Το μικρό διαμέρισμα είναι γεμάτο ζωγραφιές. Κάποιες διακοσμούν τους τοίχους, άλλες αφημένες εδώ κι εκεί περιμένουν να βρουν τη θέση τους, ενώ εκατοντάδες ακόμα έχουν αρχειοθετηθεί σχολαστικά, με χρονολογική σειρά, 2003, 2005, 2015… Σχέδια και χρώματα μιας ολόκληρης ζωής γεμάτης ταξίδια, εμπειρίες, ανατροπές, χαρές και λύπες.

Στα μισά της διαδρομής η Κάλλη βρέθηκε φιλοξενούμενη σε αυτό το Προστατευόμενο Διαμέρισμα της Εταιρίας Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας, σε μια ήσυχη και φιλόξενη -όπως λέει η ίδια- γειτονιά της Καλλιθέας. Εδώ πέρασαν τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια, συζητώντας με τους θεραπευτές, περνώντας χρόνο με τον γιο της και τους λίγους καλούς φίλους που την επισκέπτονται, μαγειρεύοντας για τους συγκατοίκους της, γράφοντας και ζωγραφίζοντας.

«Ζωγραφίζω από παιδί», αφηγείται η ίδια στο News24/7. «Στην αρχή ζωγράφιζα άνδρες και γυναίκες. Αλλά σκέφτηκα, για να γίνεις καλή ζωγράφος δεν πρέπει να ψάχνεις πολλά πράγματα, πρέπει να εστιάσεις σε ένα. Έτσι αποφάσισα να εστιάσω στο ωραίο φύλο, επειδή είμαι κι εγώ γυναίκα και αντιλαμβάνομαι τα συναισθήματα. Όχι ότι δεν ζωγραφίζω καθόλου άνδρες, όταν όμως ξεσπάω ένα συναίσθημα στο χαρτί, προκύπτει μια γυναικεία μορφή. Αρχίζω να τη σχεδιάζω χωρίς να έχω μια συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό μου. Πειραματίζομαι με τις εκφράσεις μέχρι να βρω αυτήν που της ταιριάζει».

«Δεν παρατηρώ τις γυναίκες γύρω μου. Ίσως το κάνω υποσυνείδητα. Παρατηρώ εμένα, το δικό μου συναίσθημα βάζω στο χαρτί.
Οι γυναίκες σήμερα είμαστε ψωροπερήφανες. Κάποτε ήμασταν υπερβολικά ταπεινές, τώρα είμαστε υπερβολικά ψωροπερήφανες. Βλέπεις, αισθανθήκαμε σαν δούλες και οι δούλες κάποτε εξεγείρονται. Νομίζω όμως ότι η επανάσταση γύρισε κάπως μπούμερανγκ. Γιατί παλιά κάναμε παιδιά, πηγαίναμε λίγο στο χωράφι, μαγειρεύαμε. Τώρα έχουμε φορτωθεί και τη δουλειά χωρίς να μπορούμε να απαλλαγούμε από κανένα από τα υπόλοιπα. Γιατί παιδιά δεν μπορεί να κάνει ο άνδρας».

«Αυτή η ζωγραφιά είναι η φυγή. Μια κοπέλα πάνω σε ένα μαγικό χαλί, φεύγει, ‘την κάνει’ όπως λέμε. Όχι απαραίτητα για πάντα. Αλλά γι αυτή τη στιγμή».

«Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε σε μια ντισκοτέκ στην Αθήνα. Πήρα τηλέφωνο τη μάνα μου και της είπα θα γυρίσω μετά τις δώδεκα ή μπορεί να μην γυρίσω και καθόλου. Λίγο καιρό μετά πήγα να τον βρω στην Ολλανδία, μόνη μου, με δανεικά, χωρίς να ειδοποιήσω κανέναν. Για έξι μήνες κανένας δεν ήξερε που βρισκόμουν. Ο Θεός να αναπαύσει τη μαμά μου. Το τι έχει πάθει από εμένα δεν λέγεται».

«Ήμουνα λιγάκι ατίθαση. Δίκιο έχει η κοινωνία που με συμμαζεύει έτσι. Με τον άντρα μου είχαμε τα μυαλά πάνω από το κεφάλι μας και οι δύο. Ταξιδέψαμε πολύ. Πήγαμε Ολλανδία, Γερμανία, Γαλλία, Τουρκία, Ισραήλ. Ψάχναμε να βρούμε κάπου να στεριώσουμε. Με τα πολλά μου λέει η μητέρα μου δεν έρχεστε εδώ; Και γυρίσαμε τρεις. Εγώ έγκυος 9 μηνών. Έτσι βγάλαμε το μωρό Οδυσσέα, λόγω των ταξιδιών που κάναμε».

«Η μητρότητα προέκυψε, όταν ήμουν 22 ετών. Έλεγα τι θα κάνουμε, δουλειά δεν έχουμε, πως θα ζήσουμε; Όταν γεννήθηκε όμως ο Οδυσσέας, χαράς ευαγγέλιο. Τα πιο ευτυχισμένα Χριστούγεννα της ζωής μου ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα με το μωρό. Εγώ, ο άνδρας μου, η μητέρα μου, η θεία μου και ο Οδυσσέας. Τα πρώτα παιδικά χρόνια του Οδυσσέα ήταν πολύ όμορφα. Μετά άρχισε να γίνεται κι αυτός ανταρτάκι. Θυμήσου τα δικά σου, συγχώρα τα παιδιά σου, λένε. Αυτό τον έχει σώσει!»

«Η μητρότητα με έβγαλε από το χάος και με έβαλε σε μια θέση στην κοινωνία. Οι πιο ευτυχισμένες μου στιγμές ήταν όταν σκεφτόμουν πως θα ζήσουμε με τον άντρα μου στο σπίτι μας στη Φιλοθέη, θα μεγαλώσουμε το παιδί μας, μπορεί να κάνουμε κι άλλα, θα κάνουμε φίλους άλλα παντρεμένα ζευγάρια. Τελικά έφυγε τον πρώτο χρόνο. Δυσκολεύτηκα να μεγαλώσω μόνη μου το παιδί, κυρίως ως προς τα οικονομικά. Έκανα διάφορες δουλειές και με βοήθησε και η μητέρα μου, δεν μπορώ να πω, ο Θεός να την αναπαύσει. Μαζί τον μεγαλώσαμε τον Οδυσσέα».

«Αυτή η ζωγραφιά είναι η μητρότητα. Μια γυναίκα που κοιτάζει το παιδί της. Είναι αφοσιωμένη, αλλά και λίγο αυστηρή, αμετακίνητη στις θέσεις της».

– Με τι χρώμα θα ζωγράφιζες τις σημερινές γυναίκες;

Κόκκινο, της ταχύτητας, της αγάπης, της φωτιάς. Υπάρχουν γυναίκες βέβαια που είναι μπλε, της ηρεμίας, της γαλήνης, της βαριεστημάρας.

– Τι μήνυμα θα ήθελες να τους στείλεις;

Να μείνουν ανεξάρτητες. Αλλιώς φεύγει ο άνδρας, διαλύονται όλα.

– Στον άνδρα τι χρώμα θα έδινες;

Ασπρόμαυρο. Ο άνδρας κρύβει τα συναισθήματά του, κρύβει τα χαρτιά του.

– Τι σου αρέσει στους ανθρώπους;

Η πίστη ότι όλα θα πάνε καλά.

– Και τι σε ενοχλεί;

Άλλοι με υπερτιμούν και άλλοι με υποτιμούν. Με ενοχλεί η υποτίμηση.

– Τι τίτλο θα έδινες στη ζωή σου;

Δεν πρόλαβα να γνωριστώ με μερικούς.

– Και τι χρώμα;

Ροζ.

– Τι ονειρεύεσαι;

Ονειρεύομαι να γυρίσω στο σπίτι και να μου φέρει ο Οδυσσέας το εγγόνι μου, να το κρατήσω στα χέρια μου.

«Έχω εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές κι έχω χιλιάδες ζωγραφιές στο αρχείο μου. Υπάρχουν περίοδοι που ζωγραφίζω πολύ, που γράφω πολύ. Υπάρχουν και άλλες που δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Μου περνούν οι σκέψεις τόσο γρήγορα από το μυαλό που μέχρι να πάρω το χαρτί να τις βάλω κάτω έχουν φύγει».

«Με τον προηγούμενό μου γιατρό είχαμε φτιάξει ένα βιβλιαράκι, εικόνες και σκέψεις, κάθε ζωγραφιά αντιστοιχούσε σε ένα κειμενάκι, πεζό. Η πρώτη ζωγραφιά ήταν μια κοπέλα που χορεύει μέσα στις φωτιές και λέγεται ‘ζωή’ και η τελευταία μία κοπέλα που ανεβαίνει στον ουρανό και λέγεται θάνατος, ‘αισιόδοξος θάνατος’. Αργότερα έγραψα κι ένα ποιηματάκι γι αυτό».

Την άφησα να ανέβει τη σκάλα του ουρανού

Έφυγαν όλα τώρα τα τέρατα απ’ το νου

Κι εκείνη προχώρησε πάνω από τα σύννεφα πέρα απ τα αστέρια

Ανέβηκε σκάλα με χίλια σκαλιά

Άπλωσε τότε τα δυο της τα χέρια

Κι είπε ανοίξτε μου, φέρνω χαρά

Έσπρωξε τότε τη μισάνοιχτη πόρτα

Κι είδε πως ήτανε κάποια γιορτή

Ξύπνησε κι έφτιαξε το μαξιλάρι

Άχου αφήστε την να κοιμηθεί

Photo Editor: Ειρήνη Αναδιώτη

Πηγή: news247.gr