνικά βιβλία του ΙΑΝΟΥ.

ΑΜΥΡΑΣ ΠΑΝΟΣ
ΤΑ ΛΥΤΡΑ, Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

 

Σεπτέμβριος 1943 Οι πρώτες φλόγες του Εμφυλίου τυλίγουν τη χώρα. Υπό μυστη­­ριώδεις συνθήκες εξαφανίζονται η εξάχρονη κόρη Γερμανού ανώτατου διπλωμάτη και ο πεντάχρονος γιος της Ελληνίδας υπηρέτριάς του. Η Αθήνα συνταράσσεται από τη διπλή απαγωγή. Ο υπαστυνόμος Νίκος Αγραφιώτης, που έχει επιστρέψει στην Ελλάδα με νέα ταυτότητα και διαλυμένη ζωή, αναλαμβάνει μια αποστολή που θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό την πορεία των επιχειρήσεων των Συμμάχων στη Μεσόγειο. Τα σχέδιά του, όμως, θα ανατραπούν με δραματικό τρόπο, καθώς θα υποχρεωθεί να διεισδύσει στα άδυτα της Ειδικής Ασφάλειας για να εξαρθρώσει κυκλώματα προδοτών και να εξιχνιάσει την υπόθεση απαγωγής των παιδιών. Με τη βοήθεια μιας γυναίκας, ο Αγραφιώτης θα συνδεθεί με μυστικές πατριωτικές οργανώσεις της Αθήνας, θα περιπλανηθεί στα βουνά του Εμφυλίου και θα προσπαθήσει να μείνει αλώβητος μέσα στη «φωλιά του κακού» για να σώσει ανθρώπινες ζωές χωρίς να χάσει την ψυχή του. Μια διαρκής μάχη μεταξύ ευσυνειδησίας και προδοσίας, πατριωτισμού και ήθους, μα πάνω από όλα του ανθρωπισμού απέναντι στη θηριωδία.
Δείτε το εδώ

ΤΣΙΡΚΙΝΙΔΗΣ ΧΑΡΗΣ
ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΟΤΑΜΙ, Εκδόσεις ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ

Σήμερα, εδώ πάνω στα νεκρά ερείπια, αισθάνθηκα τη μεγαλύτερη δύναμη ζωής. Ένιωσα σαν να βγαίνει μέσα απ’ το χώμα και τις πέτρες μία μυστηριώδης δύναμη και να μπαίνει στις φλέβες μου σαν μια ζεστασιά, να διαχέεται σ’ όλο το κορμί μου, να εξαφανίζει τος φοβίες και τους δισταγμούς μου, να με λυτρώνει απ’ τα επίγεια.
Δείτε το εδώ

ΣΤΑΥΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΩΤΗΡΙΑ
ΤΑ ΕΣΩΨΥΧΑ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Εκδόσεις IANOS

 
Γνωριστήκαμε το 1982, όταν ένας κοινός γνωστός μας, ο γλύπτης Κυριάκος Καμπαδάκης, με πήγε στο γραφείο του Χριστιανόπουλου, στη «Διαγώνιο», να του χαρίσω την πρώτη συλλογή μου με πεζογραφήματα – φιλοδοξούσα κι εγώ να μπω στο λογοτεχνικό μας σινάφι, να του αρέσουν και να μου ζητήσει συνεργασία για τη Διαγώνιο. Τον θεωρούσα, κατά κάποιον τρόπο, πατριάρχη των μεταπολεμικών γραμμάτων και επιζητούσα, ας πούμε, την ευλογία του. «Μη λες “πατριάρχης”», με διόρθωσε. «Λιγάκι φοβούμαι ότι πέφτεις έξω. Πες “πατριαρχίδας”». Και γελάσαμε οι παρευρισκόμενοι στο γραφείο του. Τον Μάρτιο του 2003, ο Ντίνος παρουσίασε επαινετικά στον «Ιανό» το βιβλίο μου Οι δεξιώσεις, μαζί με τον πανεπιστημιακό καθηγητή Γιώργο Κεχαγιόγλου, προκαλώντας τον φθόνο των συναδέλφων μου. Στο τέλος του ίδιου χρόνου, λίγο πριν κάνει την επέμβαση καρδιάς, οργάνωσε μια παρουσίαση του λογοτεχνικού μου έργου στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών, το οποίο υπάγεται στο Πανεπιστήμιο. Είχαν έρθει οι σοβαροί κύριοι της γειτονιάς μας, δημόσιοι υπάλληλοι και μαγαζάτορες, με τις συμβίες τους –Τετάρτη απόγευμα, κλειστά τα εμπορικά καταστήματα– να ακούσουν τον περίφημο ποιητή Χριστιανόπουλο να μιλάει για τη γειτόνισσά τους, καθηγήτρια πανεπιστημίου και πεζογράφο, καθώς και ορισμένοι συνάδελφοί μου και κάποιοι λογοτέχνες της πόλης μας. Κι αυτός, επί δύο ώρες, δεν σταματούσε να ευτελίζει εμένα και το έργο μου, αναιρώντας όλα όσα είχε πει στον «Ιανό» πριν από λίγους μήνες· ερχόταν, έτσι, στα ίσα του. Θα έπρεπε να το περιμένω· όχι μόνο δεν του άρεσαν οι καλοσύνες και οι αγάπες, αλλά συνήθιζε και να προκαλεί στις δημόσιες εμφανίσεις του, ερεθίζοντας αρνητικά το κοινό. «Εγώ είμαι αντικομφορμιστής», απαντούσε στους διάφορους επικριτές του. «Δεν μιλώ με τα στερεότυπα του καθωσπρέπει κυρίου. Και αυτό κάνει κάποια αίσθηση. Μεγάλη. Σαν μια ηλεκτρική εκκένωση».

Δείτε το εδώ

ΝΙΑΒΗΣ ΠΑΝΟΣ
Η ΤΡΙΓΩΝΟΜΕΤΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ, Εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ

ΜΑΤΑΙΗ ΑΝΑΜΟΝΗ Ενώ σε περιμένω μέρες, μήνες, χρόνια, μη σου πω και αιώνες, Εσύ, ενώ ξεκινάς να με βρεις δεν φτάνεις ποτέ σε μένα. Κρύφτηκα κι εγώ σ’ ένα στίχο κάτω από την επικείμενη βροχή και περίμενα να δω που χάνεσαι. Φτάνεις κάθε σούρουπο στο σκοτεινό τοπίο της έμπνευσης κι αντί να μπεις και να μου παραδοθείς αμαρτωλή κι αθώα πρόστυχη ο εγωισμός σου σε γυρίζει πίσω! Εμένα με παίρνει ο ύπνος και ξημερώνομαι σταθμάρχης τρένων λίγο έξω από το Λιανοκλάδι ή στο σκοτεινό Κίελο χειμώνα καιρό -μένει πάντα αδιευκρίνιστο- στη σκοτεινή φύση των ονείρων μου!

Δείτε το εδώ

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ, Εκδόσεις IANOS

Τα θέματα κινούνται γύρω από τον άξονα «Αντιθέσεις» και είναι κυρίως τριών τύπων: 1. ερωτικά (ατομικού οράματος), πολλές φορές σε βαθμό ποιητικού-εξομολογητικού παραληρήματος, 2. κοινωνικά (σχέσεις-συμβάσεις-θεσμοί), με αντικείμενο το θεσμό της οικογένειας, το προσφυγικό, τη ρύπανση του περιβάλλοντος, την κλιματική αλλαγή, τον αποκλεισμό μέσα στις σύγχρονες ασφυκτικές πόλεις, τις καθημερινές κρίσεις και κρισούλες, τον αρχέγονο φόβο του θανάτου και την εγγενή ανημπόρια των γηρατειών, 3. προφητικά (οραματισμοί για ευτοπίες του μέλλοντος) που προβάλλουν συνήθως ένα τελείως δυσοίωνο κι αποτρόπαιο μέλλον προκειμένου να κινητοποιήσουν κοινωνικά αντανακλαστικά κι αμυντικούς μηχανισμούς της Συλλογικής Συνείδησης και του Ασυνειδήτου. Ένας ενδιαφέρων διαγωνισμός, ακτινογραφία του φαντασιακού «σώματος» μιας κοινωνίας σε κρίση, από τα πλέον ενεργά και εναργή πνευματικά της κύτταρα.

Δείτε το εδώ

ΟΟΥΕΝΣ ΝΤΕΛΙΑ
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΟΙ ΚΑΡΑΒΙΔΕΣ, Εκδόσεις ΔΩΜΑ

Για περισσότερες εβδομάδες από κάθε άλλο βιβλίο τα τελευταία 10 χρόνια Για χρόνια, οι φήμες για την Πιτσιρίκα του Βάλτου έδιναν κι έπαιρναν στο Μπάρκλι Κόουβ, ένα ήσυχο ψαροχώρι της Βόρειας Καρολίνας. Ο θάνατος του νεαρού Τσέις Άντριους τις έκανε να φουντώσουν ακόμη περισσότερο. Ποιος θα μπορούσε να τον είχε σκοτώσει, αν όχι εκείνο το αγριοκόριτσο που ζούσε μονάχο του στα βάθη του βάλτου; Αλλά την Κάια δεν την είχαν καταλάβει. Ευαίσθητη και έξυπνη, είχε καταφέρει να επιβιώσει ολομόναχη, εγκαταλελειμμένη απ’ τους ανθρώπους, παρέα με τους γλάρους και μ’ όσα της δίδαξε η άμμος κι η αρμύρα. Όταν δύο νεαροί απ’ το χωριό γοητεύονται απ’ την άγρια ομορφιά της, η Κάια ανοίγεται σε μια καινούργια ζωή. Αλλά τότε συμβαίνει το αδιανόητο. Μια ωδή στον φυσικό κόσμο και μια σπαρακτική ιστορία ενηλικίωσης, που μας υπενθυμίζει πώς τα παιδικά μας χρόνια μάς καθορίζουν για πάντα και ότι η ανθρώπινη φύση κουβαλά αρχέγονα, βίαια μυστικά, απ’ τα οποία κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει. «Η Κάια άφησε το περιοδικό στα πόδια της με το μυαλό της να ταξιδεύει σαν τα σύννεφα. Κάποια θηλυκά έντομα τρώνε το ταίρι τους, μητέρες από την οικογένεια των θηλαστικών εγκαταλείπουν τα μικρά τους λόγω του μεγάλου στρες, πολλά αρσενικά βρίσκουν ριψοκίνδυνους ή πανούργους τρόπους ώστε το σπέρμα τους να επικρατήσει των ανταγωνιστών τους. Τίποτα δεν είναι υπερβολικά απρεπές εφόσον βοηθάει να συνεχιστεί ο κύκλος της ζωής. Η Κάια ήξερε πως αυτό δεν αποτελούσε κάποια σκοτεινή πλευρά της Φύσης· ήταν απλώς επινοητικοί τρόποι να τα βγάζεις πέρα όταν όλα είναι εναντίον σου. Και με τους ανθρώπους, το πράγμα σίγουρα πήγαινε ακόμα πιο μακριά.»

Δείτε το εδώ

ΤΟΚΑΡΤΣΟΥΚ ΟΛΓΚΑ
ΤΟ ΑΡΧΕΓΟΝΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ, Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Υπάρχει ένα σχεδόν μυθικό χωριό που κατοικείται από εκκεντρικούς όσο και αρχέτυπους ανθρώπινους χαρακτήρες. Είναι ένας παράξενος τόπος, ένας συμπυκνωμένος μικρόκοσμος της κεντρικής Ευρώπης και του κόσμου. Το Αρχέγονο το φυλάσσουν ακροβολισμένοι τέσσερις αρχάγγελοι. Και μέσα από τα δικά τους μάτια, που είναι κρυστάλλινα και εκπέμπουν λυρισμό, παρακολουθούμε τις ζωές των απλών ανθρώπων του καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, από το 1914 ως τις δικές μας μέρες – την πολυτάραχη δηλαδή ιστορία της Πολωνίας υπό τη μορφή μιας επικής αλληγορίας που διαπερνά τον χώρο και τον χρόνο. Ο έρωτας και η πίστη, ο πόλεμος και η βία, η μοναξιά και ο θάνατος σημαδεύουν τις διαδρομές των μελών μιας οικογένειας απ’ την ακμή της μέχρι την τελική διάλυσή της. Το Αρχέγονο και άλλοι καιροί είναι το τρίτο μυθιστόρημα της Όλγκα Τοκάρτσουκ· εκδόθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και την καθιέρωσε ως την κορυφαία πεζογράφο της σύγχρονης πολωνικής λογοτεχνίας. Η πολυβραβευμένη συγγραφέας παρατηρεί και περιγράφει τα πράγματα με μια ειρωνική ουδετερότητα, χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις, με ένας ύφος απολύτως διακριτό, και αφήνει θαμπωμένους τους αναγνώστες, στο επίκεντρο μιας μεταφυσικής πανδαισίας.

Δείτε το εδώ

ΧΑΝΤΚΕ ΠΕΤΕΡ
Η ΑΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΝΑΛΤΙ, Εκδόσεις GUTENBERG

“Η Αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι” είναι ένα κλασικό μυθιστόρημα στο χώρο του μοντερνισμού, ένα κοινωνικό ψυχόδραμα που προκάλεσε πραγματική ταραχή όταν εκδόθηκε (1970). Πρόκειται για το απογυμνωτικό πορτρέτο ενός διαταραγμένου ψυχολογικά ατόμου: ο Γιόζεφ Μπλοχ, πρώην διάσημος τερματοφύλακας, περιπλανάται σε μια ασφυκτική πόλη στα σύνορα της Αυστρίας και, σχεδόν ασυνείδητα, αποκτά και μιαν άλλη ιδιότητα: του καταζητούμενου δολοφόνου.

Δείτε το εδώ

ΧΑΝΤΚΕ ΠΕΤΕΡ
ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ, Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Μια συλλογή από δεκαεπτά “μικρο-επικά” κείμενα που έγραψε ο Χάντκε γύρω από τα ταξίδια του στον κόσμο, από τα Βαλκάνια μέχρι τις θάλασσες της ιαπωνίας. Σε κάθε κείμενό του, ο Χάντκε συγκεντρώνει την προσοχή του στα μικρά πράγματα που παρατηρεί προσπαθώντας να κατανοήσει τη βαθύτερη, “απλή και αφτιασίδωτη”αξία τους.

Δείτε το εδώ

ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΒΑΝΑ
ΞΗΜΕΡΩΣΕ ΧΩΡΙΣ ΧΘΕΣ, Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

Ένα σοβαρό τροχαίο υποχρεώνει τον Δήμο να μείνει ακινητοποιημένος στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Είναι πενήντα πέντε χρονών και ζει μόνος. Σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή της ζωής του οι μόνοι που του συμπαραστέκονται είναι πέντε αγαπημένοι του φίλοι: ο Φάνης, ο Τέλης, ο Παύλος, η Εύη και η Ισμήνη. Πέντε άνθρωποι που αναγκάζονται να συγχρωτιστούν, παραδίδοντας τη σκυτάλη της φροντίδας του φίλου τους ο ένας στον άλλο σε εικοσιτετράωρη βάση. Πέντε ζωές ξεχωριστές που εξελίσσονται, ενώ παράλληλα πρέπει να συντονιστούν μεταξύ τους, που συγκρούονται και αλληλεπιδρούν, με άγνωστες συνέπειες για όλους. Οι θυσίες που απαιτούνται είναι πολλές, οι ανατροπές ακόμη περισσότερες. Από την πρώτη στιγμή θα έρθει να προστεθεί μία ακόμη δυσκολία – η μεγαλύτερη ίσως –, που θα τους συνοδεύει στην όλη τους προσπάθεια: O αγαπημένος τους φίλος έχει χάσει τη μνήμη του. Ο αγαπημένος τους φίλος δεν τους αναγνωρίζει… «…Δεν έχει νόημα να κάθομαι να σου λέω. Έχουν συμβεί πολλά, ή μάλλον συμβαίνουν πολλά τα τελευταία χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι συνέβαιναν πάντα, αλλά δεν δίναμε σημασία. Σαν να τα ξεχνάγαμε, τι να πω; Λες και κάθε μέρα που ξημέρωνε έσβηνε την προηγούμενη. Αλλά αυτές δεν σβήνονταν στ’ αλήθεια… Κάπως έτσι ζήσαμε και φτάσαμε ως εδώ…»

Δείτε το εδώ