Οι «Σκοτεινές επιγραφές» έρχονται μετά από μια περίοδο σιωπής επτά χρόνων. Ήταν μία σιωπή που μου επιβλήθηκε από τα πράγματα της ζωής αλλά στο διάστημα αυτό δεν αισθάνθηκα καμιά στιγμή την ανάγκη να γράψω. Σαν να είχα πάψει να είμαι συγγραφέας. Με το τέλος αυτής της περιόδου όμως, καταλάβαινα ότι ένα νέο βιβλίο δεν θα είχε πια την οπτική των προηγούμενων – αν και πολλά από τα μοτίβα του είναι γνώριμα στους αναγνώστες…” ο συγγραφέας Αλέξης Πανσέληνος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για το νέο του μυθιστόρημα που θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο στις 14 Νοεμβρίου 2011.

Ads

 
… Η ζωή αλλάζει κυρίως μέσα από την μεταβαλλόμενη οπτική μας. Δεν είναι τόσο ότι η πραγματικότητα αλλάζει τόσο ριζικά, όσο ότι εμείς με τα χρόνια που περνούν την αποτιμούμε διαφορετικά. Και η οπτική μου, στο διάστημα αυτό, έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό.
 
Οι «Σκοτεινές επιγραφές» είναι μια προσπάθεια να ζωγραφίσω μια πλατύτερη τοιχογραφία της πόλης όπου γεννήθηκα, της Αθήνας, και των εποχών της που έζησα. Φυσικά η Αθήνα είναι πια μια πολύ μεγάλη πόλη για να προσπαθήσεις να την ζωγραφίσεις στο σύνολό της. Το βλέμμα μου επικεντρώθηκε στα μέρη και στις γειτονιές της που έζησα και γνώρισα.
 
Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου που χάνει τον έρωτα της ζωής του και προσπαθεί να προσδιορίσει από την αρχή τον εαυτό του, ύστερα από αυτό. Παράλληλα υπάρχει μια σειρά πρόσωπα τα οποία παίζουν ή έπαιξαν ρόλο στη ζωή του – ανάμεσα σε αυτούς και η ίδια η αγάπη του που χάθηκε – αλλά και ανθρώπων που την επηρέασαν χωρίς ο ίδιος να το αντιλαμβάνεται. Άνθρωποι που διασταυρώνονται μαζί μας (ακόμα και άνθρωποι που ποτέ δεν τους γνωρίσαμε) αλλάζουν τη ζωή μας χωρίς να ξέρουμε ούτε πώς ούτε πόσο. Όλοι λοιπόν αυτοί πλέκουν γύρω από τον κεντρικό μου ήρωα έναν ιστό μέσα στον οποίο κινείται προσπαθώντας να ξαναβρεί τον βηματισμό του.
 
Είναι ένα μυθιστόρημα γύρω από τον έρωτα – τον έρωτα του Γιάννη και της Χλόης – και μαζί ένα μυθιστόρημα για την Αθήνα των τελευταίων πέντε περίπου δεκαετιών. Ένα μυθιστόρημα για τις ανθρώπινες σχέσεις και για τις σκοτεινές συγκυρίες που τις κινούν, τις διαμορφώνουν και συχνά τις διαλύουν. Τις αυταπάτες που όλοι τρέφουμε. Τις απογοητεύσεις και τις δυστυχίες που προκαλούμε στους άλλους, συχνά χωρίς να θέλουμε ή να καταλάβουμε.

Είναι τέλος ένα μυθιστόρημα για την απώλεια – για τα πράγματα που χάσαμε είτε από σύμπτωση είτε από δική μας απροσεξία, τα πράγματα που πιστέψαμε πως κερδίσαμε, χωρίς να τα έχουμε στ’ αλήθεια κερδίσει, και κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε πως ποτέ δεν τα είχαμε. Αλλά και για τα πράγματα που μας αφαιρέθηκαν κάποια στιγμή βίαια και απρόσμενα.
 
Έχοντας περάσει αυτό το τόσο μεγάλο διάστημα σιωπής, δυσκολεύτηκα πολύ στο γράψιμό μου. Ήμουν γεμάτος αμφιβολίες και ανασφάλειες και κουράστηκα όσο ποτέ άλλοτε στο γράψιμο ενός βιβλίου. Αισθανόμουν σαν πρωτάρης – αλλά σ’ αυτό υπήρχε κάποια αλήθεια. Γιατί ήμουν πρωτάρης στη νέα οπτική που αποκάλυπτε το θέμα μου. Και ήμουν επίσης πρωτάρης στη νέα τεχνική που το θέμα αυτό μού υπαγόρευε. Έτσι πέρασα τρία ολόκληρα χρόνια συνεχών αλλαγών και προσπαθειών.” 

Και ακόμα τώρα που παρέδωσα το μυθιστόρημα αυτό, εξακολουθώ να μην ξέρω σε πόση έκταση έχω αποτύχει στην προσπάθειά μου και σε τι βαθμό πέτυχα κάποια πράγματα. Γιατί η ένοχη συνείδηση του συγγραφέα φωτίζει πιο δυνατά την έκταση της αστοχίας του να υπηρετήσει ότι έχει συλλάβει και λιγότερο την έκταση της επιτυχίας του αρχικού σχεδίου. Ο Φλομπέρ έλεγε πως «ένα βιβλίο ποτέ δεν το τελειώνουμε, απλώς κάποια στιγμή το εγκαταλείπουμε». Αυτό συμβαίνει πάντα. Δεν είναι το πιο ευχάριστο αίσθημα που μπορεί να μας δώσει η δουλειά μας.
 
Από την άλλη είναι η εγγύηση ότι στο μέλλον – όποιο μέλλον διαθέτουμε, τέλος πάντων – θα ξαναπροσπαθήσουμε κάτι καινούργιο.”