Οι «αφετηρίες» της Μαρίας Λιάκου περιλαμβάνουν σε μια κοινή έκδοση δύο νουβέλες της συγγραφέως με κοινή θεματικής: τις νέες αφετηρίες της ζωής μας. 

Ads

Η έκδοση που κυκλοφορεί από τον Ιούνιο του 2015 θα παρουσιαστεί την Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου, στις 19.30, στο βιβλιοπωλείο Σπόρος (Δροσίνη 7 Κηφισιά). Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι συγγραφείς Μαρία Σαμαρτζή και Μαρία Στρίγκου, ενώ αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Κύνθια Βουκουβαλίδου.

Η Μαρία Λιάκου γεννήθηκε το 1960 στο Φωτεινό Τρικάλων. Σπούδασε Βρεφοκομία και Κοινωνική Εργασία. Εργάστηκε ως Κοινωνική Λειτουργός και Υπεύθυνη της Υπηρεσίας Ηλικιωμένων – Βοήθεια στο Σπίτι, του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί στον Τύπο. Το 2014 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων της Μικρές απώλειες (εκδόσεις Όστρια). Ζει στην Αθήνα.

image
 
Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο…

Ads

Κυκλοφόρησε τον Ιούνιο από τις εκδόσεις Vakxikon.gr με τίτλο Οι αφετηρίες και περιλαμβάνει δυο νουβέλες. Περιέχει δυο ιστορίες που αφήνουν χώρο στον αναγνώστη για πολλαπλές ερμηνείες και τον προτρέπουν να αναζητήσει  τόπους, εικόνες και πρόσωπα που θα τον λυτρώσουν. Μιλούν για ψυχολογικές  αφετηρίες – επανεκκίνησης, τις οποίες όλοι μας σε κάποια  στιγμή στη διάρκεια της ζωής μας τις έχουμε ανάγκη για να πάμε παρακάτω – για να εξελιχθούμε ως άτομα. 

Στην πρώτη ιστορία, μια γυναίκα πενήντα χρόνων βιώνει την κατάρρευση της ζωής της και την ανεργία, ψάχνει την προσωπική της αναδόμηση και μετά από παρότρυνση της αδελφής της πηγαίνει ένα ταξίδι στην Πάτμο. Εκεί γνωρίζει μια ηλικιωμένη κυρία του τόπου, που της ασκεί μια επιρροή γαλήνης. Την ίδια στιγμή ανακαλύπτει τυχαία τις σημειώσεις ενός ντόπιου ερημίτη και μέσω αυτών των σημειώσεων αποφασίζει να συμμετάσχει σε μια θεατρική παράσταση που θα ανέβαινε στο Σπήλαιο της Αποκάλυψης. Η ενασχόληση με την προετοιμασία της παράστασης – δρώμενο σβήνουν τις φθορές της και αναδύουν μια νέα προσωπική ταυτότητα.

Η δεύτερη ιστορία έχει ως αναφορά έναν άνδρα που ζει σε ένα ορεινό χωριό της Θεσσαλίας -στην περιοχή της Καλαμπάκας- και παλεύει στο μεταίχμιο δύο εποχών να δημιουργήσει το καινούργιο, δίδοντας προοπτική ζωής στον ίδιο και στον τόπο του. Το τυχαίο ή το πεπρωμένο είναι αυτό που φωτίζει την αδιέξοδη σχέση με τον πατέρα του. Ένας φιλοξενούμενος στο σπίτι τους καταφέρνει να αναδείξει την εσωτερική ζωή της οικογένειας και να τους οδηγήσει στη λύτρωση. 

Ο συγγραφικός μου στόχος με τις νουβέλες αυτές ήταν να δείξω στον αναγνώστη ότι η αλλαγή που βιώνουμε αιφνίδια στη ζωή μας και τόσο μας παραλύει με τον φόβο που την συνοδεύει, έχει και μια άλλη διάσταση που την λησμονούμε – αυτής της ωφέλειας. Αντί να βαλτώνουμε σε μίζερες καταστάσεις καλούμαστε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και να πάμε παρακάτω.

Πώς αναζητάτε την έμπνευση μες στα χρόνια της κρίσης;

Είμαι κάτοικος του κέντρου της Αθήνας αλλά κατά διαστήματα ζω και στην περιοχή της Αρχαίας Ολυμπίας και έχω την ευκαιρία να βλέπω την κοινωνική ζωή και της περιφέρειας. Συνήθως περπατάω πολύ και χρησιμοποιώ τις συγκοινωνίες ελάχιστα. Έτσι έχω τη δυνατότητα να παρατηρώ βλέμματα, να ακούω συνομιλίες, λέξεις που συνήθως σημειώνω στο μπλοκάκι μου. Ο τόνος της φωνής με ελκύει συχνά και τον καταγράφω μέσα μου ώστε να τον ανασύρω κατά το στάδιο της γραφής. Δεν θα έλεγα πως η σημερινή κρίση -για μένα τουλάχιστον- με τα πολλαπλά προβλήματά της αποτελεί συγγραφική έμπνευση δεδομένου ότι για 29 χρόνια εργαζόμουν ως κοινωνική λειτουργός και η λύση προβλημάτων ήταν αντικείμενο της εργασίας μου. Θεωρώ όμως αναγκαία την στήριξη ευάλωτων ατόμων – ομάδων – κοινοτήτων  για να μπορέσουν να  ανταπεξέλθουν δεδομένου ότι οι κοινωνικές δομές ή καταργήθηκαν ή υπολειτουργούν σήμερα. 

Ποια είναι η σχέση σας με τη λογοτεχνία;

Νιώθω ευλογημένη που από παιδί είχα την ευκαιρία να διαβάζω και ο πατέρας μου με μύησε στη λογοτεχνία. Με ενθάρρυνε σε αυτή μου τη διαφυγή και συζητούσαμε για τα βιβλία που διάβαζα ώστε να έχω ένα διαρκές ενδιαφέρον και να έχω ευχαρίστηση από την ανάγνωση. Στο σπίτι μας είχαμε βιβλιοθήκη. Κάτι πολύ σημαντικό νομίζω για ένα παιδί ώστε να διαβεί το δρόμο της ανάγνωσης και να εξελιχτεί σε φιλαναγνώστη. Μετά τα παραμύθια άρχισα να διαβάζω κλασικούς. Επανέρχομαι συχνά στη ρώσικη λογοτεχνία (Τολστόι, Ντοστογιέφσκι) και είναι βέβαιο ότι καλύπτουν σήμερα άλλες συγγραφικές μου ανάγκες. Η Ασκητική του Καζαντζάκη είναι το βιβλίο που με «σημάδεψε». Αγαπώ τη λογοτεχνία και διαβάζω τα λογοτεχνικά περιοδικά που εκδίδονται. Αγοράζω βιβλία και ενημερώνομαι συνεχώς για τις νέες εκδόσεις. Επίσης παρακολουθώ  με ενδιαφέρον τα βιβλιοφιλικά blogs και τις εκπομπές για το βιβλίο.

Πώς μπορεί ένα καλό βιβλίο να «σώσει» την ψυχή μας;

Εδώ θέτετε ένα σημαντικό ζήτημα γύρω από την έννοια του καλού βιβλίου. Παρακολουθώ και εγώ με ενδιαφέρον τις ποικίλες απόψεις που διατυπώνονται γύρω από αυτό το ζήτημα. Θεωρώ όμως ότι η λογοτεχνία δεν δίνει λύσεις κονσέρβας αλλά ξυπνάει συναισθήματα και καταγεγραμμένες μνήμες και μας καλεί να τα διαχειριστούμε. Τώρα αν  η τεχνική γραφής του συγγραφέα εκτός από το αφηγηματικό της μέρος εγείρει το ενδιαφέρον και παρασύρει τον αναγνώστη σε μια περαιτέρω ενδοσκόπηση ή γνώση θαρρώ πως «σώζει» την ψυχή του κατά μια έννοια. Η ανάγνωση ενός βιβλίου έχει και θεραπευτική αξία. Ολοένα και πιο συχνά επαγγελματίες ψυχικής υγείας συμπεριλαμβάνουν την ανάγνωση ενός βιβλίου στις συνεδρίες τους με αξιοθαύμαστα αποτελέσματα.

Τα επόμενα σχέδιά σας;

Η ανάγνωση και η γραφή είναι μέρος της ζωής μου, όπως ο ύπνος, η τροφή και οι άλλες ανάγκες του ανθρώπου. Από τα συγγραφικά μου αποθέματα κάποια τα ξαναδουλεύω, όπως ένα μυθιστόρημα και ένα θεατρικό μονόλογο για να βρουν το δρόμο μιας πιθανής έκδοσης. 

Περισσότερες πληροφορίες