*Αναζήτησε τα ίχνη μου. Βρες στα κλειδωμένα

Ads

ντουλάπια τα παλιά τετράδια,

εκεί όπου με περιμένει το παιδί που κάποτε υπήρξα,

το παιδί που αφουγκράζεται

την φυγόκεντρη δύναμη του χρόνου,

καθώς πριονίζει το ξύλινο αλογάκι.

Εδώ η κατανόηση μπορεί και επιβεβαιώνει έναν αγώνα,

μια προσπάθεια. Ώσπου να με περιφρουρήσουν

τα κύματα και οι Νύμφες των νερών.

Δεν είναι τυχαίο που ο Μεφιστοφελής προσφέρει στον Φάουστ ένα βιβλίο που περιέχει τα πάντα.

Ένα συμβολικό κλειδί που μπορεί να ερμηνεύσει ποιητικά τον άνθρωπο. Στο καθεστώς ενός πλασματικού κόσμου που μας στερεί τη δημιουργία προσωπικών ηρώων, την αναπαράσταση μιας ιδεατής περιοχής, η ποίηση ωθεί τη φαντασία στο να επεκτείνει την σκέψη σ΄ ένα υπερβατικό στάδιο όπου μπορούμε να υμνήσουμε με τα λιγοστά μας εφόδια την περίπλοκη ζωή μας.

Πως επιτελείται αυτή η παράδοξη ενασχόληση του σχηματισμού ιδεατών εικόνων; Έχει την δυνατότητα ο νους να αναδημιουργήσει την πραγματικότητα, να μεταφράζει υλικά ονείρων; Πως μπορεί κάποιος να μεταδώσει τον καταιγιστικό ρόλο που παίζει στον ίδιο το προσωπικό του βλέμμα; Στη Μικρή Διαθήκη επιλέγω τη μυθοπλασία για να αντλήσω αφανείς αλήθειες, καταργώντας την επιδειξιμανία και την ανασφάλεια του μεγαλεπήβολου, συνταιριάζοντας τον λυρισμό μ΄ ένα βαθυστόχαστο λόγο χαμηλών τόνων, προσπαθώντας να απαντήσω στα παραπάνω ερωτήματα.

Αυτός ο ήλιος ανήκει στην αίθουσα των πήλινων

αντιεξουσιαστών, εκεί όπου με πυγμή αντιστρέφεσαι

από τα προσωπεία τους. Θα ήταν βλάσφημο να μην κατανοώ

την ανάγκη σου για φως, να μην αισιοδοξώ

στην τελετή του ουρανού και της γης

κρατώντας το στεφάνι της επιδοκιμασμένης μας ζωής.

Ο Ελύτης προειδοποιεί: «το νόμισμα μιας ανεμώνης το εξαργυρώνεις βλέποντάς το. Αν υπάρχουν λίγοι τόσο λίγοι Κροίσοι στην εποχή μας είναι γιατί λίγοι, ελάχιστοι πραγματικά ξέρουν να βλέπουν».

Πρόκειται λοιπόν για το πως αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας μέσα στον κόσμο και το αντίθετο, πως ο κόσμος οριοθετείτε μέσα από την δική μας πνευματική καλλιέργεια. Η θεωρία ενός βλέμματος που καλλιεργείται σταδιακά και γίνεται παρακαταθήκη μιας προσωπικής θεώρησης των πραγμάτων.

Σύμφωνα με τον Φρόυντ, το συνειδητό εγώ δεν είναι παρά μια σημαδούρα που επιπλέει στην απέραντη θάλασσα του ασυνείδητου και τραβώντας, με μεγάλη τόλμη, τα πέπλα του ανείπωτου, πίσω από τα οποία αναταράζονταν οι ανήσυχες σκιές της απωθημένης σεξουαλικότητας, του θανάτου, των ανεκπλήρωτων επιθυμιών.

Έτσι και το φαινόμενο που αφορά στο ανθρώπινο σύμπαν – τη γέννηση, την εξέλιξη, τον έρωτα, την δημιουργικότητα – πρέπει να το αντιπαραβάλλουμε με τη σκοτεινή του πλευρά (το θάνατο), για να ανακαλύψουμε, ίσως, ότι αυτό που μας περιορίζει και μας προδίδει μπορεί κάλλιστα να είναι και αυτό που μας καθορίζει και μας αποκαλύπτει.

Η ποίηση έχει καταφέρει να μετασχηματίσει την ήττα του ανθρώπου στην εμπειρία αυτή που οδηγεί στην εξήγηση του εσωτερικού κοσμοειδώλου, και τέλος της σκιαγράφησης του. Γι΄ αυτό ο ρόλος της, όντας ανθρώπινος, έλκονταν ανέκαθεν να δώσει απάντηση στα στοιχειώδη ερωτήματα της ύπαρξης.

Το αντίδοτο είναι η ίδια μας η παρουσία.

* κάνοντας εγγραφή στο newsletter συμφωνείτε με τους όρους χρήσης της υπηρεσίας Moosend

Η ασχήμια μπορεί να λεηλατηθεί.

* Ο ποιητής Γιώργος Λίλλης γράφει για την “Μικρή Διαθήκη“, των εκδόσεων Περισπωμένη, στην στήλη της Κρυσταλίας Πατούλη “Συγγραφείς: Από την ιδέα μέχρι το τυπογραφείο” στο tvxs.gr.