Η ποιητική συλλογή που θα κυκλοφορήσει αυτόν τον μήνα από τις εκδόσεις Κέδρος με τίτλο Αντίδωρα αποτελείται από παλιά και καινούρια μου ποιήματα. Τα παλιά είχαν δημοσιευτεί παλαιότερα σε λογοτεχνικά περιοδικά και είναι αυτά που επέζησαν κι αποζητούσαν τη θέση και την έκθεσή τους. Τα νεότερα γράφτηκαν στην περίοδο κρίσης και κατάθλιψης που περνάει η χώρα μας, όμως αποτέλεσαν τον συνδετικό ιστό και ξεκαθάρισαν το τοπίο.» Κλαίτη Σωτηριάδου

Ads

 
ΕΝΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
της Lucica
 
Παρατηρώ την επιφάνεια του κόσμου σου
την παγιωμένη θλίψη στο σβησμένο βλέμμα
παρόλο το οικείο χάδι της φωνής
μες στις σχεδόν εύθυμες συζητήσεις.
 
Το σώμα που έχει ευάλωτο παραδοθεί
στις ταπεινώσεις της φθοράς.
Το πνεύμα που δαμάζεται και μέρα νύχτα
προσπαθεί να αποφύγει την αλήθεια του παρόντος.
 
Εκείνο το ενικό φως που βαθμιαία χάνεται
που δυστυχώς δεν υποπτεύεται – ολότελα αγνοεί –
πως τελικά θα ενωθεί με το συνολικό
το μέγα φως όλης της ύπαρξης.

Ονόμασα τη συλλογή Αντίδωρα γιατί το κάθε ποίημα είναι μια ιστορία και μια προσφορά σε ένα «πρόσωπο», είτε το αναφέρω είτε όχι, ή στην ιδέα ενός προσώπου. Για τον ίδιο λόγο διάλεξα ένα εξώφυλλο με λίγα λουλούδια, με φρέζιες, που προσφέρω συμβολικά σε αυτούς που μου έδωσαν την έμπνευση.
 
ΥΠΟΔΟΡΙΕΣ
του πατέρα
 
Ακόμα μια μετοικεσία
κι εσύ μου γνέφεις όχι
σκόρπια ξεθωριασμένα τα τοπία
στοίβες τα βιβλία σημαδεμένα
κι εσύ χαμογελάς.
Επί τη επετείω των γενεθλίων σου
δέξου τας ευχάς όλων.
Είχες μανία να μαζεύεις περιττά
κι εγώ φοβάμαι τώρα πως σου μοιάζω
όμως είναι αδύνατο τη σύριγγα
ν’ αποχωριστώ που στο μεταλλικό κουτάκι της
ατάραχη αναπαύεται χρόνια τώρα.
Στο δίσκο σου την έφερνε μια αξέχαστη γερόντισσα
κάθε πρωί φρεσκοβρασμένη κι αχνιστή
μαζί με μια ιδέα σύννεφο μουσκεμένο γαλανό.
Πότε δεν ρώτησα όλα ήταν τόσο σίγουρα
τόσο ασφαλή κοντά σου.
Αυτή σου όργωνε το σώμα
χρόνια ανεξίτηλα παντού
γιατί δεν εξανίσταται γιατί δε σε γυρεύει;
Κι εγώ που δεν θυμάμαι να σ’ αγκάλιασα
παράφορα να μη μου φύγεις
μαρμαρωμένη σ’ έβλεπα
ατάραχος να κοιμάσαι
στο ξύλινο κουτί σου την ύστερη φορά.
Τώρα πια έκοψα τη ζάχαρη για το χατίρι σου
σε περιφέρω υποδόρια σε μιμούμαι.

Ξεκίνησα γράφοντας ποιήματα, όπως οι περισσότεροι Έλληνες συγγραφείς, δύο ποιητικές συλλογές μου είδαν το φως πριν από πολλά χρόνια και παρόλο που ασχολήθηκα με τον πεζό λόγο, διηγήματα, δοκίμια, πρόσφατα εκδόθηκε από τις εκδόσεις Κέδρος (Μπονζάι, 2010) το πρώτο μυθιστόρημά μου και τώρα γράφω ένα ακόμα, συχνά αισθάνομαι την ανάγκη να εκφραστώ με αυτόν τον πιο συνοπτικό και καίριο τρόπο της ποίησης.
 
ΠΑΝΙΔΑ
ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΟ
της Ιωάννας
 
Στιγμιαία αστράφτει η Μόρφω
πάλλουσα γαλάζια παρρησία
ξαφνιάζει με ιριδίζουσα μαρμαρυγή.
Κι όταν τρομάξει σύννεφο ανυψώνεται
στο χρώμα της τουρκέσας.
 
Οι ντόπιοι λένε πως
προδίδει μια υπόγεια δημιουργία.
Την προσελκύει φλέβα προϊστορική,
η καθαρότητα του ορυκτού,
οι μαγικές δυνάμεις του πράσινου κρυστάλλου.
 
Κι εσύ μες στο κουκούλι σου ονειρεύεσαι
χρυσάφι πλέκει ο ήλιος στα μαλλιά σου
πλέεις σε σμαραγδένιο πέλαγος
και τώρα
δοκιμάζεις τα φτερά σου.
 
Τον λόγο έχουν οι αναγνώστες και οι κριτικοί μόλις κυκλοφορήσει η συλλογή.
 
Φιλικά,
Κλαίτη Σωτηριάδου
 
—
Τvxs – Επιμέλεια: Κρυσταλία Πατούλη