Αν παρομοίαζα το βιβλίο με δέντρο, τι φυσικότερο ξεκινώντας απ’ τη ρίζα ν’ ανηφορίσω προς τα κλαριά; Στον Μυ της καρδιάς, όμως, πήγα ανάστροφα, σαν το ποτάμι της μνήμης σε μια από τις ιστορίες του.». O συγγραφέας Ηλίας Παπαμόσχος μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για τη δημιουργική πορεία της συγγραφής –από την ιδέα μέχρι το τυπογραφείο– του νέου του βιβλίου “Ο μυς της καρδιάς” που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Ads

«Από βιώματα κι αισθήματα όψιμα ξεκινώντας κατηφόρισα για εκείνα της παιδικής ηλικίας. Κάθε βιβλίο μετράει τον βίο μας, τέντωμα τόξου μ’ άκρες το τώρα κι εκείνη την απαρχή. Εγώ έφτασα να τον μετρώ με απώλειες και πληγές, μέσα σ’ αυτές, άλλωστε, γεννιέται η τέχνη. Πόσοι χειμώνες χρειάστηκαν για να αποκρυσταλλωθεί η Παγωμένη πόλη, όπως λέγεται κάποια άλλη από τις ιστορίες του βιβλίου μου, όμως και πόσους χειμώνες δεν κουβαλούσα ήδη τη στιγμή που γεννήθηκα με κύτταρα δανεικά; Και κάποιες όψιμες φιλίες, που προοιωνίζονται εύφορα μέλλοντα, σε κείνο το γόνιμο έδαφος της παιδικότητας δεν σπέρνονται;

Κι ένα βλέμμα απαθανατισμένο μισόν αιώνα πριν κάποιου αγνώστου κι όμως τόσο κοντινού ανθρώπου μιας κάποιας ηλικίας, σ’ εκείνη την παραμυθητική σχέση με τους πάππους δεν παραπέμπει, δεν ξυπνάει εκείνη την παλιά και θαλερή ευαισθησία; Γιατί η ευαισθησία είναι για μένα το μεδούλι της τέχνης κι ο πυρήνας πιο λεπταίσθητων συγγενειών κι αναπάντεχων όπως τα θαύματα.

Όλα αφορμώνται από την καρδιά, απ’ αυτήν αρδεύεται η σκέψη, αυτή είναι ο διδάχος μας, το δέντρο που ριζώνει πιο βαθιά στης παιδικής μας ηλικίας τον κήπο, κι η τέχνη, οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους και με τα πράγματα δηλαδή, είναι οι καρποί του, η παρηγοριά της θυμίζει σκέπασμα άρρωστου παιδικού κορμιού από μητρική αγκαλιά, κορμιού που μες στο ρίγος του φόβου του ψυχανεμίζεται τι σκοτάδια κρύβει η μέρα.

Τι παράξενο που η αφετηρία μας γίνεται ξανά προορισμός, που γυρνάς πάλι σ’ εκείνο τον κήπο τον σύμβολα γεμάτο που, τότε, δεν το υποψιαζόσουν ότι υπέκειτο κι αυτός στη φθορά, που σου έμαθε ότι η ομορφιά έρχεται με βία, όπως, άλλωστε, κι η ζωή.

Και με της τέχνης τα βότανα θέλησες τώρα να βαλσαμώσεις τον χρόνο, όπως στις νεκρές φύσεις, όπως στη φωτογραφία, των διηγημάτων το ανάλογο, όπου δημιουργία και χαλασμός στη ζυγαριά της ομορφιάς ισορροπούνε.»
Ηλίας Λ. Παπαμόσχος

———————