Ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό που παρατηρείται την τελευταία δεκαετία είναι η στροφή πολλών νέων στην ποίηση. Αν και από μόνο του αυτό το στοιχείο δεν αποτελεί κάποια πανάκεια, ωστόσο συνθέτει μία αναγκαία συνθήκη για μία καλλιτεχνική ανάταση. Και είναι εξαιρετικά πολύ σημαντικό ότι αναζητούν μία διέξοδο στην ποίηση και την τέχνη γενικότερα προκειμένου να εκφράσουν τις αγωνίες τους.

Το δικό της ποιητικό ταξίδι ξεκίνησε πρόσφατα και η Λαμπριάνα Οικονόμου με τα «αντίποινα» (Θράκα, 2016). Η συλλογή μοιάζει με ένα ταξίδι της δημιουργού από τη γενέτειρά της προς τον κόσμο, παρατηρώντας την κοινωνία γύρω της με μία υπαρξιακή διάσταση (ως τον πυθμένα, σχήμα λόγου, πριν κοιμηθείς, χωρίς αρθρώσεις, ξύπνησα, ελλείψει συμβατότητας, στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, με μάτια εκστατικά) ή εκθέτοντας μία πολιτική απογοήτευση (διαβολικά παζάρια, Αττική, σημείο αιχμής) ανάλογη του κλίματος της εποχής.

Μιλά για την ποίηση (ψυχρόαιμα) και την τέχνη (συνεστίαση). Οι συνθέσεις είναι πλούσιες σε κοινωνικές παραστάσεις. Το υπαρξιακό συνδέεται με το κοινωνικό. Βιώματα και αποτυπώσεις της στιγμής αναπαρίστανται μέσα σε μία “φωτογραφική” ποίηση που εδράζεται στη συνειρμική σύνδεση των εικόνων τούτων με μία στροφή προς το εσωτερικό.

Μία αίσθηση αργής -σχεδόν νωχελικής- κίνησης διακρίνεται και στις φωτεινές εικόνες της από τις οποίες πηγάζει και η πλούσια εικαστική της. Ένα ψηφιδωτό αποσπασματικών παραστάσεων συνταιριάζουν μέσα από στο σουρεαλιστικό δάπεδο της ποιητικής της. Εμβόλιμες εικόνες με συνειρμική αταξία ενισχύουν την έκφραση αγωνίας της για τη μεταβλητότητα του κόσμου (σχήμα λόγου).

Αυτό στο οποίο όμως ξεχωρίζει η ποιητική της Οικονόμου είναι η σουρεαλιστική έκφρασή της. Στίχοι απότομα κομμένοι (συνεστίαση, στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, ως τον πυθμένα, διαβολικά παζάρια) ή εντελώς ξεκομμένοι δίνουν ένα αίσθημα μετεωρισμού (με μάτια εκστατικά, σε φόντο θλιβερό, ελλείψει συμβατότητας)· αισθητοποιούν ένα συναίσθημα αβεβαιότητας και φόβου· μέσα από τη σύγχυση ανακλάται ένα αίσθημα ασάφειας στην κοινωνία που την περιβάλλει και ενισχύουν την αγωνία της για τη μεταβλητότητα του κόσμου.

Η λιτότητα στην έκφρασή της έρχεται σε απόλυτη σύμπνοια με τις ελλειπτικές προτάσεις που θεμελιώνουν της προφορικότητα της γραφής της. Η ελλειπτική εκφραστική εντείνει τη ρευστότητα και προσδίδει μία αγωνιώδη κίνηση στη στιχουργική της. Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη στιχουργική της Οικονόμου. Οι τίτλοι διατηρούν μία οργανική σύνδεση με τις συνθέσεις, καθώς ξετυλίγουν τις αναγκαίες πτυχές για την κατανόησή τους.

Συχνά τελείες κόβουν στη μέση στίχους με ελλειπτικό περιεχόμενο (προς αποφυγή κηλίδων, ψυχρόαιμα, Αττική, βαθμός ελέγχου) ή σύντομα δίστιχα (terrace, συνεστίαση, ξύπνησα, ελλείψει συμβατότητας, ασύμβατο κύκλωμα). Έτσι όμως εντείνεται το συναίσθημα της απουσίας ενός σχεδιασμού και η αίσθηση του απότομου, του ξαφνικού.

Ένα συναίσθημα ήπιας μελαγχολίας εμποτίζει την ποίηση της Οικονόμου. Μία ελαφριά απογοήτευση που ισορροπεί με την επιθετική σουρεαλιστική γραφή της. Μεταχειρίζεται τον υπερρεαλισμό ως ένα υπερόπλο συναισθημάτων· ένα εφόδιο που αφυπνίζει τις αισθήσεις του ακροατή/αναγνώστη.
τοβιβλίο