Ο τίτλος είναι λίγο… παραπλανητικός.

Ads

Ίσως περιμένατε το αριστούργημα του Sandro Botticelli: «Primavera» ή «Αλληγορία της Άνοιξης»…

Ίσως πάλι φαντάζεστε ένα αφιέρωμα στους  ιμπρεσσιονιστές με ολάνθιστα τοπία λουσμένα στο φως… ή μια συλλογή από τους ονειρεμένους κήπους που λατρεύει ο πουαντιγισμός [όπως το έργο του τίτλου: «Πέργκολα την Άνοιξη» του Henri Martin]

Σε αυτό το αφιέρωμα όμως, η Άνοιξη απεικονίζεται αλλιώς: με συμβολικό, αλληγορικό τρόπο φλερτάροντας άλλοτε με την art nouveau [όπως στο έργο του Alphonse Mucha] και άλλοτε με τον σουρεαλισμό [όπως στην υπέροχη Άνοιξη του Rene Magritte] και την αφηρημένη τέχνη [όπως στην minimal Άνοιξη του Kazuaki Tanahashi].

Ads

Ή ακόμη με την art deco όπως στην εικογράφηση του Erte.

Άνοιξη είναι, όπως θέλει ανθίζει.
 
image
 
Alphonse Mucha: «Le Printemps» – 1900

image

Esteban Frances: «Evocation de la primavera»
 
image

Galileo Chini: «La primavera che perennemente si rinnova»-1914

image

Toshi Yoshida: «Βirds of the seasons spring»

image

Rene Magritte: «Spring» – 1965
 
image

Erte: «Spring shadows»
 
image

Kazuaki Tanahasi: «Τimeless spring» – 2011

image

Sam Francis: «La Primavera  Fredda» [Cold Spring] – 1988
 
image

Beatriz Milhazes: «Spring Love» – 2010