Νομίζω συμφωνούμε όλοι ότι η παρούσα οικονομική κρίση δεν πλήττει μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρο τον κόσμο. Η Ελλάδα είναι απλώς ένα είδος οδοδείκτη, κάτι σαν ερμαϊκή στήλη. Από δω αρχίζει η Ευρώπη. Οι ερμοκοπίδες έχουν ήδη ενσκήψει όμως ο Δρόμος της Κρίσης είναι γεμάτος ετοιμόρροπα κτίσματα, χώρες που κρέμονται από μια κλωστή…” o συγγραφέας Γιάννης Γρηγοράκης αφηγείται στην Κρυσταλία Πατούλη τη δημιουργική εμπειρία της συγγραφής –από την ιδέα μέχρι το τυπογραφείο– του τελευταίου του βιβλίου «Η καταιγίδα έρχεται, συνέχισε να τρέχεις», των εκδ. Κέδρος.

Ads

“… Αφότου “διακηρύχθηκε” το Τέλος της Ιστορίας, είκοσι χρόνια πριν, οι ιδέες τραβούν τον Γολγοθά τους. Δεν υπάρχει ιδεολογικός προσανατολισμός, μιλάμε μάλλον για το τέλος των ιδεών. Ο συντάκτης της “διακήρυξης”, αμερικανοϊάπωνας καθηγητής διεθνούς πολιτικής οικονομίας, Φράνσις Φουκουγιάμα, οπαδός μιας νέας κοπής καπιταλισμού που συρρικνώνει το κράτος μέχρι ασφυξίας, ενέπνευσε κυνικές οικονομικές θεωρίες, που χάρισαν νομπέλ σε επιστήμονες που ασπάζονται αυτόν τον ιδιότυπο κανιβαλισμό. Αυτό τα λέει όλα.

Η τύχη των λαών είναι σε χέρια επικίνδυνων ανθρώπων που έχουν αναγάγει την οικονομική κατοχή σε πανθεϊστικό δόγμα. Η όποια μεταστροφή του Φουκουγιάμα, για περισσότερο κράτος, δεν αρκεί δεδομένου του ενδιαφέροντος του για την βιοτεχνολογία και τον γενετικό προγραμματισμό. Κάνω ζοφερές σκέψεις για το μέλλον του κόσμου, διότι αυτός ο επιθετικός καπιταλισμός σε συνδυασμό με τον γενετικό προγραμματισμό που οραματίζονται οι σύγχρονοι Μένγκελε, παραπέμπουν σε μια εποχή που πασχίζουμε να ξεχάσουμε. Ο νοών νοείτο.  

Αυτή την ιδέα είχα στο μυαλό, τον υπό μετάλλαξη ολοκληρωτισμό του εθνικοσοσιαλισμού, όταν ξεκίνησα να γράφω το μυθιστόρημά μου, «Η καταιγίδα έρχεται, συνέχισε να τρέχεις». Μάλιστα ένα από τα κεφάλαια του έργου τιτλοφορείται «καπιταλισμός ή βαρβαρότητα» που υπαινίσσεται τη νοσηρή μετάλλαξη που προανέφερα.

Κανένας απ’ όσους ενστερνίστηκαν με πάθος αυτή τη νοσηρότητα, ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της παρούσας κρίσης, δεν πήγε φυλακή, ούτε μετά την πτώχευση της Lehman Brothers, το αντίθετο, εξακολουθούν όλοι να αμοίβονται με μυθικά ποσά, γεγονός που ενισχύει την νοσηρότητα του συστήματος αλλά και την παγκόσμια κατακραυγή.

Το «Η καταιγίδα έρχεται συνέχισε να τρέχεις», είναι ένα βαθιά πολιτικό μυθιστόρημα, που καλύπτεται κάτω από έναν μανδύα αστυνομικής υφής. Ένα υψηλόβαθμο στέλεχος μιας από τις μεγαλύτερες εταιρίες διαχείρισης υδάτινων αποθεμάτων στον κόσμο, δολοφονείται στις Κάννες, μ’ έναν τρόπο που παραπέμπει σε τρομοκρατικό χτύπημα.

Πέρα από διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας, το θύμα ήταν και ένας επιφανής, στο χώρο του, επιστήμονας. Έχοντας σπουδάσει μαθηματική φυσική κατασκεύαζε μαθηματικά μοντέλα για οικοσυστήματα. Ήταν ο άνθρωπος που εντόπιζε πρώτος, πριν από κάθε άλλο συνάδελφό του επιστήμονα, μια ελάχιστη αλλαγή στις αρχικές συνθήκες ενός συστήματος, οποιουδήποτε συστήματος, δηλαδή εκείνο το κρίσιμο σημείο μετάπτωσης της τάξης σε στροβιλισμό. Εν ολίγοις είναι ένας ειδήμων της θεωρίας του χάους. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος δολοφονήθηκε μετά την επιστροφή του από ένα ταξίδι στην Ελλάδα, όπου είχε πάει για να συναντήσει Έλληνες πολιτικούς, και όχι μόνο.  

Καθώς διερευνάται το παρελθόν του, στα πλαίσια της αστυνομικής έρευνας που διεξάγει ο επιθεωρητής Ζιλ Λεσπές, έρχεται στο φως ένα παράξενο στοιχείο που τον συνδέει με την ζοφερή εποχή της ναζιστικής κατοχής στη Γαλλία και την δοσιλογική κυβέρνηση του Βισί. Το παράξενο έγκειται στο γεγονός ότι το θύμα δεν ζούσε εκείνη την εποχή, μάλιστα γεννήθηκε δέκα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου. Έρχονται ακόμη στο φως η διαπλοκή οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων, καθώς και ο βρώμικος τρόπος με τον οποίο δρα ανά τον κόσμο αυτή η ιδιότυπη μαφία που την αποτελούν το Δ.Ν.Τ, η παγκόσμια τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και οι Εταιρίες διαχείρισης φυσικών πόρων. 

Η πτώχευση της Ελλάδας, υπάρχει ως φόντο σε όλη τη διάρκεια της αφήγησης. Επιπλέον, με έναν τρόπο που δεν θα αποκαλύψω, αναδεικνύεται μέρος αυτής της βρώμικης πλευράς της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής, από την ναζιστική κατοχή και την δοσιλογική κυβέρνηση του Τσολάκογλου μέχρι την υπογραφή των μνημονίων, έτσι ώστε η διαφαινόμενη πτώχευση να μην εκπλήσσει κανέναν. Θα έλεγα ότι η χώρα και η μεγάλη της σύντροφος, η διαφθορά, ακολούθησαν την νομοτελειακή τους πορεία.  

Αυτό που με απασχολούσε όσο το βιβλίο ήταν στο τυπογραφείο, ήταν αυτή η τεταμένη αδημονία που έχω συνήθως, ανάμικτη με ανησυχία, για την σωστή εκτύπωση των χρωμάτων του εξωφύλλου, για το είδος του χαρτιού που χρησιμοποιήθηκε, και για τα λάθη που ενδεχομένως διέλαθαν της προσοχής μας. Εντόπισα δυο τρία, ευτυχώς ασήμαντα.   

—
Ο Γιάννης Γρηγοράκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1950. Στην ίδια πόλη, δέσμιος ενός κατευθυνόμενου τυχαίου, σπούδασε νομικά και σήμερα δικηγορεί. Έχει γράψει τα βιβλία: “Ο διαβήτης του Πλάτωνα”, “Η μητρόπολη του χάους”, “Η συνωμοσία των αγγέλων”, “Καφέ Προκόπ” και “Μαύρη πέτρα”.