Ο Χρήστος Καούρης αποχαιρετά τον Ρότζερ Φέντερερ με νωπά ακόμη τα μάτια από τη χθεσινή βραδιά.

Κρατιόντουσαν χέρι – χέρι, δύο δακρυσμένοι γίγαντες ντυμένοι στα μπλε, ο Ρότζερ Φέντερερ και ο Ραφαέλ Ναδάλ. Στο Λονδίνο, στη Γηραιά Αλβιόνα, σαν Αρθούρος και Λάνσελοτ.

Όταν ήρθε η στιγμή να πει ο βασιλιάς αντίο από τα μεγάφωνα, ηθελημένα ή όχι, το ξεπροβόδισμα του Viva La Vida ήταν πικρά ταιριαστό:

“I used to rule the world/Seas would rise when I gave the word
Now in the morning I sleep alone/Sweep the streets I used to own
I used to roll the dice/Feel the fear in my enemy’s eyes
Listen as the crowd would sing/”Now the old king is dead! Long live the king!”

Για κάποιον σαν εμένα ήταν αδύνατον να συμπαθήσει τον Φέντερερ. Φυσικά, τον σεβόμουν, τον αποθέωνα, τον θαύμαζα. Αλλά κάτι μέσα μου κλώτσαγε πάντα, δεν μπορώ να ταυτιστώ με το τέλειο, αδύνατον.

Κέρδιζε ή έχανε, δεν είχε σημασία. Στα δικά μου μάτια ο Ελβετός είχε ένα συμβόλαιο ζωής με εκείνη την ομορφιά την αποκομμένη από το αποτέλεσμα, που ήταν μαζί ταξίδι και προορισμός, ιστιοφόρο και λιμάνι. Σαν ευγενής σε αποστολή που γυρνούσε τον κόσμο ζωγραφίζοντας πίνακες με μια ρακέτα για πινέλο. Φυσικά, ο καθένας μας μπορούσε να δει τον εαυτό του σε αυτούς, έστω λίγο: και το λίγο ήταν αρκετό.
Διαβάστε τη συνέχεια στο novasports.gr: Ο βασιλιάς Αρθούρος του τένις