Τα όρια ταχύτητας ήταν, είναι και θα είναι για πολλά χρόνια ακόμα ένα πεδίο οξύτατης αντιπαράθεσης μεταξύ οδηγών, πολιτικών, συγκοινωνιολόγων και τροχονόμων. Ποιος δεν είναι αυτός που έχει γκρινιάξει όταν τον «γράφουν» για υπερβολική ταχύτητα; Που δεν τα έχει βάλει με τους τροχονόμους που δεν κοιτάνε τους άλλους που… τρέχουν περισσότερο; Όπως και νάχει το πράγμα, είτε μας αρέσει είτε όχι, στους δρόμους πρέπει να υπάρχουν όρια! Αλλά πολύ περισσότερο, αν θέλουμε να ζήσουμε αρκετά χρόνια και να φύγουμε από τον κόσμο τούτο σε βαθιά γεράματα, πρέπει να βάζουμε και εμείς τα δικά μας όρια όταν οδηγούμε.

Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να φοβόμαστε. Πρέπει όμως να έχουμε επίγνωση των δυνατοτήτων μας και να μην υπερεκτιμούμε την εμπειρία μας, αλλά να έχουμε επίσης και αντίληψη του δρόμου και των κυκλοφοριακών συνθηκών και να επιλέγουμε τελικώς τη ΣΩΣΤΗ ταχύτητα. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι γενικώς η υπερβολική, αλλά η ΛΑΘΟΣ ταχύτητα.

Και όσο είναι λάθος να τρέχει κανείς με 180 εκεί που το όριο είναι 130, άλλο τόσο είναι λάθος – και ενδεχομένως πιο επικίνδυνο – να πηγαίνει στον ίδιο αυτοκινητόδρομο με 80 km/h στην αριστερή λωρίδα παρεμποδίζοντας αυτούς που κινούνται ταχύτερα και εξαναγκάζοντάς τους να τον προσπεράσουν από δεξιά. Ή επίσης να τρέχει με 80 km/h (μια φαινομενικά χαμηλή ταχύτητα) περνώντας μέσα από ένα χωριό, όπου το όριο είναι 50 km/h χωρίς να υπολογίζει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθεί μπροστά του ένας πεζός. Ή ακόμα και να κινείται με 100 km/h σε αυτοκινητόδρομο όπου το όριο είναι 130, αλλά βρέχει καταρρακτωδώς και η ορατότητα είναι περιορισμένη.

Επιβάλλεται, λοιπόν, να εκτιμάμε κάθε στιγμή την κατάσταση στο δρόμο και να προσαρμόζουμε το ρυθμό μας. Οι πινακίδες της τροχαίας είναι μια καλή ένδειξη-υπόδειξη την οποία πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας πολύ σοβαρά. Τώρα, αν πιστεύετε ότι σε κάποιους από τους ελληνικούς αυτοκινητόδρομους είναι ασφαλές να κινείστε και με 150 km/h, δεν έχετε άδικο. Γιατί με βάση το νέο νόμο, σε κάποια τμήματα των εθνικών οδών τα όρια θα αναθεωρηθούν προς τα πάνω…