Λένε ότι η τέχνη της γραφής, η φαντασία ενός καλού συγγραφέα ή ενός ικανού σεναριογράφου πολλές φορές πρέπει να ξεπερνάει τη ζωή. Να φτιάχνει ένα καινούργιο σύμπαν, να ανοίγει καινούργιους ορίζοντες, να σε ταξιδεύει. Τούτη τη φορά το ίδιο το μπάσκετ άφησε χιλιόμετρα πίσω τη φαντασία. Και η νίκη της ΑΕΚ επί της Μονακό, η κατάκτηση της κορυφής στο Basketball Champions League φτάνει από μόνη της να τροφοδοτήσει βιβλία, σενάρια και πιθανώς μερικές ακόμη μορφές τέχνης.

Το γράφαμε και πριν από μερικές μέρες ότι η ΑΕΚ είναι από κάθε άποψη η ομάδα της χρονιάς για το ελληνικό μπάσκετ. Και το τέλος ενός μαγευτικού τριημέρου επιβεβαιώνει αυτό τον ισχυρισμό. Ένα γεμάτο γήπεδο, ένας κόσμος γεμάτος πάθος και παλμό που απέδειξε ότι ακόμη και ένα σχετικά απαίδευτο με το μπάσκετ κοινό μπορεί να δημιουργήσει ατμόσφαιρα χωρίς ακρότητες, ο τελικός θρίαμβος και μερικές προσωπικές ιστορίες που κάνουν το επίτευγμα της ΑΕΚ απολύτως ξεχωριστό.

Θυμίζουμε ότι η ΑΕΚ στη διάρκεια της κανονικής περιόδου ήταν πολλές φορές στο όριο του αποκλεισμού. Την τελευταία βραδιά αγωνίας χρειάστηκε μια τριπλή καραμπόλα για να προκριθεί: Ένα τρίποντο του Σάκοτα, ένα τρίποντο του Μπράμου στη Βενετία και μια μάλλον ελάχιστα προβλέψιμη και αναμενόμενη εκτός έδρας νίκη της Στρασμπούρ επί της Μπάνβιτ στην Τουρκία. Στους 16 η ΑΕΚ χρειάστηκε να κάνει άλλη μια υπέρβαση όταν βγήκε ζωντανή από τη χειρότερη αμυντική της βραδιά και το εντός έδρας -10 από τη Νίμπουργκ και πήρε την πρόκριση στην Τσεχία. Ακόμη και στα δύο ματς του φάιναλ φορ η ΑΕΚ έπαιξε πολλές φορές με τη φωτιά. Να χάσει δεν μπορούσε όμως. Όχι γιατί όπως έλεγε το σλόγκαν του κινηματογραφικού 1968 αλλά γιατί πολύ απλά όπως λένε οι Αμερικάνοι αυτή η ομάδα ήταν σε God’s mission, τα μέλη της είχαν ραντεβού με το πεπρωμένο τους στο ΟΑΚΑ το βράδυ της Κυριακής. Θα έγραφα ότι οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν στην τέλεια συναστρία αλλά πρόλαβε να το πει στη διάρκεια της εξαιρετικής περιγραφής του ο παρακαθήμενος μου Χρήστος Καούρης. Οπότε θα καταφύγω στο μάλλον κλισέ τσιτάτο του Βραζιλιάνου ψευδο-φιλόσοφου με το όνομα Πάολο Κοέλιο: Κι όταν επιδιώκεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει όπως επιθυμείς…

Διαβάστε επιπλέον:

• 90 χρόνια – Η ιστορία της ΑΕΚ 
• «Όλες οι ΑΕΚ του κόσμου…» του Νίκου Αγγελίδη
• «Ένωσις! Το εγχειρίδιο του κακού ΑΕΚτζή» του Σωτήρη Κακίση
• «Το αλφαβητάρι της ΑΕΚ» του Πάνου Καραπάνου

Το σύμπαν συνωμότησε για πολλούς αυτό το υπέροχο και μαγευτικό τριήμερο στο ΟΑΚΑ:

Ο Μάκης Αγγελόπουλος πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια δεν είχε μεγάλη σχέση με το μπάσκετ όπως έχει παραδεχθεί και ο ίδιος. Φέτος, πήρε τον πρώτο του τίτλο όταν αποφάσισε τιμώντας τις ιστορικές μνήμες της ομάδας του να χρηματοδοτήσει το κινηματογραφικό 1968. Κέρδισε το δεύτερο όταν αποφάσισε να πει το ναι και να χρηματοδοτήσει τη διεξαγωγή του φάιναλ φορ στην Αθήνα, του πρώτου που έγινε στην πόλη από το 2007 και του πρώτου (γενικά) με ιδιωτική χρηματοδότηση και χωρίς κρατική βοήθεια. Στο ενδιάμεσο κέρδισε ένα Κύπελλο Ελλάδος. Κέρδισε ένα Ευρωπαϊκό τίτλο. Και στο τέλος αυτής της  περιπέτειας μπορεί να καυχιέται ότι πέρα από την επιβράβευση μέσα από τις επιτυχίες πέτυχε και κάτι που κανείς άλλος Έλληνας παράγοντας δεν έχει κάνει: Το φάιναλ φορ του ως επένδυση 1,5 εκατομμύριο (1 εκατομμύριο για τη διεξαγωγή και 500.000 τα πριμ κατάκτησης από τα συμβόλαια παικτών) και μάλλον η ΑΕΚ έβγαλε και οικονομικό κέρδος! Αν υπήρχε όπως στην Αμερική τίτλος για τον καλύτερο παράγοντα της χρονιάς νομίζω ότι στη σχετική ψηφοφορία ο Αγγελόπουλος θα έπαινε ποσοστά….Σαλαζάρ!

Ο Ντράγκαν Σάκοτα όταν πριν από τρία χρόνια εγκατέλειπε τον πάγκο της ΑΕΚ ήταν για πολλούς «πρώην» ή συνταξιούχος προπονητής. Στη μεγάλη καριέρα του είχε ως κορυφαία στιγμή του την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1991 με τον ΠΑΟΚ. Τότε δεν ήταν καλά-καλά 40 ετών. Με μαύρα μαλλιά και ένα παχύ μαύρο μουστάκι ήρθε στη χώρα μας τον Οκτώβριο του 1990. Πέρασαν 27 ολόκληρα χρόνια, το μουστάκι εξαφανίστηκε, τα μαλλιά άσπρισαν για να έχει τη δεύτερη ευκαιρία του σε ένα τελικό. Του το χρώσταγε το μπάσκετ, η ζωή, η ιστορία του; Ποιος ξέρει. Λίγη ώρα μετά τον τελικό φεύγοντας από το γήπεδο διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας. Γελώντας με το χαρακτηριστικό ύφος του με ρώτησε: «Τώρα δηλαδή είμαι μοντέρνος ή ξεπερασμένος προπονητής;». Του απάντησε γελώντας: «Είσαι προπονητής που κερδίζει». Βλέποντας για δύο βράδια την ΑΕΚ δεν έβλεπες την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Αλλά μια ομάδα που έπαιζε όπως έπρεπε και μπορούσε για να κερδίσει. Ο Σάκοτα αξιοποίησε το Αμερικάνικο ταλέντο της ΑΕΚ σε ένα σταθερό επιθετικό παιχνίδι με απομονώσεις και λίγες συνεργασίες, πήγε κόντρα στο DNA των Σέρβων προπονητών και βγήκε θριαμβευτής μέσα από τις στάχτες μιας μισοτελειωμένης προπονητικής καριέρας.

Ο έτερος των Σάκοτα ο Ντούσαν μπορεί να έχει στο βιογραφικό του δύο τίτλους Ευρωλίγκα αλλά τόσο στο προηγούμενο Αθηναϊκό φάιναλ φορ όσο και το 2009 στο Βερολίνο δεν ήταν παρά απλή αναφορά στο ρόστερ τουΠαναθηναϊκού. Ακριβώς πριν από οκτώ χρόνια στην Ιταλία ήταν σε κώμα μετά από ένα κτύπημα σε αγώνα και έδινε αγώνα για τη ζωή του. Κατάφερε να ξαναπαίξει σχεδόν 1,5 χρόνο αργότερα και αυτό από μόνο του συνιστούσε ένα θαύμα. Όταν ήρθε στην ΑΕΚ το 2014 κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα σήκωνε στα χέρια του ένα Κύπελλο Ευρώπης, την ίδια χρονιά που έπαιξε για πρώτη φορά στην εθνική ομάδα σε ηλικία 32 ετών!

Ο Βασίλης Ξανθόπουλος ήρωας του ημιτελικού δεν πήρε ποτέ τον εύκολο δρόμο στην καριέρα του! Το 2003 ως μέλος της εθνικής εφήβων πήρε το χάλκινο μετάλλιο σε ένα Παγκόσμιο πρωτάθλημα, βρέθηκε στο φάιναλ φορ του 2007 με τον Παναθηναϊκό αλλά δεν ήταν καν στη δωδεκάδα και το 2011 βρέθηκε από το παράθυρο στην εθνική ανδρών. Χρειάστηκε να φτάσει 34 ετών για να προσθέσει ένα τίτλο στο βιογραφικό του για τον οποίο μπορεί να πει ότι είχε ενεργό συμμετοχή. Αυτή τη φορά δεν ήταν απλά στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Ήταν και ο κατάλληλος παίκτης.

Ο Δημήτρης Μαυροειδής ήταν στην ομάδα του Ολυμπιακού που έκανε την υπέρβαση στην Πόλη το 2013. Μερικούς μήνες αργότερα ένας τραυματισμός του κόστισε σχεδόν μια καριέρα, το συμβόλαιο του με τον Ολυμπιακό και την παρουσία σε ένα ακόμη φάιναλ φορ στο Λονδίνο. Ήταν μόλις 28 ετών αλλά οι πιθανότητες να ξαναπαίξει μπάσκετ ήταν ελάχιστες. Χρειάστηκε μια υβριδική θεραπεία στο πόδι για να επιστρέψει στα γήπεδα. Αυτό από μόνο του συνιστούσε ένα μικρό θαύμα. Τι ακριβώς αντιπροσωπεύει το γεγονός ότι από τη μέρα που γύρισε πριν τέσσερα χρόνια στα γήπεδα με την Κηφισιά πρόλαβε να πάρει ένα Ευρωπαϊκό τίτλο και να ξαναπαίξει μετά από πέντε χρόνια απουσίας στην εθνική ανδρών;

Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος αποτελεί ένα αυτόνομο κεφάλαιο στο βιβλίο με τίτλο «Μπασκετικές Οδύσσειες». Το 2005 στην Αργεντινή έφτασε κοντά στην κατάκτηση ενός παγκόσμιου τίτλου με την εθνική εφήβων αλλά ένα δικό του (αμφισβητούμενο) φάουλ ήταν αυτό που έστειλε μια ομάδα-θαύμα στη δεύτερη θέση. Το 2006 ήταν στην ομάδα της Ιαπωνίας και το μέλλον προβλεπόταν λαμπρό για ένα παίκτη 22 ετών! Το 2007 πήγε στον Ολυμπιακό αλλά την ώρα που η ομάδα έφτανε στην κορυφή στην Πόλη ο ίδιος είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του. Την άνοιξη του 2012 είχε ήδη πάνω από ένα χρόνο να παίξει μπάσκετ. Τα τελευταία επτά λεπτά συμμετοχής του με τη φανέλα του Ολυμπιακού εναντίον της Βαλένθια τον Απρίλιο του 2011 έμοιαζε να είναι τα τελευταία της καριέρας του σε διεθνές επίπεδο. Τέσσερα χρόνια αργότερα σε ηλικία πια 31 ετών ξεκινούσε μια δεύτερη καριέρα με την Κηφισιά. Του έφτανε ότι μπόρεσε να ξαναπαίξει μπάσκετ νικώντας μια σειρά απίθανών και αδιανόητων τραυματισμών. Από τότε πέρασαν τρία χρόνια και η ΑΕΚ είναι η 4η ομάδα στη δεύτερη καριέρα του Βασιλόπουλου. Όπως και μερικοί από τους συμπαίκτες του ξανάπαιξε στην εθνική ομάδα φέτος την ίδια χρονιά που έπιασε στα χέρια του ένα Κύπελλο Ευρώπης!

Ακόμη και αν όλες αυτές οι ανατριχιαστικές συγκυρίες θεωρηθούν απλές συμπτώσεις το όλο θέμα δεν σταματάει στον Σάκοτα ή στους Έλληνες παίκτες της ομάδας! Κανείς από τους ξένους της ομάδας στη διάρκεια της κολεγιακής ή της Ευρωπαϊκής του καριέρας δεν είχε ξαναπαίξει σε φάιναλ φορ. Ο Μάικ Γκριν γυρολόγος από το 2008 στην Ευρώπη βρέθηκε φορώντας τη φανέλα της ΑΕΚ στην 11η(!) ομάδα της καριέρας του, χωρίς ποτέ σε καμία προηγούμενη να έχει μείνει πάνω από ένα χρόνο και με την Ελλάδα να είναι η 6η Ευρωπαϊκή χώρα που παίζει μπάσκετ. Στα 32 του το δικό του πεπρωμένο ήταν να αναδειχθεί στον μάλλον πιο απρόσμενο MVP του φάιναλ φορ. Ο Ντελρόι Τζέιμς στην 7η ομάδα της Ευρωπαϊκής καριέρας του πήρε τους πρώτους τίτλους της ζωής του φέτος με την ΑΕΚ! Αν εξαιρέσουμε ένα πρωτάθλημα στην Κίνα ο Μάνι Χάρις στα 28 του κάνει μια σεζόν όνειρο για τις εκτός-ΝΒΑ μέρες του. Και τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για τον πολύ νεότερο Βινς Χάντερ.

Μας αρέσει ή όχι το τσιτάτο του Βραζιλιάνου σλογκανογράφου η αλήθεια είναι μια: Το σύμπαν είχε συνωμοτήσει για τα καλά φέτος σε μια παράξενη συνάντηση πεπρωμένων. Και όπως το σύμπαν συνωμότησε στον Αλχημιστή του Κοέλιο έτσι και το μπάσκετ “συνωμότησε” για καλό σκοπό το βράδυ της Κυριακής στο ΟΑΚΑ. Με απλά λόγια: Το λένε και….ΑΕΚ!

Πηγή: Novasports