Τεθλασμένα καλοκαίρια
ενός δειλινού ανερμάτιστου,

Ads

μια διαδρομή σ’ ένα αμάξι
σ’ ένα δρόμο ατελείωτο
δίχως αρχή
και δίχως τέλος
και δίχως προορισμό,
τυχαίοι διαβάτες
που τολμήσαμε να διασχίσουμε
μια μέρα ωραία
την άγνωστη λεωφόρο,
με ένα σακίδιο στους ώμους
κι έναν ήλιο
που μας κοίταζε και μας έγνεφε
μέσα απ’ τους σπασμένους καθρέφτες
ενός τοπίου αδάμαστου.

Η Χρυσάνθη Ιακώβου έχει σπουδάσει Ελληνική Φιλολογία και εργάζεται ως δημοσιογράφος. Το 2013 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή «Αχ-έρων» από τις Εκδόσεις Βακχικόν. Έχει συμμετάσχει με ποιήματα και διηγήματά της σε συλλογικές εκδόσεις. Οι «Τεθλασμένοι χρόνοι» είναι η δεύτερη ποιητική της συλλογή.

Σε πρώτο πρόσωπο…

image

Ads

Οι «Τεθλασμένοι χρόνοι»…

Η ποιητική συλλογή «Τεθλασμένοι χρόνοι» είναι η δεύτερή μου, τρία χρόνια περίπου μετά τη συλλογή «Αχ-έρων», που είχε κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο του 2013, και πάλι από τις Εκδόσεις Βακχικόν. Δεύτερο βιβλίο για μένα σημαίνει ποιητική συνέχεια και συνέπεια και μια αέναη και δημιουργική ενασχόληση με την ποίηση, η οποία θέλω να πιστεύω ότι οδηγείται σε μονοπάτια βαθύτερα, ωριμότερα και πιο ενδιαφέροντα. Στη δεύτερη αυτή ποιητική συλλογή κινούμαι πάλι στους άξονες που κινήθηκα και στην πρώτη, τους υπαρξιακούς δηλαδή, τους ερωτικούς και τους κοινωνικούς, προσπαθώντας να εισάγω αυτή τη φορά και μια διαλεκτική σχέση με τη φωτογραφία, με την οποία ασχολούμαι ερασιτεχνικά και θεωρώ ότι μπορεί να αλληλεπιδράσει με την ποίηση με τρόπο ενδιαφέροντα. Γι’ αυτό και στο βιβλίο συμπεριλαμβάνονται και τέσσερις φωτογραφίες -τραβηγμένες από εμένα – που συνδέονται με το γενικότερο περιεχόμενο των ποιημάτων, συν τη φωτογραφία του εξωφύλλου, που συνδέεται προφανώς με τον τίτλο και το πρώτο ποίημα.  

Η έμπνευση στα χρόνια της κρίσης…

Οι δικοί μου ποιητικοί προβληματισμοί είναι κατά βάση υπαρξιακοί, έχουν να κάνουν περισσότερο με την πάλη στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος με τον ίδιο του τον εαυτό. Οι προβληματισμοί μου αυτοί παραμένουν ίδιοι, θα έλεγα, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη γραφή μέχρι σήμερα και είναι υπό συνεχή διερεύνηση, τόσο εντός μου όσο και στο χαρτί. Ασφαλώς βέβαια ο άνθρωπος βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση με την κοινωνία στην οποία ζει, οπότε θα μπορούσα ίσως να πω ότι τα τελευταία χρόνια έχουν προστεθεί νέες δυναμικές στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι ποιητικά τη συμπεριφορά του ανθρώπου. Δίπλα στις ποιητικές μου εμμονές για τη σωστή αξιοποίηση του χρόνου, για την έννοια του ανεκπλήρωτου, για το άγχος του αναπότρεπτου, εισέρχεται σιγά-σιγά και ένα βάσανο για την ευθύνη και τη στάση του ανθρώπου απέναντι στις κοινωνικές συνθήκες. 

Η σχέση με τη λογοτεχνία…

Θα τη χαρακτήριζα ανεξάντλητη, διαρκή, σε συνεχή διάλογο. Από την πρώτη στιγμή, κυριολεκτικά, που έμαθα γραφή άρχισα και να γράφω -και δεν έχω σταματήσει έκτοτε. Έχω πειραματιστεί με διάφορα είδη του γραπτού λόγου και με ιντριγκάρει πάντα να δοκιμάσω την τριβή με ακόμα περισσότερα. Από πολύ νωρίς βέβαια, ήδη από την εφηβεία μου, με κέρδισε η ποίηση. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να σταματήσει κάποια στιγμή να γράφει ποίηση. Οι στιγμές της συγγραφής ενός ποιήματος έχουν τόση ζωτική σημασία όση, θα έλεγα, και η αναπνοή. Δεν το κρύβω ωστόσο ότι ευσεβής πόθος και απώτερος σκοπός είναι το μυθιστόρημα.  Από εκεί και πέρα, η αγάπη μου για τη λογοτεχνία και το λόγο και τη γλώσσα γενικότερα επεκτείνεται σε πάρα πολλούς τομείς, καθώς έχω χτίσει, κατά κάποιον τρόπο, τη ζωή μου γύρω από αυτήν: έχω σπουδάσει Ελληνική Φιλολογία, εργάζομαι ως συντάκτρια και είμαι αναγνώστρια λογοτεχνικών βιβλίων. 

image

Μπορεί ένα καλό βιβλίο να «σώσει» την ψυχή μας; 

Να τη σώσει ίσως όχι. Να την εμπλουτίσει όμως ναι, να τη γεμίσει, να της δείξει νέα ανεξιχνίαστα μονοπάτια. Να την ποτίσει, να την κάνει πιο δεκτική σε νέες σκέψεις, νέες ιδέες, νέες προοπτικές. Αντιλαμβάνομαι τη διαδικασία της ανάγνωσης σαν ένα αργό και σταδιακό άνθισμα ενός λουλουδιού μέσα μας. 

Τα επόμενα συγγραφικά σχέδια…

Αναμφίβολα, μία ακόμα ποιητική συλλογή. Και μετά ακόμα μία και μετά ακόμα μία. Θέλω να πιστεύω ότι το ταξίδι της ποίησης, από τη στιγμή της έμπνευσης μέχρι το τύπωμα ενός αγαπημένου βιβλίου, δε θα τελειώσει ποτέ. Θα μου άρεσε να πειραματιστώ με την ποιητική γραφή, με την έκταση, τη μορφή, το περιεχόμενο των ποιημάτων, αναλόγως με τις ανάγκες που μπορεί να προκύψουν εντός μου. Αυτό με το οποίο θα ήθελα να ασχοληθώ άμεσα είναι η διερεύνηση της σχέσης ποίησης και φωτογραφίας, ώστε να δω τι καινούργιο θα μπορούσε να φέρει ένας διάλογος μεταξύ των δύο αυτών τεχνών. Και ασφαλώς, όπως προείπα, στο πίσω μέρος του μυαλού υπάρχει πάντα το πεζό, είτε το μυθιστόρημα είτε το διήγημα… Ίδωμεν.