Η Άννα Μαχαιροπούλου σπούδασε χορό και θέατρο. Εργάζεται ως ηθοποιός και σκηνοθέτης. Τα τελευταία χρόνια ζει στην Κομοτηνή απ’ όπου κατάγεται. To Γυμνό δέρμα είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Ads

Πώς αντιμετωπίζετε την ποίηση: ως μια ταυτότητα ή ως μια ετερότητα μέσα στη σύγχρονη ζωή;

Η ποίηση γίνεται αναπόφευκτα μια σημαντική ταυτότητα. Ίσως η πιο πραγματική ταυτότητα! Βέβαια, μοιάζει τόσο αντίθετη έως και παράταιρη ως προς την ταυτότητα που απαιτεί  η σύγχρονη ζωή, που μερικές φορές φαίνεται σαν ένα εξωγενές σώμα. Στο ερώτημα, όμως, τι είναι πιο πραγματικό, η ποίηση ή η σύγχρονη ζωή, θα απαντούσα, η ποίηση!

Ο ποιητής είναι μια περσόνα γύρω από τις λέξεις ή λειτουργεί με έναν ενστικτώδη ορμεμφυτισμό; 

Ads

Προσωπικά, λειτουργώ σχεδόν αποκλειστικά με το ένστικτο, με την παρόρμηση της στιγμής. Είναι σαν να γεννιέται κάτι μέσα μου και πιέζει αφόρητα να βγει έξω. Εγώ απλώς το ελευθερώνω, του δίνω την ευκαιρία να πάρει ένα σχήμα, μια μορφή πιο απτή, να γίνει λέξη που κουβαλά ένα αναγνωρίσιμο φορτίο. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος. Κάποιος άλλος  μπορεί να λειτουργεί διαφορετικά.  Ακόμα κι έτσι, όμως,  θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια περσόν, η διαφορά, νομίζω, έχει να κάνει με την πρόθεση. Αν προ-επιλέγεται η περσόνα και προβάλλεται ή αν αναδύεται από μόνη της μέσα από την δημιουργική πράξη.

Μπορεί η τέχνη να κλείσει τις πληγές των ανθρώπων μέσα σε μια ενδότερη υπαρξιακή διαλεκτική;

Η τέχνη είναι η ίδια η ουσία της ζωής και ναι, μπορεί να θεραπεύσει, ακριβώς γιατί μέσα  στην τέχνη συνδέεσαι άμεσα με την βαθύτερη διάσταση της ύπαρξης σου, συνδέεσαι με αυτό που είναι η ροή της ζωής μέσα από σένα, κι αυτό το μορφοποιείς  τελικά, είτε με το σώμα σου, είτε με τις λέξεις σου ή με εικόνες που δημιουργείς. Η τέχνη είναι  θεμελιώδης ανθρώπινη λειτουργία και η έκθεση σε αυτήν με οποιονδήποτε τρόπον, είτε ως δημιουργός, είτε ως δέκτης του δημιουργικού έργου, έχει πάντα θεραπευτικά αποτελέσματα γιατί μας εισάγει σιωπηλά σε μια εσωτερική επικοινωνία με κάτι βαθύτερο και πιο αληθινό μέσα μας. Μια απαραίτητη διαδικασία  που η σύγχρονη κοινωνία μας αρνείται συνεχώς, «πληγώνοντας» μας καθημερινά.

Πιστεύετε ότι ακολουθείτε το δρόμο άλλων ποιητών ή ακολουθείτε μια μοναχική πορεία μέσα στη γραφή σας;

Δεν υπάρχει παρθενογένεση. Είμαστε όλοι μοναδικοί και ταυτόχρονα αλληλοσυνδεόμενοι κι αλληλοεπηρεαζόμενοι. Μια και η δική μου δημιουργική διαδικασία είναι λιγότερο εγκεφαλική και περισσότερο κιναισθητική και παρορμητική, δεν άρχισα να δημιουργώ  έχοντας στο μυαλό μου κάποια πρότυπα ή κάποιες φόρμες που έπρεπε να ακολουθήσω. Απλώς, επέτρεψα στον εαυτό μου, κάποια στιγμή  να μιλήσει όπως ήθελε εκείνος! Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι, οι επιρροές δεν υπάρχουν ακόμα και σε ασυνείδητο επίπεδο. Δεν είχα όμως ποτέ συνειδητά κάποιο συγκεκριμένο σημείο αναφοράς.

Ποιες εικόνες κρατάτε μέσα σας από τη ζωή σας; Ποιές εικόνες με άλλα λόγια εφορμούν στη γραφή σας;

Αναζητώ και κυνηγώ πάντα τις στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός και παρών εκατό τοις εκατό. Σε αυτές τις στιγμές, είσαι σε σύνδεση με κάτι πολύ βαθύτερο από τον καθημερινό εαυτό. Οι εικόνες που σχηματίζονται μέσα σου είναι πάντα πολύ δυνατές. Φυσικά, αυτές οι στιγμές δεν έρχονται μόνες τους απ’ έξω, τις δημιουργούμαι εμείς. Με την ματιά μας. Και προσπαθώ να υπάρχουν στην κάθε μέρα τέτοιες στιγμές. Δημιουργούν το πάθος για την ζωή που αλλιώς θα ψυχορραγούσε στην τετριμμένη καθημερινότητα. Δεν χρειάζεται να πηδάς με αλεξίπτωτο ή να κολυμπάς με καρχαρίες για να ζήσεις έντονες στιγμές, (όχι, ότι κι αυτά δεν είναι αποδεκτά). Μπορείς να τις βιώνεις και στα πιο απλά πράγματα, συνδεόμενος μαζί τους με φρέσκα μάτια. Θα έλεγα, λοιπόν,  ότι οι εικόνες που κρατάω μέσα μου, είναι αυτές που διακατέχονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, από πάθος για ζωή και πάθος για επικοινωνία, για σύνδεση.

Ποια ερωτήματα καλείται να απαντήσει ο ποιητής διαχρονικά αλλά και στο παρόν που ζούμε;

Τα ερωτήματα είναι απόλυτα προσωπικά κατά βάθος. Η ποίηση δεν είναι μια εύκολη γλώσσα και είναι κομμάτι της  ομορφιά της , ότι αυτή η τόσο προσωπική γλώσσα , συχνά στα όρια του ακατανόητου, μπορεί να  επικοινωνεί άλλους ανθρώπους, να ταυτίζεται με άλλες εμπειρίες, να ξεκλειδώνει πράγματα που δεν είχανε λέξεις ακόμα για να ειπωθούνε, να  διεισδύει στις εικόνες και τις εμπειρίες των άλλων που δεν έχουν καμία πρόσβαση στην πρωταρχική εμπειρία που γέννησε το ίδιο το ποίημα. Τα προσωπικά ερωτήματα, λοιπόν του ποιητή μπορούν και γίνονται μοιρασμένες εμπειρίες και απαντήσεις στα ερωτήματα των άλλων.

Κι εκεί ανακαλύπτουμε πόσο όμοιοι είμαστε όλοι γιατί τα ίδια βασικά ερωτήματα κρύβονται τελικά κάτω από τις εμπειρίες όλων μας, τα ερωτήματα που γεννιούνται μπροστά στο δέος και την αγωνία της ζωής μας  και την αλληλεπίδραση με το άγνωστο της.

Ποιο το νόημα της λέξης στην ποίηση; Μια απλή μορφή έκφρασης ή ένα ψυχικό αποτύπωμα;

Οι λέξεις έχουν μια μαγική υπόσταση. Και είναι  παντοδύναμες. Είναι το όχημα που μεταφέρει όλη την ενέργεια. Η λέξη κάνει το αόρατο, ορατό. Γι’αυτό και είναι τόσο σημαντική. Είναι δίαυλος. Δεν μπορεί ποτέ να είναι τυχαία ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι είναι.  Η ομορφιά της λέξης στην ποίηση είναι ότι δεν είναι, ένα μονοδιάστατο δομικό υλικό, αντίθετα γίνεται πολυδιάστατη γιατί  δεν έχει τόσο σφιχτούς περιορισμούς , απελευθερώνεται και μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτόνομα, είτε μόνο για το ενεργειακό φορτίο που κουβαλάει, για το χρώμα, την δόνηση και την εικόνα που κρύβει , είτε για να αναμιχθεί με τις δονήσεις άλλων λέξεων και να δημιουργήσει έναν καμβά, με παρόμοιο τρόπο που ένας ζωγράφος δημιουργεί  έναν πίνακα.

Είναι η ποίηση το καταφύγιο του ανθρώπου;

Για μένα, έναν άνθρωπο που νιώθει αρκετά έξω από τα νερά του σ’ έναν απόλυτα ορθολογικό πολιτισμό που απαιτεί να βιώνεις τον κόσμο μ’έναν και συγκεκριμένο τρόπο και να ζείς την άπειρη ύπαρξη σου μέσα από πολύ συγκεκριμένα κουτάκια και πλαίσια, η ποίηση όντως μπορεί να γίνει καταφύγιο. Και έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους, σαν και μένα. Συχνά η ποίηση γίνεται η γλώσσα που σου έχει αφαιρεθεί ή διαψευστεί. Γίνεται η γλώσσα που δεν σου επέτρεψαν ποτέ να μιλήσεις. Γίνεται το μέρος  που μπορείς ν’ ανοίξεις ένα παράθυρο στον κόσμο και να το μοιραστείς με κάποιους άλλους που θα ήθελαν να το δούνε.

Μπορεί ο κόσμος να ζήσει ποιητικά;

Ο κόσμος θα έπρεπε να ζεί ποιητικά! Κι εννοώ μέσα στα πλαίσια της Ζωής ως Τέχνης.  Η ζωή είναι τέχνη και η τέχνη είναι ζωή και η ποίηση είναι ο θεμελιώδης λίθος. Η ευρύτερη έννοια της ποίησης  ως ποιήματος, παραγωγής έργου δηλαδή, δημιουργικού κι εμπνευσμένου έργου, ευθυγραμμισμένου με την εσωτερική αλήθεια κι ομορφιά. Ποίηση είναι τα πάντα. ‘Όλα είναι δημιουργήματα. Ο ίδιος ο κόσμος μας είναι ένα δημιούργημα.  Η  ποίηση των ήχων γεννάει μουσική, η ποίηση της κίνησης γεννάει χορό, η ποίηση των λέξεων γεννάει αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε ποίηση. Η ποίηση των αντιλήψεων και των πράξεων μας  γεννάει την εμπειρία  της ζωής μας. Τόσο ατομικά όσο και συλλογικά. Θα έπρεπε να χειριζόμαστε τις ζωές μας ως ποιήματα, ως έργα τέχνης.