Η Ευαγγελία Τάτση γεννήθηκε το 1967 στο Περιστέρι. Σπούδασε στο τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου Πατρών. Έχει εργασθεί για πολλά χρόνια σαν Χημικός στη μέση εκπαίδευση. Τα τελευταία δεκαέξι χρόνια εργάζεται σε φαρμακευτική εταιρία, στο τμήμα ιατρικής ενημέρωσης. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από τον Χρυσόστομο Καραντωνίου και τον Μιχάλη Παπαγεωργίου. Σήμερα, ζει στη γειτονιά που μεγάλωσε. Οι ακακίες στη σαβάνα είναι η πρώτη ποιητική της συλλογή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Τι είναι εκείνο που σας ωθεί να γράφετε;

Για ειδικούς λόγους, άρχισα να περπατάω στα πέντε μου χρόνια. Την ιδια εποχή  άρχισα και να γράφω.Όσο καλά κι αν τα κατάφερα να περπατάω αργότερα,ακόμα πιστεύω πως όταν γράφω είναι όλα καλύτερα. 

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσάς είναι να καταφέρετε να εκφράσετε τη σκέψη σας πάνω στο χαρτί;

Ας πούμε πως είναι αρχές Μαΐου, πως έχω βρεθεί στη θάλασσα και θέλω να βουτήξω. Κάθομαι ώρα στη παραλία και κοιτάζω, όσο η αναβλητικότητα εναλλάσεται με την επιθυμία. Σηκώνομαι και βάζω τα πόδια μου  στο νερό. Παγώνω, φοβάμαι, αλλά τελικά μπαίνω. Πάντα το ίδιο δύσκολο, μέχρι να μπω.

Ποιες είναι οι επιρροές σας;

Πρόσφατα σηκώθηκα μέσα στην νύχτα να ψάξω στα βιβλία μου, με την αγωνία, πως το ποίημα που έγραψα είναι ατόφιο το ποίημα κάποιου άλλου.Αυτοί, οι άλλοι, έχουν κατοικήσει μέσα μου με τρόπο που δεν μου επιτρέπει να τους απαριθμήσω. Είναι οι λογοτέχνες και οι ποιητές, τα λαϊκά τραγούδια και οι στιχουργοί τους, τα δημοτικά τραγούδια.Είναι οι φίλοι μου και τα συγκροτήματα που μεγαλώσαμε μαζί, είναι στιγμές, είναι φως, είναι εκείνο το παγκάκι τότε. Όσα γράφω, είναι όλα δικά τους.

Ποια θεματολογία κρατεί τον κυρίαρχο ρόλο στα έργα σας;

Δεν πρόκειται για θέματα, δεν υπάρχει απόσταση. Είναι όσα κυριαρχούν και στην ζωή μου.Εκείνα, που κοιμάμαι και ξυπνάω μαζί τους. Οι δικοί μου άνθρωποι, οι αγώνες τους,τα όνειρα και οι απώλειες.Η μνήμη ως παρουσία, η ήττα ως παρελθόν και ο έρωτας ως μέλλον.

Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας.

Στις ακακίες στη σαβάνα βρίσκονται τριάντα ποιήματα που γράφτηκαν τα προηγούμενα τρία χρόνια.Τα πρώτα μου κείμενα σε ποιητική φόρμα. Αρχικά, ήταν  το καθένα μόνο του, χωρίς καμμία φιλοδοξία να ενταχθεί κάπου. Σταδιακά,συνομίλησαν μεταξύ τους και συνδέθηκαν. Όταν έγραψα το ομότιτλο ποίημα, τις ακακίες στη σαβάνα, αυτός ο κύκλος είχε κλείσει. Τότε αποφάσισα να τα εκδώσω. Να πάρουν αυτά τον δρόμο τους κι εγώ τον δικό μου. Η λύπη του κόσμου, το τελευταίο ποίημα αυτού του βιβλίου, θα μπορούσε να είναι το πρώτο κάποιου επόμενου. Είναι ο αποχαιρετισμός μας, θα έλεγα.

Συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Και βέβαια γίνεσαι, ανάμεσα, αλλά και μαζί, με τόσα άλλα πράγματα που διαλέγεις να γίνεις. Η διαφορά είναι πως ενώ ξέρεις πως είσαι γυναίκα, ή ερωτευμένος ή ιδιότροπος, μπορεί ποτέ σου να μην μάθεις αν είσαι συγγραφέας.

Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον τομέα της λογοτεχνίας τι θα ήταν αυτό;

Δεν θα μπορούσα τίποτα να αλλάξω μόνη μου. Τα πάντα αλλάζουν, όταν αποφασίσουμε περισσότεροι να συναντηθούμε. Ας πω λοιπόν πως θα ΄θελα να ΄μαι μαζί τους,όταν η τέχνη δεν θα νοείται πλέον σαν χόμπι ούτε σαν προϊόν,όταν οι καλλιτέχνες δεν θά ‘ναι ή παρατρεχάμενοι ή ιδιόρρυθμοι τύποι.Μέχρι τότε, θα προσπαθώ να αλλάζω εγώ, τον τρόπο που γράφω, ώστε να μου επιτρέπει τις συναντήσεις.

Έχετε επόμενα συγγραφικά σχέδια;

Αν έμαθα κάτι, από την δεκαετία που πέρασε, είναι ότι τα σχέδια ανατρέπονται αντί να ανατρέπουν και πως την επιθυμία πρέπει να την προφέρεις για να διατηρηθεί. Επομένως, μ΄αρέσει να λέω πως θα γίνω συγγραφέας όταν μεγαλώσω.