Η ιστορία αυτή είναι αλήθεια… περίπου αλήθεια.

Ads

Ο Αντώνης είναι ένα παιδί που πίστεψε ότι ο κόσμος είναι αυτό που νιώθει. Χωρίς να ξέρει τη γραφή, ο ίδιος αφηγείται τις πρώτες του ιστορίες με τους ανθρώπους. Άλλες φορές ζώντας την πραγματικότητα και άλλες μπερδεύοντας την αλήθεια με τα όνειρα… και τους εφιάλτες.

Ο κόσμος του, όμως, αλλάζει ένα βράδυ που κοιτάζει τους πλανήτες. Ξαφνικά, βρίσκεται σε ένα χώρο όπου άγνωστα παιδιά με σάλια και πόδια – ρόδες τον περικυκλώνουν. Η μαμά παίρνει μία άλλη μορφή και το ίδρυμα γίνεται το νέο σπίτι.

«Σήμερα το βράδυ, έκλεισα τα μάτια μου και σταύρωσα τα χέρια. Μου είπαν ότι μπορώ να σου μιλάω κι εσύ να με ακούς. Ένα ήθελα να ξέρεις. Σε μισώ».

Ads

Η συλλογή Δεν με ξέρεις του Παναγιώτη Μπαρμπαγιάννη, αποτελείται από 45 μικροδιηγήματα που εσωκλείουν τον τραυματισμένο παιδικό κόσμο ο οποίος άλλοτε σοκάρει κι άλλοτε προβληματίζει.

Ο Παναγιώτης Μπαρμπαγιάννης είναι αριστούχος απόφοιτος του τμήματος Εργοθεραπείας και της Παιδαγωγικής Θεάτρου και Θεατρικού Παιχνιδιού «Λάκης Κουρετζής». Έχει παρακολουθήσει το Studio Συγγραφής του Εθνικού Θεάτρου, ενώ θεατρικά του έργα έχουν παρουσιαστεί σε Αθηναϊκές σκηνές. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενώ πλέον συνεργάζεται με το eidikospaidagogos.gr και το Aegean College στο Τμήμα Εργοθεραπείας και στο πιστοποιημένο πρόγραμμα «Θεατρικό Παιχνίδι και Ειδική Αγωγή». Το 2016 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν το θεατρικό του έργο Θεριά, στην κοινή έκδοση Delete με την Βάνα Πεφάνη.

Σε πρώτο πρόσωπο για το βιβλίο «Δεν με ξέρεις»

Το ‘Δεν με Ξέρεις’ είναι η πρώτη μου απόπειρα μακριά από το θέατρο. Η όλη ιδέα ξεκίνησε πριν δύο χρόνια με τρεις ιστορίες για αρχή, που μετά έγιναν είκοσι-δύο και ξαφνικά έφτασαν στις σαράντα – πέντε. Τόσο απλά. Και κάπως έτσι γεννήθηκε ο φανταστικός Αντώνης του βιβλίου, ενώνοντας πολλές ιστορίες καθημερινών παιδιών που γνώρισα μέσα στα χρόνια… και κυρίως το παιδί που θυμάμαι ότι ήμουν εγώ.

Η επιρροή της ελληνικής κρίσης

Η έννοια της κρίσης έχει διάφορες εκφάνσεις. Δυστυχώς, ακούγοντας τις λέξεις ‘ελληνική κρίση’ το μυαλό μας πάει στην οικονομική κρίση που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, η κρίση αυτή δεν είναι η μόνη που ζούμε καθημερινά. Η ζωή μας είναι μία σειρά κρίσεων, άλλοτε μικρών και άλλοτε μεγάλων. Ένα χτύπημα, μία γέννηση, μία νέα δουλειά, ένας θάνατος, ένα φιλί. Κάτι πάντα μας ταράζει, κάτι πάντα μας αλλάζει την οπτική. Και ιδιαίτερα ο όρος ‘ελληνική’ προσδιορίζει ένα κοινωνικοπολιτισμικό περιβάλλον μέσα στο οποίο εμείς δρούμε με απόλυτο δράμα την οποιαδήποτε αλλαγή (θετική ή αρνητική).

Οπότε ναι, τα γραπτά όλων μας γι αυτές τις κρίσεις μιλάνε. Αυτές τις ελληνικές μικρές ή μεγάλες κρίσεις. Γιατί εάν δεν υπήρχαν αυτές, δεν θα είχαμε και τίποτα να πούμε.

Κι αυτό είναι κάτι που με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Το ‘Δεν με Ξέρεις’ μιλά για μία παιδική κρίση. Μία κρίση που ονομάζεται Ίδρυμα.
 
Η σχέση με τη λογοτεχνία 

Νομίζω πως η σχέση μου με τη λογοτεχνία είναι σαν τη σχέση μου με κάποιον άνθρωπο. Μία δυναμική και συνεχώς μεταβαλλόμενη ανταλλαγή απόψεων (ναι, μιλάω με τα βιβλία – παλαιότερα θυμάμαι πως είχα νευριάσει με κάτι κι έβριζα το βιβλίο που κρατούσα – στο τέλος το πέταξα στον τοίχο).

Η λογοτεχνία σε ένα γενικό πλαίσιο άλλοτε με συνεπαίρνει κι άλλοτε δεν θέλω καν να την ακουμπήσω. Μπορώ να πω πως πολλές φορές η λογοτεχνία με κουράζει κι άλλοτε βρίσκω τον εαυτό μου να κλαίει διαβάζοντας μόνο μία πρόταση. Δεν είναι το ίδιο να γράφεις θέατρο – αν και το θέατρο είναι μία πολύ ιδιαίτερη τέχνη του λόγου.
 
Επόμενα συγγραφικά σχέδια

Συγγραφικά, υπάρχουν κάποιες δουλειές που έχουν τελειώσει και κάποιες που κινούνται συγχρόνως με την καθημερινότητα μου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ένα θεατρικό μου κείμενο θα παιχτεί στο θέατρο Εαρ Βικτώρια από 1η Γενάρη του 2018. Η σκηνοθεσία είναι του Στέλιου Καλαϊτζή και ο τίτλος του είναι «Ερυθρό».