Ο Αντρέας Πολυκάρπου γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1984, και από το 2004 μέχρι και σήμερα ζει μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας. Από τα μαθητικά του χρόνια ασχολείται με την έντυπη δημοσιογραφία ενώ έχει ήδη εκδόσεις τρεις ποιητικές συλλογές. Η τελευταία του δουλειά για την οποία μιλά στο tvxs.gr, είναι το πρώτο του θεατρικό έργο Κατά Ιωάννη Αποκαθήλωση από τις εκδόσεις Vakxikon.gr.

Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο…

Το θεατρικό μου έργο Κατά Ιωάννη αποκαθήλωση (εκδόσεις Vakxikon.gr), αποτελεί μιαν προσπάθεια «επαναγραφής» της «Αποκάλυψης» του ευαγγελιστή Ιωάννη. Προσπάθησα να αποδομήσω το ιερό αυτό κείμενο από τη θρησκευτικότητα και την ιερότητα του. Να το ξαναγράψω απογυμνωμένο από κάθε θρησκόληπτο στοιχείο και να του δώσω μιαν πιο λογοτεχνική φόρμα. Γνώμη μου εξάλλου είναι ότι όλα τα κείμενα- ακόμα και τα ευαγγελικά- μπορούν να κριθούν, να αξιολογηθούν και να ερμηνευτούν με διαφορετικό τρόπο. Σε καμία, όμως, περίπτωση δεν αξιώνω μιαν άλλη αλήθεια απ’ αυτή που έγραψε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης που για μένα είναι ο μεγαλύτερος ποιητής όλων των εποχών. Το κείμενο του Ιωάννη είναι ιερό και θρησκευτικό. Το δικό μου λογοτεχνικό και θεατρικό. Δεν αναιρώ αυτά που υποστηρίζει ο Ευαγγελιστής ούτε προτείνω μιαν άλλη αλήθεια. Προτείνω μια λογοτεχνική μυθοπλασία που έχει ως έναυσμα την «Αποκάλυψη». Τα πρόσωπα του έργου είναι οι τέσσερις καταραμένοι αμαρτωλοί (ο Κάιν, ο Ιούδας, ο Αδάμ, ο Μεφιστοφελής) που έρχονται σε διάλογο με τον ίδιο τον Ιωάννη. Αυτός με τη σειρά του προσπαθεί να τους πείσει να τον ακολουθήσουν στην Αγία Ιερουσαλήμ και τους ζητά να εξιλεωθούν από τα αμαρτήματα τους. Μέσα από το κείμενο σκιαγραφείται η «Αποκάλυψη» υπό το πρίσμα της γνωστικής φιλοσοφίας και τελεολογίας και υπό την ερμηνεία του ρομαντισμού. Οι ρόλοι αλλάζουν πλήρως στη δική μας αποκάλυψη. Ο Ιωάννης, ο Αδάμ, ο Ιούδας, ο Κάιν και ο Μεφιστοφελής αποτελούν σύμβολα. Σύμβολα που ακμάζουν και παρακμάζουν δίνοντας ώθηση σε μιαν «άλλη» προσέγγιση του θείου κειμένου που έγραψε ο Ιωάννης. Είναι η τελευταία μέρα του κόσμου και όμως οι τέσσερις αμαρτωλοί δεν παραδίδονται εύκολα στο θείο λόγο. Θέτουν ερωτήματα στον Ιωάννη που αφορούν στον άνθρωπο, στη ζωή, στο ρόλο του Θεού, στην ουσία της αμαρτίας, στο Νόμο και στη θρησκεία που προβληματίζουν ακόμα και τον ίδιο τον ευαγγελιστή. Θέτουν εν αμφιβόλω όλο το Θείο κατασκεύασμα. Οι ευαγγελικές απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Από την αρχή μέχρι το τέλος κυριαρχεί το ερώτημα για το τι είναι ο Νόμος και τι πρεσβεύει για τις ζωές των ανθρώπων. Ο Νόμος ως θεϊκή προσταγή ή ως μια Δαμόκλειος σπάθη που αιωρείται σε μιαν παγκόσμια κοινωνία της ενοχής; Ερωτήματα που καλείται να απαντήσει ο ίδιος ο Ιωάννης ως ο γραφιάς του Μέγα Νομοθέτη. Σημαντική μορφή του έργου ο Μεφιστοφελής, ο Σατανάς ο οποίος θυμίζει στον Ιωάννη μιαν παλιά τους συνάντηση στο σπήλαιο της Πάτμου. Τότε ο Ιωάννης θέλησε να πουλήσει στον Εωσφόρο την ψυχή του μα εντέλει τη χάρισε στο Θεό. Το μετάνιωσε ο Ιωάννης ή όχι; Για ποιον έγραψε την «Αποκάλυψη», για το Θεό- όπως ορίζει η θρησκεία μας- ή για τον Εωσφόρο; Το ερώτημα παραμένει μέχρι τέλους : ποιο Θεό υμνεί ο Ευαγγελιστής;
 
Πως αναζητάτε την έμπνευση μες στα χρόνια της κρίσης;

Δεν θα μπορούσα να πω ότι με την οικονομική και κοινωνική κρίση που ξέσπασε τα τελευταία 5 χρόνια άλλαξε κάτι στον τρόπο με τον οποίο γράφω. Δεν αναζητώ την έμπνευση μέσα από τα συντρίμμια που άφησαν τα νέα οικονομικά δεδομένα. Ασφαλώς, ο ποιητής και ο συγγραφέας αποτελούν έναν παλμογράφο της εποχής. Σε προσωπικό επίπεδο, όμως, βρίσκω την έμπνευση μέσα από τη μυθολογία, την ιστορία και τη Βίβλο. Προσπαθώ να μεταφέρω τους ήρωες πέρα από το μυθολογικό και ιστορικό τους περιβάλλον και να τους εντάξω στο σήμερα. Τους τοποθετώ και τους αφήνω να ζήσουν -μέσα από τους στίχους μου -μέσα σε μια διαχρονική πραγματικότητα διατηρώντας, όμως, τη μυθολογική και ιστορική τους ταυτότητα. Αδικαίωτοι ήρωες (όπως ο Αίαντας, ο Ηρακλής, ο Προμηθέας, ο Μυρτίλος, ο Οιδίποδας, ο Μελέαγρος, ο Κινύρας, ο Ονήσιλος, η Κασσάνδρα ο Κάιν, ο Ιούδας, ο Εωσφόρος, ο Αδάμ, ο Αννίβας, ο Καίσαρας, οι Έλληνες του τριακονταετούς πολέμου κ.α.) καλούνται να ζήσουν σε ένα αιώνιο και διαχρονικό γίγνεσθαι ψάχνοντας την κάθαρση και τη λύτρωση στο ποιητικό σύμπαν. Ένα σύμπαν που δεν ορίζεται χώρο-χρονικά. Στα ποιήματα μου – όπως και στο θεατρικό μου- οι ήρωες αναζητούν την προσωπική τους «Ιθάκη» προσπαθώντας να ξεφύγουν από τη μοίρα και την ανθρώπινη ανακολουθία. Οι διαχρονικοί αυτοί ιστορικοί και μυθολογικοί ήρωες έζησαν στο περιθώριο, διωγμένοι από Θεούς και ανθρώπους. Γι’ αυτό το λόγο και οφείλουν σαν ιδανικοί αυτόχειρες να ψάξουν τη σωτηρία τους μέσα από το καλλιτεχνικό – λεκτικό σύμπαν. Τα πρόσωπα αυτά διακατέχονται από μιαν αέναη επιθυμία να διαφύγουν της προκαθορισμένης τους μοίρας. Είναι υπάρξεις που έζησαν σε μια συνεχόμενη κρίση την οποία και δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις με τον όρο «κοινωνική» ή «οικονομική». Πρόκειται για κρίση υπαρξιακή. Ασφαλώς και η σκληρή πραγματικότητα έχει επηρεάσει και τη δική μου δημιουργικότητα. Ο πόνος τόσων ανθρώπων δεν μπορεί να σε αφήνει αδιάφορο. Μόνο που την ενέταξα ποιητικά με ένα πιο υπαρξιακό τρόπο. Μέσα από την πεσιμιστική έννοια θάνατος  θέλησα να σκιαγραφήσω τους ανθρώπους που ζούσαν σε οικονομική και κοινωνική κρίση όλα τα χρόνια της ζωής τους. Υπάρχουν τέτοιοι και είναι δίπλα μας. Είναι όλοι αυτοί που γεννήθηκαν και πέθαναν αδικαίωτοι. Όλοι αυτοί που έζησαν στο περιθώριο από την ελληνική «ΤΡΟΙΚΑ» και το ελληνικό κατεστημένο. Όλοι αυτοί που δεν θορυβήθηκαν από την οικονομική έφοδο των κυβερνώντων και των ξένων  αφού ζούσαν ανέκαθεν σε ένα άδικο καθεστώς «γνωριμιών» όπου βασίλευε η σήψη, η διαφθορά και η αναξιοκρατία. Διαφωνώ με τον όρο «η γενιά της κρίσης» που δίνουν κάποιοι κριτικοί λογοτεχνίας σε ανθρώπους της ηλικίας μου αφού στην Ελλάδα και στην Κύπρο ζούμε την αδικία και την κρίση από ιδρύσεως των κρατών μας. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ακόμα και η έμπνευση σε οδηγεί σε πιο ζοφερά μονοπάτια και σε Καρυωτακικές έννοιες.  Για ποια κρίση μιλάμε; Την κρίση τη βιώνουμε στο πετσί μας  εκ γενετής μας.

Ποια είναι η σχέση σας με τη λογοτεχνία;

Με τη λογοτεχνία έχω μια σχέση Πλατωνική. Μια σχέση σιωπηλή. Δεν «ενοχλώ» τη λογοτεχνική γραφή αν δεν έχω κάτι να της πω. Δεν ζω για να γράφω ούτε γράφω για να ζω. Γράφω μόνο όταν έχω κάτι να μοιραστώ και κάτι να εκφράσω. Πιστεύω ότι ούτε η λογοτεχνία με έχει ανάγκη. Στο λεκτικό της βασίλειο υπάρχουν ήδη αρκετοί σπουδαίοι δημότες. Δεν έχει ανάγκη, επίσης, από ναρκισσισμούς και υπερφίαλες οντότητες που φωνάζουν τη λογοτεχνική τους ιδιότητα. Η λογοτεχνία δεν είναι η μητέρα σου ούτε ο φίλος σου για να πρέπει να σε κατανοήσει και να σε περιθάλψει. Είναι σκληρή και  προσφέρει την υστεροφημία της μόνο σε όσους μπορούν να επιβιώσουν λεκτικά. Δεν την νοιάζουν τα βραβεία και οι κοινωνικές διακρίσεις. Σού δίνεται μόνο όταν έχεις πραγματικά κάτι να της εκμυστηρευτείς. Οι ποιητές, όμως, έχουν μιαν ιδιαίτερη σχέση μαζί της αφού – αν και ξεπεσμένοι εκδοτικά- μπορούν να της δοθούν με περισσότερο πάθος. Οι ποιητές μπορεί να είναι τα παραπαίδια των εκδοτών αλλά όμως έχουν την ικανότητα  να γράφουν ακόμα και τη σιωπή και το κενό. Θα έλεγα ότι είναι οι παράνομοι εραστές της λογοτεχνίας που δεν απολαμβάνουν μιαν ολοκληρωμένη σχέση μαζί της αλλά μια σχέση πνευματικής ηδονής.

Μπορεί ένα καλό βιβλίο να «σώσει» την ψυχή μας;

Την ψυχή μας μπορούν να τη σώσουν πολλά πράγματα. Ο καθένας έχει τα καταφύγια του και τις διεξόδους του. Ένα βιβλίο είναι ένα μέσο το οποίο σε αλλάζει τόσο κατά τη διάρκεια που το διαβάζεις όσο και μετά. Αυτό είναι το στοίχημα των συγγραφέων. Να μπορούν, δηλαδή, να επηρεάζουν τις ψυχές των ανθρώπων ακόμα και με το πέρας της ανάγνωσης του έργου τους.  Αυτό το κατόρθωσαν οι κλασσικοί συγγραφείς. Για τους σημερινούς συγγραφείς είναι ακόμη πολύ νωρίς να μιλήσουμε. Θα τους κρίνει ο χρόνος και η ανθεκτικότητα των γραπτών τους. Μέσα από ένα βιβλίο ο κάθε αναγνώστης γίνεται σκηνοθέτης. Φτιάχνει στο μυαλό του τη δική του πόλη, τα δικά του σκηνικά δίνοντας- με εικονοπλασία- σάρκα και οστά στους ήρωες. Το βιβλίο σε ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου. Εκεί που ίσως να μην μπορέσεις να πας ποτέ. Όσον αφορά στη σωτηρία της ψυχής αυτή είναι άλλο θέμα. Ίσως το βιβλίο να μπορεί να διαδραματίσει το ρόλο του Μεφιστοφελή και να σου προσφέρει ένα ολόκληρο σύμπαν. Χωρίς μάλιστα να πρέπει να πουλήσεις την ψυχή σου.

Τα επόμενα σχέδιά σας;

Μέσα στα άμεσα σχέδια μου είναι η ολοκλήρωση της διδακτορικής μου διατριβής και το «ανέβασμα» του θεατρικού μου έργου στο σανίδι. Ευελπιστώ ότι θα έχω την εύνοια της Μούσας που θα μού δώσει τη δυνατότητα να ολοκληρώσω την επόμενη ποιητική μου συλλογή –που ξεκίνησε την πορεία της πριν τρία χρόνια- μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Ένα, όμως, μεγαλεπήβολο σχέδιο μου είναι η ίδρυση ενός καταφυγίου για γάτες. 

 
* Τρίτη 25 Νοεμβρίου, στις 7 το απόγευμα. Από την Γαλλία και την Κύπρο… στην Ελλάδα! Oι θεατρικοί συγγραφείς Ντενί Εμορίν (Denis Emorine) από την Γαλλία και Αντρέας Πολυκάρπου από την Κύπρο, παρουσιάζουν για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό τα άπαιχτα έργα τους: Στην αποβάθρα/Μετά τη μάχη και Κατά Ιωάννη Αποκαθήλωση (κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Vakxikon.gr), αντίστοιχα. Κατά Ιωάννη Αποκαθήλωση: Ο ηθοποιός Τάσος Ράπτης θα παίξει ζωντανά ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα. Για το βιβλίο θα μιλήσει ο ποιητής Θανάσης Βαβλίδας και ο συγγραφέας. Polis Art Café, Πεσμαζόγλου 5 Αίθριο Στοάς Βιβλίου, 2103249588. Είσοδος ελεύθερη
 
Βιογραφικό του συγγραφέα

Ο Ανδρέας Πολυκάρπου είναι απόφοιτος του Παντείου Πανεπιστημίου, Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού. Το 2011 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του στις Διεθνείς Σχέσεις και τις Ευρωπαϊκές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Από το 2013 είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Το 2008 και το 2010 βραβεύτηκε από την European Commission ως ο καλύτερος νέος, Κύπριος δημοσιογράφος και εκπροσώπησε τη χώρα του στους Πανευρωπαϊκούς Διαγωνισμούς της Σλοβενίας και της Κωνσταντινούπολης.

Το 2002, κατά την αποφοίτηση του από το Παγκύπριο Γυμνάσιο, του απονεμήθηκαν τα δύο Α΄ Βραβεία Δημοσιογραφίας. Το 2014 τιμήθηκε με το Β΄ Βραβείο Διηγήματος σε Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό. Από τα μαθητικά του χρόνια ασχολείται με την έντυπη δημοσιογραφία, ενώ τα τελευταία χρόνια συνεργάστηκε επαγγελματικά με αρκετά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης στην Κύπρο.

Το 2006 εκδόθηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή Τα πρωτοβρόχια της ψυχής μου (Power Publishing), και το 2010 η δεύτερη ποιητική συλλογή Διάφανες βάρκες (Εν Τύποις). Το 2013 κυκλοφόρησε η τρίτη ποιητική του συλλογή Απρόσωπα φαγιούμ (Άπαρσις). Φέτος κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Vakxikon.gr το πρώτο του θεατρικό έργο Κατά Ιωάννη Αποκαθήλωση. Ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά της Ελλάδας.