Η έκδοση του πρώτου λογοτεχνικού του πονήματος με τον τίτλο «Ημερολόγιο ενός λαθρεπιβάτη» θα δώσει την ευκαιρία σε όσους  παρακολουθούν χρόνια τον ρεπόρτερ, δημοσιογράφο, αρθρογράφο Πέτρο Κατσάκο, να ανακαλύψουν την άλλη πλευρά του. Εκείνη που δεν χωράει όπως ο ίδιος λέει στο οριοθετημένο πλαίσιο της δημοσιογραφικής γραφής.

Δεν είναι ο πρώτος δημοσιογράφος που ξεχύνεται στον ωκεανό της λογοτεχνίας. Ο δικός του τρόπος απόδρασης όμως από τα δεσμά του είναι όπως μας λέει, να μπαρκάρει λαθραία σε κάποιο φορτηγό πλοίο και κρυμμένος στα αμπάρια του να κάνει το ταξίδι που τόσο επιθυμούσε σε «απαγορευμένες» ατραπούς και κακόφημες γειτονιές, παρέα με πόρνες, έκπτωτους ήρωες, απέλπιδες ταξιδευτές και καταραμένους αυτόχειρες.

Την Κυριακή 30 του μήνα στο Polis Art Cafe οι εκδόσεις Μετρονόμος παρουσιάζουν το βιβλίο. Θα μιλήσουν: ο Πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, η δημοσιογράφος  και ποιήτρια Ευγενία Λουπάκη και ο σκηνοθέτης Σταύρος Τσιώλης. Αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Μαρία Κανελλοπούλου.

Πολλοί δημοσιογράφοι έχουν εκφραστεί λογοτεχνικά και πολλοί λογοτέχνες έχουν βιοποριστεί από τη δημοσιογραφία. Η δική σου ανάγκη να δοκιμάσεις τη λογοτεχνική γραφή πως προέκυψε;

Πρόκειται για μια ανάγκη που μετουσιώνεται σε απόπειρα απόδρασης από την πεπερασμένη γραφή του δημοσιογράφου που είναι υποχρεωμένη να κινείται εντός συγκεκριμένων ορίων, πλαισίων και λέξεων. Πρόκειται για μια προσωπική ανάγκη διαφυγής από την βιοποριστική καταγραφή της καθημερινότητας σε ένα πεδίο γραφής απαλλαγμένο από δημοσιογραφικούς κανόνες. Πρόκειται για μια έντονη ανάγκη απαλλαγής από τον βραχνά της επιβεβαιωμένης πραγματικότητας. Πρόκειται τέλος για την ανάγκη γνωριμίας με τόπους, χρόνους, πρόσωπα και λέξεις που αν έμπαιναν σε ένα “ρεπορτάζ” θα σε οδηγούσαν απευθείας στο ταμείο ανεργίας. Μετά από 26 χρόνια που έγραφα για τους άλλους, πιστεύω πως είχα το δικαίωμα να δοκιμάσω να γράψω και για εμένα.

Γιατί ημερολόγιο ενός λαθρεπιβάτη;

Γιατί ο μοναδικός τρόπος για να αποδράσει ένας επαγγελματίας από τα δεσμά του είναι να μπαρκάρει λαθραία σε κάποιο φορτηγό πλοίο και κρυμμένος στα αμπάρια του να κάνει το ταξίδι που τόσο επιθυμούσε. Ένα ταξίδι στον κόσμο των απαγορευμένων για αυτόν λέξεων που κανένα καράβι της γραμμής δεν επικοινωνεί. Έτσι λοιπόν, ως λαθρεπιβάτης, έχεις την δυνατότητα να ταξιδέψεις και να βρεθείς σε τοποθεσίες της ιστορίας και σε χρόνους της φαντασίας και να καταγράψεις αυτή τη φορά όχι αυτά που βλέπεις αλλά αυτά που φαντάζεσαι. Να συναντήσεις πρόσωπα ανυπόγραφα και ιστορικά ανυπόφορα. Να συνομιλήσεις, να κρυφακούσεις, να πεις ψέματα, να υμνήσεις και να καταραστείς. Να εκτεθείς στα μάτια του ίδιου σου του εαυτού στο πιο εγωιστικό ταξίδι της ζωής σου.

Οι ήρωές σου είναι ιστορικά πρόσωπα ή επινοημένα και πως οδηγήθηκες σε αυτούς;

Μοναδικός ήρωας είναι αυτός ο λαθρεπιβάτης της ιστορίας που όπως αυτοσυστήνεται στην εισαγωγή του ημερολογίου “Δεν έχω παρελθόν, δεν έρχομαι από πουθενά, θέλω μονάχα να γευτώ τα μυστικά των λέξεων και της γραφής”. Ένας ήρωας που γεννιέται στις πρώτες σελίδες του βιβλίου και αυτοκτονεί στο οπισθώφυλλο όταν και ο ίδιος πιστεύει πως κάλυψε την πρωταρχική ανάγκη που τον έφερε στον απαιτητικό, αυστηρό ετούτο κόσμο της λογοτεχνικής δοκιμασίας. Είναι ένας ήρωας που γεννήθηκε στο λευκό περιθώριο των εφημερίδων και της πραγματικότητας, εκεί που συνήθως κρύβονται και οι αλήθειες που ποτέ δεν ειπώθηκαν. Ένας ήρωας που γεννήθηκε στις ατέλειωτες ώρες αναμονής κάποιων γεγονότων. Ένας ήρωας που μόνο ήρωα δεν μπορείς να τον πεις καθώς στον σύντομο βίο του εντός των σελίδων του βιβλίου με τίποτα ηρωικό και αξιοζήλευτο δεν συνδέει την ύπαρξή του παρά μονάχα με άσωτους και απόκληρους της ιστορίας.

«Αυτό το βιβλίο είναι σελίδες απόδρασης» είπες στην Αυγή. Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς γιατί ένας ρεπόρτερ της πρώτης γραμμής θέλει να αποδράσει από την ιστορία που γράφεται στο εδώ και το τώρα.

Είναι επειδή δεν μπορούμε και ούτε θα μπορέσουμε ποτέ να πραγματοποιήσουμε την πολυπόθητη αυτή απόδραση, ο λόγος που “δραπετεύουμε” τελικά με ότι μικροποσότητα φαντασίας μας έχουν επιτρέψει να έχουμε στην κατοχή μας. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος απόδρασης από το “εδώ” και το “τώρα”. Μονάχα τα ταξίδια του μυαλού σε κόσμους εικόνων και λέξεων. Και επειδή ποτέ δεν ήμουν καλός στην απεικόνιση μέσω σχημάτων και χρωμάτων είπα να το δοκιμάσω με τις λέξεις τις οποίας έμαθα να χειρίζομαι μέσω της δημοσιογραφικής γραφής. Εγώ, πάντως μέσα από τις σελίδες του “λαθρεπιβάτη” το ταξίδι αυτό το χάρηκα και το απόλαυσα. Η δική μου απόπειρα απόδρασης ήταν επιτυχημένη. Ελπίδα μου είναι διαβάζοντας το “Ημερολόγιο ενός λαθρεπιβάτη” να αποδράσουν και οι αναγνώστες που θα το πάρουν στα χέρια τους.