«Θα πεθάνω κι αυτή η πουτάνα η Μποβαρί θα ζει» έγραψε ο Γκ. Φλομπέρ που γεννήθηκε στα μέσα Δεκέμβρη (12/12) του 1821 στη Ρουέν της Γαλλικής Νορμανδίας, απευθυνόμενος στους ηθικολόγους του καιρού του που τον οδήγησαν σε δίκη….. Το δεύτερο παιδί της Αν Ζυστίν Φλεριό (Anne Justine Caroline Fleuriot) και του γιατρού, διευθυντή του νοσοκομείου της Ρουέν, Ασίλ Φλωμπέρ (Achille-Cléophas Flaubert),  σπούδασε στο τότε Λύκειο των Ιησουιτών Πιέρ Κορνέιγ (Lycée Pierre Corneille) και στα 1840 πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει Νομικά, χωρίς να ολοκληρώσει ποτέ τις σπουδές του. Ταξίδεψε πολύ (κι ανάμεσα στις χώρςς που επισκέφθηκε ήταν και η Ελλάδα ζώντας στην Κυψέλη του 1851). Εγκαταστάθηκε στην κοντινή με τη Ρουέν πόλη, της Κρουασέ (Croisset) και έζησε εκεί μέχρι το τέλος της ζωής του.

Στο έργο του πολέμησε αυτό που μισούσε, τις κοινωνικές συμβάσεις, συμβολίζοντας την ανθρώπινη απελευθέρωση σε ηρωίδες τραγικές όπως η Μανταμ Μποβαρύ, που τολμούσαν να αναζητούν λίγη γνησιότητα μέσα στην ψευτιά, και λίγη ανάσα μέσα στην ασφυξία ρόλων που επέλεξαν άλλοι γι αυτές…  Πολιτική συνείδηση που παλλόταν έγραψε εξαιρετικά κριτικές ατάκες ως ένας Χάξλεϊ του ρομαντισμού, που έδειχναν την δυνατότητα του να αναλύει πίσω από την επιφάνεια ψεύτικων ιεραρχιών αλλά και ψευτικων ελπίδων, αναζητώντας το αληθινά, το ουσιαστικά ανατρεπτικό πίσω από τις βολές όλων των ρόλων κι όλων των πλευρών. «Όλο το όνειρο της Δημοκρατίας είναι να ανυψώσει την εργατική τάξη στο επίπεδο ηλιθιότητας των μεσοαστών» έγραψε, παρατηρώντας πρόσωπα και πράγματα του καιρού του που αποδείχθηκαν αιώνια…

Στην σύντομη ζωή του (έζησε μόλις 56 χρόνια) βασανιζόταν από κρίσεις επιληψίας και την έλλειψη της ουσιαστικής αποδοχής. «Η Μαντάμ Μποβαρύ είμαι εγώ», συνήθιζε να λέει. Και τι η ίδια η Μποβαρύ έλεγε για την κοινωνία και την «ησυχία την τάξη και την ασφάλεια» των ανθρώπων; «Έπρεπε λέει να εμποδίζονται οι υπερβολικές λέξεις που έκρυβαν αισθήματα μέτρια, χωρίς να λαμβάνει υπόψην ότι κάποτε ο πλούτος της ψυχής ξεχειλίζει με τις πιο κούφιες αλληγορίες, αφού κανείς ποτέ δεν μπορεί να δώσει το πραγματικό μέτρο των αναγκών, των ιδεών ή των πόνων του, μιας κι ο ανθρώπινος λόγος μοιάζει με ραγισμένη χύτρα που πάνω της παίζουμε μελωδίες κατάλληλες για να χορεύουν αρκούδες όταν η αληθινή θέληση μας είναι να συγκινήσουμε τα άστρα!».

Για την Ιστορία: Η Μαντάμ Μποβαρύ θεωρείται ένα από τα 10 καλύτερα μυθιστορήματα όλων των εποχών…