Η πολιτική αρτηριοσκλήρυνση έχει ως άμεση συνέπεια την κομματική συντηρητικοποίηση λόγω αυτο-συντήρησης. Η χαμένη (ή προδομένη) άνοιξη της νιότης μετουσιώνεται σε γεροντική φαντασίωση αιώνιας «επανάστασης». Καθισμένοι ή καθεστωποιημένοι ή λαμογιοποιημένοι «πρώην» αρέσκονται να εμφανίζονται (στον εαυτό τους και στους άλλους) ως πιστοί φρουροί του «χώρου». Αν τους ρωτήσεις «ποιου χώρου» αναμασούν συνθήματα και κενολογίες της περασμένης πεντακονταετίας.

Πήραν ό,τι πήραν από το «χώρο», διαμέλισαν τις αρχές της ιδεολογίας του «χώρου», κατασπάραξαν τους εσωτερικούς εχθρούς του «χώρου» και τώρα βγάζουν άηχες κορώνες για την αυθεντική εκπροσώπηση του «χώρου».

Ο «χώρος» των απομειναριών της χθεσινής αυταπάτης και της σημερινής πολιτικής εκμετάλλευσης από τους «νοσταλγούς του χώρου» της αθωότητας μερικών.
Ο «χώρος του στρογγυλού τίποτα» που επιδοτείται από πολλές πλευρές για να μην τελειώσει το παραμύθι.

Υ. Γ.: Το αριστερό παραμύθι καλά κρατεί.

• Μπορούμε, σύντροφοι… υπό προϋποθέσεις (πράξη πρώτη).
• Δεν μας βοήθησαν οι συγκυρίες και μας πρόδωσαν οι «κακοί» (πράξη δεύτερη).
• Το κόμμα θ’ αναστηθεί με την ίδια πεφωτισμένη ηγεσία και τους ίδιους ετερόφωτους αυλικούς (πράξη τρίτη).
• Δεν έμεινε κανένας. Ο λαός δεν μας κατάλαβε. Εμείς όμως είμαστε αθώοι (πράξη τέταρτη και τελευταία).