Η οξυτοκίνη είναι μια ορμόνη, η επονομαζόμενη ορμόνη της αγάπης, από την οποία κατακλύζεσαι όταν αφήνεσαι στη συναισθηματική πληρότητα που μοιράζεσαι με έναν άλλο άνθρωπο. Δίνει τον τίτλο στη συλλογή διηγημάτων της Κατερίνας Κονιδάρη, από την ιστορία μιας ηρωίδας που, για να διασωθεί από τη συγκίνηση μιας αγκαλιάς, λέει πως, ναι, νιώθει κάτι σαν αγάπη αλλά μάλλον είναι απλή χημική αντίδραση.

Χωρίς καμία εξιδανίκευση – ο δρόμος, η ασθένεια, η απομόνωση δεν έχουν καμία γοητεία – οι χαρακτήρες των διηγημάτων στέκονται με υπολογισμό, εμμονή, εξάρτηση, επιφύλαξη, αποστασιοποίηση και αηδία απέναντι σε μιαν πραγματικότητα που όσο περισσότερο αναλύεται από τη διαρκή παραγωγή λόγου, τόσο περισσότερο περιορίζει την υπόστασή τους.

Η γρήγορη πρόζα, ο ρέοντας λόγος, η υπαινικτικότητα και η ειρωνεία ισορροπούν με την τρυφερότητα, το χιούμορ και το βάθος του στοχασμού σχετικά με την αδυνατότητα κάθε μορφής λύσης και θεραπείας.

Η Κατερίνα Κονιδάρη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έζησε για μεγάλα διαστήματα στην Ιταλία. Είναι ψυχολόγος, με ειδίκευση στη συμβουλευτική εξαρτήσεων και την ψυχοθεραπεία. Εργάζεται στο ΚΕ.ΘΕ.Α., ενώ τα ακαδημαϊκά της ενδιαφέροντα αφορούν τη δημιουργική γραφή, τη θεωρία λογοτεχνίας και τον ρόλο των αφηγήσεων στη θεραπεία απεξάρτησης. Το Λουτρό Οξυτοκίνης είναι η πρώτη της συγγραφική απόπειρα.

Σε πρώτο πρόσωπο για το «Λουτρό Οξυτοκίνης»

Ο τίτλος με την περίεργη λέξη δίνεται από το τελευταίο διήγημα. Η οξυτοκίνη είναι η ορμόνη που βοηθά να δημιουργηθούν και να εδραιωθούν σχέσεις αγάπης. Το βιβλίο δε λούζεται από αυτή ακριβώς, διαπερνάται όμως, κάτω από την ειρωνεία και το σαρκασμό προς τους ήρωες μου, που αγαπάω πολύ. Περιέχει μικρά διηγήματα, στιγμιότυπα από τη ζωή του καθένα μας στο διαμέρισμα, μπροστά από τον υπολογιστή, στους δρόμους, όπου δεν έχουν θέση οι θρίαμβοι των θετικών αξιών, παρά μόνο η πάλη για την ψυχική επιβίωση. Όσοι εμπλέκονται στη θεραπεία απεξάρτησης, αποκαλύπτουν το παράλογο, την κατάχρηση εξουσίας, τις φαντασιώσεις και τις στρατηγικές θεραπευτών και θεραπευόμενων.

Η έμπνευση στα χρόνια της κρίσης 

Στην κρίση τα γεγονότα, οι σκέψεις για τα γεγονότα, ακόμα και η έμπνευση νομίζω έρχονται καταπάνω σου και σε βρίσκουν μόνα τους. Αν δεν υπάρξει παραίτηση, υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη αντίδρασης και στη δική μου περίπτωση ευτυχώς συνέβη το δεύτερο. Έτσι επέλεξα για τι από όλα θα ήθελα να μιλήσω περισσότερο – για την αμφισημία και η πολυπλοκότητα των πραγμάτων – και έγραψα αυτό το βιβλίο. 

Η σχέση με τη λογοτεχνία 

Τα διαβάσματά μου μοιράζονται ανάμεσα στη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία, κάποιες φορές με τραβάει το ένα, κάποιες το άλλο. Απολαμβάνω τη λογοτεχνία, θυμάμαι στιγμές διαβάσματος σαν πολύ ξεχωριστές, ουσιαστικές εμπειρίες βαθιάς ενδοσκόπησης και σύνδεσης με τον κόσμο ταυτόχρονα. 

Μπορεί ένα καλό βιβλίο να «σώσει» την ψυχή μας; 

Εκτός από τη βίβλο, το κοράνι, το ταλμούδ, φαντάζομαι πως όχι. Τη δική μου σίγουρα όχι, τη μαλακώνει, τη φροντίζει, δεν τη σώζει, που τέτοια τύχη. 

Τα επόμενα συγγραφικά σχέδια…

Μια νουβέλα σχετικά με την καταναγκαστική αποβολή του πένθους από την εμπειρία.