Ο πειραματισμός αποτελεί τον θεμέλιο λίθο στο πολυώροφο οικοδόμημα της τέχνης. Χωρίς πειραματισμό η τέχνη γίνεται μία απλή επανάληψη με εμπορικές στοχεύσεις, χωρίς στην πραγματικότητα να προσφέρει κάτι πέρα από το εύπεπτο. Η διαφοροποίηση από τις νόρμες και η αναζήτηση νέων κανόνων είναι που ωθεί την καλλιτεχνική εξέλιξη και ανακαλύπτουν νέες εκφραστικές διεξόδους. Κι ακριβώς αυτή η εκτός κανόνων  αναζήτηση  είναι που απειλεί κάθε λογής κομφορμιστική αντίληψη για το κάλος.

Στο δρόμο αυτό κινείται και ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης με την τελευταία του ποιητική συλλογή, «αλγόρυθμος» (ίκαρος, 2016).

Θρυμματισμένοι στίχοι δημιουργούν θραύσματα εικόνων μέσα σε ένα γλωσσοκεντρικό ποιητικό πρίσμα (18, 22, 23, 26, 38, 50). Ο ποιητής πειραματίζεται με τη γλώσσα και με οδηγό τους συνειρμούς δημιουργεί έναν σουρεαλιστικό καμβά στον οποίο αποτυπώνει τη στιγμή, τη σκέψη, το συναίσθημα (11, 14, 31, 39, 44, 47).

Το ολιγόλεπτο σχήμα και η θρυμματισμένη φόρμα εκτοξεύουν με λεπτή ποιητική ειρωνεία το συναίσθημα αφήνοντας ένα μειδίαμα και ξαφνιάσματος στο κοινό (15, 19, 22, 23, 32, 33, 40, 45, 51). Ο προσανατολισμός της ανοικείωσης στον λεκτικό πειραματισμό και τη θολή εικονοποιία εκπλήσσει τον αναγνώστη/ακροατή με την γλωσσική εφευρετικότητα του Αλεξανδρίδη.

Η ποιητική ειρωνεία συμπλέκεται με την αποφθεγματική διατύπωση μέσα στο πεζολογικό ύφος με συνθηματολογικά χαρακτηριστικά. Η αφαιρετικότητα συμπλέει με τη λιτή έκφραση και τον απότομο στίχο που συχνά διαμοιράζεται σε θραύσματα από ενδιάμεσες τελείες (9, 10, 47). Και τούτες όμως κατέχουν καίρια θέση στην ποιητική του Αλεξανδρίδη διαμορφώνοντας τον στιχουργικό ρυθμό. Ας μη λησμονούμε πως η ποίηση είναι πρωτίστως ακουστική τέχνη.

Η μικροπερίοδη έκφραση με την τεχνητή δημιουργία εμποδίων εντείνει τη συναισθηματική ένταση (8, 18, 27,  30, 34, 44-49, 51, 52). Ο τραχύς όμως ρυθμός που διαμορφώνουν οι ελλειπτικές προτάσεις διαστέλλει το συναίσθημα. Ανάλογο ρόλο παίζουν και οι επαναλήψεις (32, 33) που προσδίδουν έμφαση όπως κι οι ερωτήσεις (9, 15, 22, 36). Αντίθετα, σε άλλες συνθέσεις η απουσία σημείων στίξης δημιουργεί ένα αίσθημα ρευστότητας (11-15, 19, 20, 38, 40, 53).

Ο ποιητής με ευαισθησία θίγει τους κοινωνικούς ρόλους των ατόμων ως μητέρας και πατέρα, ως άνδρα και αδελφής. Ειρωνεία, ευαισθησία, λαγνεία και ερωτισμός συμπλέκονται σε ένα πλέγμα υπαρξιακής προσέγγισης (37, 36, 38, 40) και κοινωνικής κριτικής (12, 13, 44, 48).

To βιβλίο