Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο της ακτιβιστικής Έρευνας για την Κρίση της Κρυσταλίας Πατούλη -από τον Αύγουστο του 2010 μέχρι σήμερα- ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του συγγραφέα Γιώργου Λίλλη.

Ads

image
“Ο Νίτσε στον Ευρωπαϊκό Μηδενισμό αναφέρει ότι:

“το σημείο το πιο γενικό των μοντέρνων καιρών είναι ότι ο άνθρωπος έχασε, σε απίστευτο βαθμό, την αξιοπρέπεια μπροστά στα ίδια του τα μάτια”.

Αν και γραμμένο πριν από εκατό χρόνια και βάλε, αυτή η διατύπωση είναι επίκαιρη σήμερα όσο ποτέ. Ο άνθρωπος έχασε την αξιοπρέπειά του. Εκφυλίστηκε μέσα στην προσπάθειά του να χτίσει έναν ιδεατό κόσμο, ξεχνώντας ότι ιδεατοί κόσμοι δεν είναι εφικτό να υπάρξουν.

Ads

Παρασυρόμενοι από ένα μοντέλο ζωής από δεύτερο χέρι, διαπιστώσαμε πόσο εύκολο μπορούμε να χάσουμε τα πάντα. Η κρίση που περνάμε είναι πρώτα μια κρίση ηθικής. Παγιδευμένοι σ΄ αυτό που φαίνεται, σ΄ αυτό που γυαλίζει, απομακρυνθήκαμε από την αλήθεια γιατί απλούστατα το ψέμα είναι πιο εύηχο, πιο προσιτό.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παρουσιάζουν μια απλοϊκή μορφή της κρίσης, αναλαμβάνοντας να καθορίσουν το κακό και το καλό σαν να ήταν μια απλή αριθμητική πράξη. Η Γερμανία κακή, η Ελλάδα καλή. Και το αντίθετο.

Με προβληματίζει με τι ευκολία μπαίνουν ταμπέλες. Με τι άνεση μοιράζουμε ρόλους.

Το ζήτημα όμως δεν είναι να ρίχνουμε ευθύνες στους άλλους, αυτό είναι το πιο εύκολο και ανώδυνο, το θέμα είναι να στραφούμε προς τον εαυτό μας, αναγνωρίζοντας και την δική μας πορεία. Ποια λάθη κάναμε, ποιες ήταν οι επιλογές μας, τι χάσαμε και τι κερδίσαμε όλο αυτό το καιρό.

Και τέλος τι μπορούμε να κάνουμε από δω και πέρα.

Σ΄ ένα ποίημά της, η πρόσφατα χαμένη Βισλάβα Σιμπόρσκα, είχε γράψει τα εξής:

“Μετά από κάθε πόλεμο/ πρέπει κάποιος να επουλώσει, /κάθε υποφερτή τάξη/ δεν έρχεται από μόνη της”.

Η επούλωση, θα συμπλήρωνα, ξεκινά από εμάς τους ίδιους. Αναγνωρίζοντας τα λάθη που κάναμε, τις αδυναμίες μας. Δεν είναι εύκολο, αλλά απαραίτητο.

Το ότι ζω στην Γερμανία, δεν σημαίνει ότι μιλώ εκ του ασφαλούς. Λυπάμαι που ως λαός βρισκόμαστε σ΄ αυτή την δυσμενή θέση. Από την άλλη, λυπάμαι για τις αντιδράσεις των Γερμανών όπου μας κατηγορούν (το ότι είμαστε οι μικροαπατεώνες της Ευρωπαϊκής ένωσης), αλλά και για την αντίδραση των Ελλήνων (τύπου Χιτλερική Μέρκελ) οι οποίες είναι βιαστικές και επιφανειακές.

Αντί να ρίχνουμε ευθύνες πάντα στους άλλους, είναι σημαντικό να μας δούμε ως ένα μέλος του συνόλου. Δεν θέλω μ΄ αυτό το σχόλιο να απαλλάξω τους πολιτικούς από την ευθύνη που έχουν για όλη αυτή την παρακμάζουσα κατάσταση, αλλά ένα κράτος δεν φτάνει στο χείλος του γκρεμού μόνο και μόνο επειδή κυβερνήθηκε από ανήθικους πολιτικούς.

Όλοι έχουμε ευθύνη. Έγινε τρόπος ζωής μας η η επίδειξη. Μένοντας προσκολλημένοι στην επιφάνεια των πραγμάτων. Διάγοντας έναν βίο που κοροϊδεύει τον εαυτό μας.

Ας μην το επιτρέψουμε. Ανακτώντας ξανά την αξιοπρέπειά μας.”

—————
Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974. Ένα χρόνο αργότερα με την οικογένειά του εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Στην αρχή στην Αθήνα και μετά στο Αγρίνιο, τόπο καταγωγής του, μέχρι την επιστροφή στη Γερμανία το 1996 όπου ζει και εργάζεται από τότε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα Γερμανικά κι έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και ανθολογίες του εξωτερικού. Μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί και σε διάφορα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά (“Ποίηση”, “Μανδραγόρας”, “Δέντρο”, “Ακτή”, “Γραφή”). Επιμελείται ραδιοφωνικές εκπομπές στη Γερμανία στις οποίες παρουσιάζει Έλληνες ποιητές και μουσικούς (μεταξύ άλλων τους Νίκο Καββαδία, Νικόλα Άσιμο και Μίκη Θεοδωράκη). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Βισλάβα Σιμπόρσκα, Έριχ Φριντ, Λι Τάι Πε καθώς και Ινδιάνους ποιητές. “Η χώρα των κοιμωμένων υδάτων” (εκδ. “Μανδραγόρας”, 2001) πρόκειται σύντομα να εκδοθεί και στη Γερμανία.

—————