Πολλές φορές σε τούτη εδώ τη στήλη έχουμε γράψει για τη συγγένεια της ποίησης με το θέατρο. Το θέατρο μοιάζει με ένα μικροσκόπιο επί της ανθρώπινης συνθήκης. Σε αντίθεση όμως με την ποίηση αποκαλύπτει επαγωγικά και χαρακτηροκεντρικά τις αξίες της ζωής. Η σύγκρουση είναι η ουσία του δράματος, προϋπόθεση για την ύπαρξή του (Κεχαγιάς). Τούτη περιλαμβάνει την πάλη του ήρωα με κάθε είδους εμπόδια και αντιξοότητες (Βαλούκος).

Το νέο θεατρικό έργο του Τάσου Αγγελίδη Γκέντζου «όλα ξεκίνησαν στο κοιμητήριο» (Δωδώνη, 2018) έχει ρίζες στο θέατρο του παραλόγου. Μακριά από τις κλασικές συμβάσεις, ο συγγραφέας αξιοποιεί τις ελευθερίες της μεταμοντέρνας σκηνής και παραδίδει ένα έργο που κινείται στον χώρο και τον χρόνο. Οι πράξεις δεν ακολουθούν τη γραμμική εξέλιξη μιας fabula. Με ανάδρομες πράξεις και ταυτόχρονες σκηνές ο Αγγελίδης Γκέντζος διαμορφώνει μία αξιοπρόσεκτη syuzet δύο παράλληλων μπλόκων που διασταυρώνονται σε ένα κοιμητήριο.

Ο μύθος κινείται γύρω από τις συμβάσεις αλήθειας και ψέματος. Πότε σταματά το ψέμα και πού αγγίζει την αλήθεια είναι δύσκολο να εντοπιστεί. Η σταδιακή αποκάλυψη στοιχείων και οι μικρές ανατροπές δημιουργούν αγωνία στο κοινό για το ποια τελικά είναι η αλήθεια και για το μέλλον των ηρώων. Ό,τι φαίνεται ως αλήθεια, λίγο μετά ανατρέπεται. Το έργο του Αγγελίδη Γκέντζου διατηρεί έναν χαρακτήρα συμβολικό. Ενώ άμεσα δεν εντοπίζεται κάποια σύγκρουση, μέσα από τη συμβολική διάσταση του ετούτη αποκτά έναν εσωτερικό χαρακτήρα. Η σύγκρουση για τη θεατρική αφήγηση είναι ό,τι ο ήχος για τη μουσική. Ο ίδιος ο θεατρικός μύθος είναι μία μεταφορά για τη ζωή και η ζωή απαιτεί σύγκρουση (R. McKee).

Μέσα από τη σταδιακή φανέρωση της αλήθειας και τις μικρές συγκρούσεις που αυτή περικλείει, οι χαρακτήρες ολοκληρώνονται ως προσωπικότητες και πλησιάζουν την αυτοαποκάλυψη. Οι διάλογοι, άλλοτε επίπεδοι κι άλλοτε πιο ζωντανοί, ανάλογα με την ανάγκη της σκηνής, διαμορφώνουν σφαιρικούς χαρακτήρες συνδέοντας τα εξατομικευμένα χαρακτηριστικά και τα στερεότυπα. Στο θέατρο ο διάλογος είναι το μόνο στοιχείο για να διερευνηθούν οι ιδέες. Μέσω αυτού αποκαλύπτεται το θέμα και το sub-text περισσότερο από ό,τι μέσω της πλοκής της ίδιας. Οι διάλογοι κυριαρχούν επί του οπτικού. Η αφαιρετική σκηνή που στήνει Αγγελίδης Γκέντζος με τους συμβολισμούς αναδεικνύουν το διαλογικό στοιχείο στην ολοκλήρωση των χαρακτήρων.

Από την αντιπαράθεση με τις συμβάσεις της ζωής και του ψέματος γεννιέται η σύγκρουση. Δράμα, για τον S. Field, σημαίνει σύγκρουση πάλι υπερπήδηση εμποδίων. Η δραματική δυναμική του μύθου του Αγγελίδη Γκέντζου γεννιέται μέσα από την αποκάλυψη και παραδοχή της αλήθειας και την επαφή των ανθρώπων. Στο πλαίσιο αυτής της -συμβολικά δοσμένης- σύγκρουσης ο θεατρικός συγγραφέας επιτυγχάνει να φωτίσει τη βαθύτερη σύγκρουση επιθυμίας και ανάγκης των κεντρικών χαρακτήρων. Οι ανασφαλείς χαρακτήρες του Αγγελίδη Γκέντζου έρχονται αντιμέτωποι με την εσωτερική σύγκρουση που αποκτά όμως και χαρακτήρα κοινωνικής σύγκρουσης με καθεστηκυίες αντιλήψεις. Έτσι, όπως υπογραμμίζει η Χ. Καλογερόπουλου, η σύγκρουση είναι παντού: στον ψυχισμό τους, στη στάση τους προς άλλους, σε κάποιο βαθμό μεταξύ τους, στην αντίθεση ζωής-θανάτου, ψέματος-αλήθειας, μοναχικότητας-αγάπης, σε ό,τι λέμε και ό,τι αισθανόμαστε.