Το βιβλίο με  τίτλο «ΠΡΟΣΕυΧΕ», άρχισε να «γράφεται» μέσα μου, πολλά χρόνια πριν οι εμπειρίες και οι αγωνίες που το προκάλεσαν, γίνουν συγκεκριμένες λέξεις στο νου μου και κατόπιν, ανάγκη τόσο επιτακτική να βγουν από μέσα μου, ώστε να με στρώσουν μπροστά στο πληκτρολόγιο” η συγγραφέας Ανθούλα Αθανασιάδου, αφηγείται στην Κρυσταλία Πατούλη και το tvxs, τη δημιουργική πορεία –από την έμπνευση μέχρι το τυπογραφείο– του βιβλίου της Πρόσευχε, εκδ. Κέδρος.

Ads

Πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία υπάρχουν στο βιβλίο αυτό, πολλές από τις σκέψεις και τις αμφισβητήσεις της ηρωίδας μου υπήρξαν δικές μου σκέψεις και αμφισβητήσεις.

Αρκετά από τα γεγονότα του βιβλίου τα έζησα η ίδια, τα ονειρεύτηκα, με σημάδεψαν και χώθηκαν σχεδόν με την δική τους θέληση μες στις σελίδες του. Σαν να οδηγούσαν εκείνα την συγγραφή και όχι εγώ.

Ο καταλύτης πάντως που έδωσε το έναυσμα στην συγκεκριμένη έμπνευση, ήταν η προσπάθεια που κάνω εδώ και χρόνια, να συνδυάσω στη ζωή μου την πνευματικότητα με την ύλη, τις ηθικές μου αξίες που βρίσκονται σε καθημερινή σύγκρουση με την πραγματικότητα της ζωής, την αέναη αγωνία της ύπαρξης, τα ερωτηματικά για τον θάνατο και την αρετή.

Φαντάζομαι πως πάντα ήταν δύσκολο, αλλά μοιάζει αληθινός αγώνας πια στην εποχή μας, να προσπαθεί κανείς να ζήσει σαν «αληθινός άνθρωπος».

Σαν κάποιος δηλαδή, που δεν προσπαθεί απλά να επιβιώσει και να διατηρήσει κάποια ψίχουλα από αυτό που ονομάζονταν μέχρι σήμερα «ποιότητα ζωής», αλλά προσπαθεί μες το σκοτάδι να φτάσει το φως, τον αληθινό εαυτό του, να κρατήσει αλώβητα τα αθώα μάτια της καρδιάς του.

Η ηρωίδα μου, είναι μια πολύ γειωμένη, σύγχρονη γυναίκα. Όπως οι περισσότερες γυναίκες, θέλει ένα τρυφερό άντρα που να την βάζει σε προτεραιότητα, μια δουλειά, μια κανονική ζωή. Δεν θέλει τίποτα περίπλοκο, ούτε κυνηγάει μπελάδες.

Οι μπελάδες όμως έρχονται, είτε τους κυνηγάς, είτε όχι.
Και συνήθως έρχονται ακριβώς όταν δεν τους κυνηγάς…

Με ένα απλό έναυσμα, μια κουβέντα, έναν χωρισμό, μια ξαφνική συνάντηση και, η ζωή αλλάζει πορεία κι εκεί που νόμιζες πως θέλεις να πας ίσια, κάνεις κύκλους ή ψάχνεις στροφές που έχουν περισσότερο ενδιαφέρον.

Αυτό συμβαίνει διαρκώς στη δική μου ζωή, αυτό συμβαίνει και στη ζωή της ηρωίδας μου. Ξεκινάει με μια απλή προσευχή προς το σύμπαν-προσευχή που γίνεται με την σχετική αμφισβήτηση- μια που δεν πιστεύει σε κανένα Θεό και, ξαφνικά ανακαλύπτει την σχέση της με το υπερπέραν.

Κι αυτή, δεν είναι μια απλή σχέση. Είναι κυριολεκτικά, σχέση ζωής. Σχέση αέναης αναζήτησης.

Για μένα πάντως, η στιγμή που ανακάλυψα τι σημαίνει «πνευματικότητα» και ποιος είναι αληθινά ο σκοπός της ύπαρξης, υπήρξε μια μοναδική εμπειρία, που άλλαξε για πάντα τη  ζωή μου.     

Δεν γινόταν λοιπόν να μην καταγραφεί αυτή η μεγάλη αλλαγή μέσα σε ένα τέτοιο βιβλίο. Δούλευε μέσα μου πολλά χρόνια, μέχρι να γίνει μέρος της προσωπικότητας της ηρωίδας μου.

Εμείς, οι γυναίκες, είμαστε πολύπλοκα πλάσματα. Έχουμε την δυνατότητα να ταυτιστούμε και με τον ουρανό και με την γη. Μπορούμε να γεννήσουμε ανθρώπους και την ίδια στιγμή να «βγούμε» από το σώμα μας και να παρακολουθούμε τον ίδιο μας τον τοκετό από ψηλά. Μπορούμε να ζητάμε την αγκαλιά ενός άντρα και συγχρόνως  να θηλάζουμε το μωρό μας, να σκεφτόμαστε τη δουλειά μας και να ψάχνουμε τον ορισμό της ύπαρξης, ενώ παράλληλα καθαρίζουμε φασολάκια για το γεύμα.

Το έχω ζήσει. Το έχουν ζήσει οι φίλες μου. Τώρα, το ζει και η Ειρήνη-Ανδρομάχη, που όντας μόνο 30 ετών παρά κάτι, αρχίζει μόλις να ψυλλιάζεται την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου είδους και ιδίως της γυναικείας ψυχής.

Η Ειρήνη-Ανδρομάχη, είμαι εγώ και πολλές άλλες γυναίκες.

Η αφήγηση αυτής της σημαντικής περιόδου της ζωής της, γραφόταν μέσα μου καιρό και πήρε κοντά ένα χρόνο η ολοκλήρωση της συγγραφής πάνω στο πληκτρολόγιο.
Το υπόλοιπο, ήταν εύκολο.

Η «οικογένειά μου» στον ΚΕΔΡΟ, ανέλαβε όλα τα υπόλοιπα, μαζί με την δημιουργία του εξωφύλλου, η οποία ομολογουμένως μας παίδεψε λίγο μέχρι να βρούμε τη σωστή αναλογία «γης και ουρανού»…

Εύχομαι, η ανθρώπινη αναζήτηση για τα ερωτηματικά της ύπαρξης, καθώς και η καταφανής δυσκολία αν παντρέψουμε τον γήινο εαυτό μας με τις ανάγκες της ψυχής μας, να διασκεδαστούν, να βοηθηθούν και να κατανοηθούν λιγάκι παραπάνω, με την ανάγνωση αυτού του βιβλίου…

Καλό καλοκαίρι.
Ανθούλα Αθανασιάδου

Γεννήθηκα στην Αθήνα, το 1957. Το ότι θα είχα μια πολυτάραχη ζωή, φάνηκε απ΄το πρώτο λεπτό της άφιξής μου στον κόσμο, μια που ως εφταμηνίτικο αναγκάστηκα να περάσω πολλές, ατελείωτες εβδομάδες μέσα στο αποστειρωμένο, γυάλινο κουτί της θερμοκοιτίδας, χωρίς κανένα χάδι.
Η δίψα μου για αγάπη, λογαριάζεται μάλλον από τότε…

Στον μέχρι τώρα απολογισμό της ζωής μου, μπορώ να καταγράψω τους εξής σημαντικούς σταθμούς: Έζησα συναισθηματικά, δύσκολη παιδική ηλικία, εξεγερμένη εφηβεία και νεανικά χρόνια γεμάτα παρεκτροπές.

Σπούδασα σινεμά στο Παρίσι και ήμουν πάντα ερωτευμένη και με τον κιν/φο αλλά και με κάθε έκφραση τέχνης.
Παντρεύτηκα δυο άντρες και γέννησα δυο κορίτσια. Εννοείτε ΥΠΕΡΟΧΑ…

Δούλεψα σε πάρα πολλές δουλειές, από περιστασιακές (όπως ταχυδρόμος, σερβιτόρα κλπ) έως «μόνιμες» όπως βοηθός σκηνοθέτη, αρχισυντάκτης, σεναριογράφος-κειμενογράφος και τελικά, συγγραφέας.

Το τελευταίο, δεν το θεωρώ ακριβώς δουλειά, αλλά προέκταση του χαρακτήρα μου που ξεδιπλώνεται προς τα έξω.

Έχω μέχρι στιγμής πάρει την ευθύνη για το μεγάλωμα δυο θυγατέρων,  για 2-3 ντουζίνες στίχων που κυκλοφορούν στη δισκογραφία, για κάπου 15 βιβλίων, μιας τηλεοπτικής σειράς, αμέτρητων οικογενειακών τραπεζιών και παιδικών πάρτι και πολλών άλλων έργων αγάπης που δεν χωράν να αναφερθούν  σε τούτο το σημείωμα.

Η αέναη αναζήτηση της αλήθειας, μου έχει προσφέρει το μεγαλύτερο δώρο, την αγάπη του πνευματικού μου Δασκάλου.

Εύχομαι και η υπόλοιπη ζωή να συνεχίσει να πάλλεται στο ρυθμό της αέναης δημιουργίας και της χαράς του «μοιράζομαι».

Ανθούλα Αθανασιάδου