Αναγνωρίστηκε μεγάλη λέει, σε έναν ματσό, ανδροκρατούμενο χώρο. Αυτό είχε και τα καλά του αφού δεν υποχρεώθηκε να θεωρήσει τέχνη, ότι πρότειναν τα περιοδικά τέχνης. Απεχθανόταν τη μανιέρα, απέφυγε έως το τέλος της ζωής της να επαναλάβει τον εαυτό της, στην τέχνη, έστω κι αν σήμερα αυτό χρυσοπληρώνεται. 

Ads

H διεθνής κεραμίστρια Betty Woodman που έφυγε από τη ζωή στα 87 της, περιγράφει στα αποσπάσματα που ακολουθούν τη φιλοσοφία της σε σχέση με την τέχνη της και τη ζωή. Τα λόγια της αντλήσαμε από μία συζήτηση που έκανε με την επικεφαλής του προγράμματος ICA Katharine Stout με αφορμή μεγάλη της έκθεση στο ΙCA Museo Marino Marini στη Φλωρεντία για την καινοτόμο εργασία της και τις αλλαγές στις αντιλήψεις της κεραμικής.

Περιγράφει μεταξύ άλλων πως είναι να αναγνωρίζεσαι αργά σε έναν χώρο ανδροκρατούμενο αλλά και πως η πραγματική ελευθερία του καλλιτέχνη δεν έχει σχέση με το τι περιμένει ο κόσμος της τέχνης από αυτόν. 

Η Betty Woodman ξεκίνησε δημιουργώντας σερβίτσια και διακοσμητικά. Στη δεκαετία του ’50 άρχισε να φιλοτεχνεί ανατρεπτικά κεραμικά γλυπτά, αντλώντας έμπνευση από αρχαιορωμαϊκά και ετρουσκικά βάζα.

Ads

Το 2006 έγινε η πρώτη εν ζωή γυναίκα καλλιτέχνις που τιμήθηκε για το συνολικό της έργο από το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Το ανατρεπτικό, αντισυμβατικό στιλ της την έκανε πολύ γρήγορα διάσημη.

«Είμαι γυναίκα, και όταν άρχισα να δουλεύω, δεν υπήρχαν πολλές γυναίκες στην κεραμική. Ο κόσμος της κεραμικής κυριαρχήθηκε από άνδρες macho αλλά τώρα είναι διαφορετικά ευτυχώς». 

«Είχα την ευκαιρία να πάω στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της επίδειξης για να σταματήσω και να καταλάβω ποιος είμαι εγώ. όπου είμαι τώρα. Τι θέλω να κάνω;

Ένας αγγειοπλάστης κάνει κάτι που ζει σε μια κατάσταση.

Στη δεκαετία του 1980, είχα φτιάξει μια σειρά από αγγεία που είχαν μια πτέρυγα, που βασίζονταν σε ένα μικρό ειδώλιο Tanagra που είχα δει στην Αθήνα. Ως συνήθως, άρχισα με τη διαδικασία κατασκευής, οπότε άλλαξα την κλίμακα και άρχισα να κάνω αυτό που έβλεπα τώρα ως κομμάτι γλυπτικής. Νομίζω ότι μία από τις αποκαλύψεις που μου συνέβησαν, ήταν ότι συνειδητοποίησα πως ένας κεραμίστας κάνει κάτι που ζει μέσα σε ένα πλαίσιο, σε μια κατάσταση. Έτσι κάθεται σε ένα τραπέζι ή κάθεται σε ένα ράφι ή μπορεί να τοποθετηθεί σε ένα οικιακό περιβάλλον. Ενώ ένας γλύπτης παίρνει ευθύνη για τον τρόπο με τον οποίο η δουλειά του είναι τοποθετημένη στον κόσμο. Αυτό ανοίγει έναν ολόκληρο άλλο κόσμο». 

«Τι με ενδυναμώνει; Αποφάσισα ότι θα τρώω μόνο παγωτό κάθε μέρα, αν το επιθυμώ! Μέσα στον κόσμο της τέχνης, μερικές φορές οι άνθρωποι φαίνεται να σκέφτονται απλά ότι είμαι θαρραλέα επειδή είμαι χρόνια στον χώρο και άρα μπορώ να μιλήσω όπως θέλω  ή να βάλω ένα πόδι μπροστά στο άλλο. Ελπίζω να εκτιμούν την τέχνη μου κι όχι το κύρος που δίνει η ηλικία και η καταξίωση». 

«Θα πρέπει να καταλάβετε ότι κάθε φορά που έχω μια νέα ευκαιρία,  που μου δίνει την άδεια να προχωρήσω, να κάνω κάτι νέο. Για μένα δεν έχει νόημα να επαναλάβω αυτό που ήδη γνωρίζω. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι όταν ένας καλλιτέχνης γίνεται αποδεκτός στην αγορά, είναι συχνά γιατί επαναλαμβάνει  ένα συγκεκριμένο πράγμα. Και οι άνθρωποι μπορεί να δυσκολευτούν να δεχτούν νέα δουλειά, νέες ιδέες. Αλλά δεν μπορείτε να μείνετε μόνο σε ένα μέρος. Δεν καταλαβαίνω πώς ένας καλλιτέχνης μπορεί να έχει μόνο μια ιδέα». 

«Αν αναγνωριστείς πολύ νέος, μπορεί να είναι ένα ανασταλτικό πράγμα. Δεν είχα την αναγνώριση αυτή νωρίς για να μπορώ να επιλέξω για παράδειγμα ελεύθερα. Όμως από την άλλη, δε είμαι πραγματικά συνδεδεμένη με κάτι που ορίζεται από τα περιοδικά τέχνης για παράδειγμα. Έτσι μου δόθηκε μια ουσιαστική ελευθερία».