Ήταν το 800 μ.Χ. που σηματοδότησε επίσημα την απαρχή της οριστικής πολιτικής και θρησκευτικής απομάκρυνσης της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την Ανατολική. Ο Καρλομάγνος στέφεται από τον Πάπα ως Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους, μια Αυτοκρατορία που περιλαμβάνει τα εδάφη της Κεντρικής Ευρώπης (Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Λιχτενστάιν, Λουξεμβούργο, Βέλγιο, Ολλανδία), αλλά και περιοχές της σημερινής Γαλλίας, Ιταλίας και Πολωνίας.

Ads

 
Της Νόρας Ράλλη
 
Η ιδέα της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης δεν είναι συνεπώς νέα. Ας μην ξεχνάμε ότι η Αυτοκρατορία αυτή επιβίωσε, με αρκετές βέβαια αλλαγές, πολιτικές, εδαφικές, πολιτισμικές, μέχρι το 1806 όταν ο τελευταίος της Αυτοκράτορας Φραγκίσκος ο Β’ υποχρεώθηκε σε παραίτηση από τον Ναπολέοντα κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων. Επίσης δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα υπήρξαν δύο απόπειρες αναβίωσής της, απόπειρες που οδήγησαν στην εκδήλωση των δύο Παγκοσμίων Πολέμων.
 

«Ελλάδα αποικία χρέους»
Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία & Γερμανική πρωτοκαθεδρία
Νίκος Κοτζιάς
Εκδόσεις Πατάκη, 2013
 
Στην προσπάθειά του να προσεγγίσει το πρόβλημα της ελληνικής κρίσης, ο συγγραφέας Νίκος Κοτζιάς, Καθηγητής Πολιτικών Θεωριών του Πανεπιστήμιου Πειραιά, ως καθ’ ύλην αρμόδιος, επιχειρεί να το τοποθετήσει στην ευρωπαϊκή του διάσταση, διερευνώντας τις βλέψεις αλλά και τις σκοπιμότητες του συνόλου των ευρωπαϊκών δυνάμεων, αλλά κυρίως της Γερμανίας, της οποίας οι προσπάθειες για έλεγχο της Ε.Ε. μέσω της συγκρότησης ενός φιλογερμανικού πυρήνα εντός της, όσο και της επικυριαρχίας του ισχυρού Βορρά, έναντι του οικονομικά ασθενέστερου Νότου είναι πλέον εμφανείς.
 
Στην ανάλυσή του, ο συγγραφέας ξεκινά με μια παρουσίαση της έννοιας και των ιδιοτήτων της Αυτοκρατορίας που ανατρέχει στην εξέταση αυτοκρατοριών κατά τα τελευταία 500 έτη, δηλαδή από τις απαρχές της νεότερης εποχής και της ανόδου του καπιταλισμού, για να προσπαθήσει στη συνέχεια να δείξει ότι η Ε.Ε. παρουσιάζει χαρακτηριστικά αυτοκρατορίας στηριζόμενη στις αγορές, τη γραφειοκρατία και την ηγεμονική παρουσία της Γερμανίας, την οποία τοποθετεί στην πρωτοκαθεδρία του Αυτοκρατορικού Τριγώνου με το ρόλο της ισχυρής χώρας – τιμωρού.
 
Η συνάντηση της ανίσχυρης Ελλάδας με την «αυτοκρατορικών» βλέψεων Γερμανία οδηγεί κατά το συγγραφέα στο να μετεξελιχθεί η χώρα μας σε αποικία χρέους. Ο Κοτζιάς αναλύει διεξοδικά την έννοια αυτή, τονίζοντας τη νέου είδους σχέση εξάρτησης της ελληνικής οικονομίας σε σχέση με οικονομικά ισχυρότερες χώρες, μια σχέση που τελικά μετουσιώνεται σε θεσμικού και πολιτικού χαρακτήρα υποταγή, φροντίζοντας παράλληλα να κάνει σαφή τη διάκριση από τον όρο προτεκτοράτο όπως συμβαίνει με χώρες όπως το Κόσσοβο και η Βοσνία. Παράλληλα δεν παραλείπει να παρουσιάσει αναλυτικά τα κέρδη που αποκομίζει η Γερμανία από την σοβούσα κρίση, κέρδη που δεν είναι μόνο οικονομικής φύσης, αλλά κυρίως γεωπολιτικά και θεσμικά. Στα πολύ θετικά του βιβλίου πρέπει να προστεθεί το γεγονός ότι η πολύπλευρη ανάλυση που παρουσιάζει ο Κοτζιάς πλουτίζεται από εκτενέστατη βιβλιογραφία.