Πρωτογενές πλεόνασμα, Success story, έξοδος από το μνημόνιο, stress tests, ψήφος εμπιστοσύνης , προληπτική γραμμή στήριξης .. ., η εικονική πραγματικότητα των τελευταίων μηνών. Για να καταλήξουμε και πάλι σε αδιέξοδο με την Τρόικα να πιέζει για επιπρόσθετα μέτρα, την κυβέρνηση να τα απορρίπτει μετά βδελυγμίας, ενώ καταθέτει προϋπολογισμό για το 2015 με 3 δις φορολογικές επιβαρύνσεις και περικοπές.

Ads

Σ΄αυτή την  πολιτική ατμόσφαιρα  επικρατεί και πάλι το γνωστό δίλημμα: εκτελούμε εντολές ή χρεοκοπούμε, συναινούμε ή χανόμαστε. Και η συγκυβέρνηση ψάχνει απεγνωσμένα συμμάχους στην υποταγή όχι μόνο για να περιορίσει το κόστος για την ίδια αλλά και να φθείρει την αντιπολίτευση. Οι φωνές της συναίνεσης και της συνεργασίας , όπως αυτές  της κυβέρνησης «ειδικού σκοπού», ενθαρρύνονται.

Η πρόταση για κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» διατυπώθηκε αρχικά από στελέχη της ΝΔ, βρήκε υποστήριξη σε κύκλους του ΠΑΣΟΚ και υιοθετήθηκε και από βουλευτές,  που είχαν ανεξαρτητοποιηθεί σε αντιμνημονιακή βάση.  Με άλλα λόγια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι χαίρει της αποδοχής ευρύτερων πολιτικών δυνάμεων και αυτό την καθιστά εφικτή , όταν αυτή θα γίνει αναγκαία, το πιο πιθανό  πριν την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ωστόσο,  εμπεριέχει μια βασική και καθοριστική αντίφαση, που στην ουσία την κάνει περιττή εν τη γεννέση της. Κυβέρνηση ειδικού σκοπού, εθνικής ενότητας  ή όπως αλλιώς ονομαστεί  με τα κόμματα της συγκυβέρνησης, που επί  πέντε χρόνια εκτελούν τις εντολές της τρόικας αδυνατώντας να προτάξουν ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση; Με ποιο εγχείρημα, με ποιο στόχο θα σχηματισθεί μια τέτοια κυβέρνηση;  Το εγχείρημα του νεοφιλελευθερισμού ή της εναλλακτικής  πρόταση εξόδου από την κρίση;

Ads

Αν το ζητούμενο είναι το πρώτο, νομίζω ότι δοκιμάστηκε και απέτυχε, όπως δείχνει η μείωση κατά 25% του ΑΕΠ (η μεγαλύτερη μείωση ανάμεσα στις 180 χώρες που εντάχθηκαν σε προγράμματα του ΔΝΤ και η μεγαλύτερη μείωση σε καιρό ειρήνης) , το 1, 4 εκ. ανέργων, η δραματική ανθρωπιστική κρίση, η αύξηση των αυτοκτονιών, η ανασφάλεια και η έλλειψη αισιοδοξίας και προοπτικής, διάχυτα πλέον στην Ελληνική κοινωνία.

Αν το ζητούμενο είναι το δεύτερο, δηλαδή η εφαρμογή μιας εναλλακτικής πρότασης εξόδου από την κρίση, τότε είναι προφανές ότι αυτή μπορούν  να την εγγυηθούν εκείνοι που με πίστη την προτάσσουν από την αρχή αυτής της κρίσης. Οι δυνάμεις αυτές -κοινωνικές και πολιτικές- είναι η μόνη εγγύηση για την εφαρμογή της. Σε πολιτικό επίπεδο η ευρεία συμμαχία αριστερών, προοδευτικών και οικολογικών δυνάμεων είναι το εργαλείο για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και την έξοδο από την κρίση. Σ΄ αυτή τη συμμαχία δεν μπορεί να υπάρχουν πρωτοκαθεδρίες και ηγεμονισμοί, αλλά συμμετοχή υπό ίσους όρους στη βάση ενός  κοινού προγράμματος δράσης  το οποίο όπως είναι αναμενόμενο δεν θα γίνει χωρίς αντιδράσεις. Κανένας δεν περισσεύει. Πολιτικά σχήματα, μεμονωμένες προσωπικότητες, που έχουν οριστικά και όχι ευκαιριακά τοποθετεί στα μεγάλα ζητήματα έχουν θέση σε αυτή την προσπάθεια.

Για να υλοποιηθεί  η εναλλακτική πρόταση απαιτείται να γίνει πλειοψηφική στην κοινωνία. Όσο πληθαίνουν οι κοινωνικές ομάδες που απειλούνται από αυτή την καταστροφική πολιτική, τόσο μεγαλώνει η δυσφορία προς την κυβέρνηση και διευρύνεται η υποστήριξη για μια άλλη πολιτική.

Μετά την ψήφο εμπιστοσύνης είναι προφανές ότι η κυβέρνηση ροκανίζει χρόνο μόνο με την προοπτική ότι κάποιο θαύμα θα συμβεί. Ωστόσο, ο βασιλιάς  είναι γυμνός και το θαύμα απίθανο. Οι εκβιασμοί της Τρόικας, η δήθεν ανυποχώρητη στάση της κυβέρνησης και στο εγγύς μέλλον η απόλυτη υποταγή είναι η χαριστική βολή.

*Η Μαρία Δημητροπούλου σπουδάσει πολιτικές επιστήμες και είναι μέλος του Συντονιστικού της Κοινωνίας Πρώτα