Ο Πέτρος Φούρναρης γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι Γεωπόνος. Ζει στη Λέρο. Ασχολείται με το διήγημα, το θέατρο και τη μετάφραση. Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Το θεατρικό έργο Οι Γρύπες είναι το πρώτο του βιβλίο.

Για τους «Γρύπες» σε α’ πρόσωπο 

Στην αρχή ήταν διήγημα χωμένο στα συρτάρια του γραφείου μου. Το διάβασα μετά από καιρό όπως θα έκανα με ένα κείμενο που θα μπορούσε να μην ήταν δικό μου, δηλαδή με χρονική και προσωπική απόσταση, και βρήκα ότι οι χαρακτήρες ήταν αδύνατοι, έτσι αποφάσισα να το ξαναγράψω, αυτή τη φορά ως θεατρικό. Είναι ένα έργο που πραγματεύεται το θέμα της μοναξιάς, θέμα που μου αρέσει ιδιαίτερα. Δυο από τους ήρωες δουλεύουν χρόνια στο ξυλουργείο ενός ψυχιατρείου, έχουν αναπτύξει μια σχέση αγάπης και μίσους ο ένας για τον άλλο που τελικά εκτονώνεται αλλά χωρίς στην ουσία να αλλάξει κάτι μεταξύ τους. Ο ιδρυματισμός τους στο χώρο της δουλειάς τους είναι παρόμοιος με εκείνον του αλκοολικού Βασίλη, τρόφιμου του ψυχιατρείου,  που για να μην αισθάνεται μόνος πρώτα τυφλώνει τις γάτες κι ύστερα τις φροντίζει. Η μοναξιά είναι ο συνδετικός κρίκος όλων. Τελικά δεν την αποφεύγει κανείς. Όσο για τους γρύπες, τα μυθικά πουλιά που προστατεύουν, εδώ είναι αμφίβολο αν μπορούν να προστατέψουν την ανθρώπινη ψυχή, κι αυτός ο ρεαλισμός ίσως κάνει το έργο σκληρό.

Η επιρροή της ελληνικής κρίσης 

Νομίζω ότι με έχει κλείσει περισσότερο στον εαυτό μου, αλλά δεν με έχει επηρεάσει ιδιαίτερα, γιατί στην ουσία  πάντα βίωνα μια κρίση είτε αυτή ήταν οικονομική είτε ήταν συναισθηματική ή κρίση ταυτότητας, κι αυτό πάντα με ωθούσε στο να γράψω, όχι για να εκτονωθώ ψυχικά,  περισσότερο είναι μια γραφή “νήμα” που με βοηθάει να μην χαθώ, με συγκεντρώνει, με ξαναφέρνει πίσω στον εαυτό μου, ακόμη κι αν έχει αλλάξει.

Η σχέση με τη λογοτεχνία και το θέατρο 

«Εκ των ων ουκ άνευ», και επιπλέον σχέση αποδόμησης και αναδόμησης του κόσμου γύρω μου. Δεν έχεις την όρεξη να κάνεις ένα περίπατο αλλά σκέφτεσαι ότι τα πράγματα που θα δεις, και που ίσως δεν είναι ωραία, μπορείς να τα ανακατατάξεις και να δημιουργήσεις από αυτά, υπακούοντας πάντα στους κανόνες της πειθαρχίας, μια άλλη πραγματικότητα, έστω και λογοτεχνική. Το θέατρο είναι «ζωντανή» λογοτεχνία. Αν δεν μπορώ να το δω, το διαβάζω μανιωδώς. 

Επόμενα συγγραφικά σχέδια

Έχω ήδη έτοιμη μια συλλογή από διηγήματα που έχω γράψει κατά καιρούς κι έχω μεταφράσει από τα ιταλικά το βιβλίο του Ντίνο Μπουτζάτι: «Οι δύσκολες νύχτες». Θα ήθελα να γράψω ακόμα ένα θεατρικό με θέμα την απώλεια, ένα από τα “αγαπημένα” μου θέματα, ή μια νουβέλα. Έχω αρκετές ιδέες αλλά καμιά φορά οι καλές ιδέες είναι σαν τους προβολείς των αυτοκινήτων: σε τυφλώνουν. Μόνον όταν γράφεις μπορείς να δεις ξεκάθαρα που πας, σε ποιους δρόμους οδηγείσαι, ή αν αυτοί οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι. Ποτέ δε μπορείς να πεις από πριν.