Η Ευτυχία Κατελανάκη γεννήθηκε το 1993 στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε. Είναι απόφοιτη φιλολογίας της Φιλοσοφικής σχολής Αθηνών και μεταπτυχιακή φοιτήτρια Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την εκπαίδευση προσφύγων. Η μηναυγή αποτελεί την πρώτη της ποιητική συλλογή.

Μιλήστε μας για το βιβλίο σας «Μηναυγή».

Η μηναυγή αποτελείται από 60 ποιήματα, γραμμένα την τελευταία τετραετία (2015-2018). Αφορμή για τη σύνθεση του κάθε ενός από αυτά αποτελούν στιγμιότυπα της καθημερινότητας, έμπνευση η πραγματικότητα. Τα ποιήματα αναφέρονται και συνδέουν το πολιτικό, κοινωνικό, ερωτικό, προσωπικό χωρίς να τα διαχωρίζουν εμφανώς. Αποτυπώνουν την προσπάθεια των ανθρώπων της Ελλάδας του σήμερα να ζήσουν με αξιοπρέπεια, να τρέξουν, να προλάβουν να δουλέψουν, να ψάξουν, να μάθουν, να δράσουν, να αντιδράσουν, να μη νιώθουν ενοχές, να νιώσουν, να ερωτευτούν, να εκφραστούν, να υπάρξουν στο παρόν τους. Φανερώνουν την αγωνία και το κομμάτιασμα που νιώθει κάποιος/α προσπαθώντας να ανταποκριθεί στις ανάγκες της πραγματικότητας και ταυτόχρονα στις αξίες που θέτει ο/η ίδιος/α, αλλά και την ελπίδα που δεν πεθαίνει όσο αντιδράμε, όσο αισθανόμαστε, όσο διατηρούμε την αξιοπρέπειά μας.

Η ελληνική κρίση έχει επηρεάσει τη γραφή σας;

Πολύ. Ό,τι γράφεται απ’ τον/την καθένα/μία από μας, έχει θέση στο συγκεκριμένο χωροχρόνο. Οφείλει την ύπαρξή του και έχει ευθύνη συνδιαμόρφωσης με αυτόν. Η εποχή μου, είναι η εποχή της κρίσης. Των κρίσεων που περνάμε καθημερινά. Ανασφάλεια, αδιέξοδα, ματαιωμένες προσπάθειες δημιουργίας, απογοητεύσεις, άγχος, αδικία, αμφισβήτηση, πίεση για συμβιβασμό. Κι εμείς να προσπαθούμε να χτίσουμε τη ζωή μας. Πάνω σε συντρίμμια να δημιουργήσουμε θεμέλια. Να φανταστούμε μέλλον, να εμπιστευτούμε τα όνειρά μας. Ναι, τα ποιήματα είναι αυτή η πραγματικότητα τόσο στο περιεχόμενο όσο και στη μορφή τους: κομματιασμένα, κοφτά, ασθματικά, ειρωνικά.

Ποιες οι επιρροές σας από τη λογοτεχνία;

Οι σπουδές μου πάνω στην ελληνική φιλολογία με έχουν επηρεάσει αρκετά στον τρόπο γραφής. Ιδιαίτερη επίδραση είχαν οι μεταπολεμικοί ποιητές και ο τρόπος που απέδιδαν την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, που ζωντάνευαν τα συναισθήματα, που αμφισβητούσαν, που κατήγγειλαν.

Επόμενα συγγραφικά σχέδια;

Δεν επέλεξα να αρχίσω να γράφω ποιήματα για να επιλέξω να σταματήσω. Η έκδοση ενός βιβλίου είναι μία φωνή προς τα έξω. Μία φωνή που πρέπει να βγαίνει προς τα έξω. Ένα ποίημα είναι μία δυναμική διαδικασία, είναι η συνέχεια μίας εικόνας, ενός ήχου, μίας ιδέας, ενός πόνου. Είναι μία προσπάθεια απόδοσης και συνομιλίας της πραγματικότητας του εαυτού με την εξωτερική πραγματικότητα. Η συγγραφή και έκδοση επόμενων βιβλίων δεν μπορεί να αποτελέσει αυτοσκοπό, γιατί χάνοντας την αυθόρμητη ανάγκη να γραφεί κάτι, χάνεται και κομμάτι της αυθεντικότητας και κατ’ επέκταση της ποιότητας του συγγραφικού έργου. Πάντως η πραγματικότητα, έτσι όπως αυτή βιώνεται τουλάχιστον, καθιστά τη συγγραφή ποιημάτων όχι τόσο αποτέλεσμα έμπνευσης, αλλά ανάγκη.