Η εμμονή των ανθρώπινων κοινωνιών στα ορυκτά καύσιμα και στο πετρέλαιο, οδηγεί αυτούς τους πόρους και ιδίως το πετρέλαιο σε έλλειψη και σπανιότητα. Το γεγονός αυτό δίνει στο πετρέλαιο τον ρόλο που είχε μέχρι πρότινος ο χρυσός(είναι ο μαύρος χρυσός), να αποτελεί δηλαδή αντίκρισμα όσον αφορά στη νομισματική πολιτική του παγκόσμιου νομίσματος, που υπάρχει και είναι το δολάριο, ενώ δεν υπάρχει παγκόσμια κυβέρνηση.

Παράλληλα, οι απορυθμίσεις που κατάφερε η παγκοσμιοποίηση έχουν οδηγήσει σε ένα χαοτικό κόσμο, όπου οι παγκόσμιοι υποτίθεται οργανισμοί(όπως π.χ. ο ΟΗΕ) δεν μπορούν να εκφράζουν συνολικά την παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα, αφού είναι οργανισμοί που κυριαρχούνται από την παγκόσμια οικονομική και πολιτική ελίτ . Το χάος στις διεθνείς σχέσεις ευνοεί ακριβώς την ηγέτιδα χώρα στη διαδικασία παγκοσμιοποίησης του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης, τις ΗΠΑ. Και αυτό εξηγείται.

Όσο περισσότερο πετρέλαιο χρειάζεται αυτός ο χαοτικός κόσμος, τόσο ανεβαίνει η τιμή του. Τόσα περισσότερα δολάρια θέτει σε κυκλοφορία η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ(Fed). Και αυτό χωρίς το φόβο για πληθωριστικό χρήμα και μείωση της αξίας του δολαρίου. Πως επιτυγχάνεται αυτό;

Επειδή το δολάριο έχει επικρατήσει σαν παγκόσμιο νόμισμα, είναι και  το νόμισμα (κατά κύριο λόγο), στο οποίο γίνονται και οι συναλλαγές μεταξύ των παραγωγών του πετρελαίου και των καταναλωτών του. Αυτό οδηγεί και στο γεγονός ότι η αμερικάνικη ελίτ  εξασφαλίζει χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία τη χρηματοδότηση των εξόδων που απαιτούνται από τη μεριά της για να συνεχίζει την ηγεμονία της στον υπόλοιπο κόσμο και στις άλλες τοπικές ελίτ, διεξάγοντας ακόμα και πολέμους. Η διαδικασία για αυτό είναι η παρακάτω:

Για να χρηματοδοτεί τα δημόσια –καλύτερα κρατικά-έξοδα και μαζί με αυτά και τα έξοδα των πολέμων που διεξάγει, το υπουργείο οικονομικών των ΗΠΑ εκδίδει  κρατικά ομόλογα. Στη συνέχεια δίνει αυτά τα ομόλογα στην κεντρική τράπεζα Fed και αυτή με τη σειρά της εκδίδει νέα φρέσκα δολάρια τα οποία δίνει πίσω στο υπουργείο οικονομικών. Τα κρατικά αυτά ομόλογα που έχει στα χέρια της η Fed δεν τα κρατά στις θυρίδες της, αλλά τα «βγάζει βόλτα» στη διεθνή αγορά ομολόγων, με διάφορες μορφές. Έτσι εξασφαλίζει νέα κεφάλαια για την αμερικάνικη πραγματική οικονομία, από όλον τον άλλο κόσμο.

Το 2012 π.χ. το εισερχόμενο με αυτό τον τρόπο νέο κεφάλαιο στη χώρα αντιπροσώπευσε το 7,9% του ΑΕΠ της. Παρόλο το χρόνιο πρόβλημα -εδώ και 17 χρόνια- του αρνητικού εμπορικού ισοζυγίου που έχει η χώρα με τον υπόλοιπο κόσμο, ρέει εντούτοις προς τη χώρα το περίσσευμα του χρηματικού κεφαλαίου από όλο τον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια αυτή η ροή είναι της τάξης του ενός τρις δολάρια το χρόνο. Το αποτέλεσμα αυτό της λειτουργίας των παγκόσμιων αγορών κεφαλαίου την κάνει να είναι σε θέση να διατηρεί ακόμα την ηγετική της θέση στην παγκόσμια οικονομία και να διεξάγει ευθέως ή να ενισχύει εμμέσως τοπικούς πολέμους

Το νόμισμα αναφοράς είναι πάντα ένα μονοπωλιακό προνόμιο για τη χώρα προέλευσης. Την εποχή του κανόνα του χρυσού, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ήταν ακόμη υποχρεωμένη ανά πάσα στιγμή  να ανταλλάσσει τα αποθέματα δολαρίων  των άλλων χωρών έναντι χρυσού. Με αυτό τον τρόπο υπήρχαν από το σύστημα των ανταλλαγών εμπόδια στην μονοπωλιακή κατάχρηση. Δεν υπάρχουν πλέον αυτά τα εμπόδια. Τώρα που στην ουσία έχουμε τον «κανόνα του μαύρου χρυσού», οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν πια καμιά νομική υποχρέωση απέναντι των κατόχων των δολαρίων τους. Και το κακό είναι – δυστυχώς αυτό συχνά παραβλέπεται – ότι αυτό το μονοπώλιο εμπεριέχει από μόνο του δικτατορικές δομές και δυνατότητες άσκησης βίας.

Στο σημερινό σύστημα, πρέπει να εξασφαλίζεται ότι το εμπόριο πετρελαίου διεξάγεται σε δολάρια. Αυτό προϋποθέτει ότι οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες, είτε ηθελημένα, είτε αναγκαστικά, θα πρέπει να  πωλούν το πετρέλαιό τους σε δολάρια. Η αλλαγή των καθεστώτων στο Ιράκ , στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, η πυρηνική διαμάχη με το Ιράν, καθώς και το ακριβό παγκόσμιο δίκτυο των στρατιωτικών βάσεων, είναι μέρος της στρατηγικής της αμερικανικής ελίτ για την υπεράσπιση του δολαρίου της . Αδύναμα πετρελαιοπαραγωγά κράτη, όπως το Ιράκ ή η Λιβύη, τα οποία βρίσκονται τώρα σε εμφύλιο πόλεμο, είναι δύσκολο να αρνηθούν την πώληση του πετρελαίου σε δολάρια. Θα μπορούσε ακόμη να ισχυρισθεί κανείς ότι υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ των στρατιωτικών δαπανών και των πολέμων των Ηνωμένων Πολιτειών, με το εθνικό χρέος των ΗΠΑ και την αναχρηματοδότησή του  στη βάση της στήριξης του δολαρίου από την απρόσκοπτη ροή του «μαύρου χρυσού». Και αυτό δεν θα ήταν θεωρία «συνωμοσίας», αλλά αποτέλεσμα εμπεριστατωμένης ανάλυσης των στοιχείων.

Η όλη ιστορία δεν αφορά φυσικά μόνο στην χρηματοδότηση των πολεμικών-στρατιωτικών δαπανών των ΗΠΑ, που επιμένουν  στην στρατιωτική τους υπεροχή σαν μέσο για την επιβολή της ηγεμονίας τους, αλλά και στη στήριξη των επενδύσεων της διεθνούς ελίτ στο σύμπλεγμα των πολυεθνικών των ορυκτών καυσίμων, στη παγκόσμια στρατιωτική βιομηχανία και στο εμπόριο όπλων στις εμπόλεμες περιοχές για την πραγματοποίηση αμύθητων κερδών.

Για να ξεφύγουν από αυτή την ηγεμονία της αμερικάνικης ελίτ, οι αντίστοιχες ελίτ της Κίνας, Ρωσίας αλλά και των υπόλοιπων χωρών-των λεγόμενων BRICS-έχουν βάλει στόχο να δημιουργήσουν άλλο παγκόσμιο νόμισμα. Έχουν ξεκινήσει από τις μεταξύ τους συναλλαγές προς το παρόν. Στην τελευταία π.χ. συμφωνία της Ρωσίας για την αγορά των υδρογονανθράκων της από την Κίνα, το νόμισμα των συναλλαγών θα είναι το ρούβλι και όχι το δολάριο. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η Κίνα έχει πολύ μεγάλα αποθέματα σε δολάρια και δεν θα ήθελε να χάσει την αξία του το δολάριο, προς το παρόν τουλάχιστον.

Άρα: Όσο οι κοινωνίες και «οι από κάτω» τους δέχονται σαν κινητήρα τα ορυκτά καύσιμα, τόσο θα χρηματοδοτούν οι ίδιοι τον έλεγχό τους από τις κάθε είδους ελίτ και τον πόλεμο εναντίον τους 
Όταν μιλάμε λοιπόν για από-ανάπτυξη, για αποκαπιταλιστικοποίηση των οικονομικών σχέσεων, για απογαλακτοποίηση από τα ορυκτά καύσιμα και το πετρέλαιο, για εξοικονόμηση ενέργειας και στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, για αποκατάσταση των καταστραμμένων περιοχών, για δίκαιη και ισοκατανομή πόρων και εξουσιών, για δημοκρατία και αυτοκυβέρνηση των κοινωνιών κ.λπ., στην ουσία μιλάμε και για ειρηνική διευθέτηση των διαφορών μεταξύ των ανθρώπινων κοινοτήτων και την αποφυγή πολεμικών συρράξεων. Με τα σημερινά δεδομένα μιλάμε και για απαλλαγή από την ηγεμονία της παγκόσμιας οικονομικοπολιτικής ελίτ και πιο συγκεκριμένα από την αμερικανική.  
Γιώργος Κολέμπας