Ο ζωγράφος Νίκος Λαγός σχολιάζει τον πίνακά του “Native American Indian”. 

Ενας Ινδιάνος του Αμαζονίου περιφέρεται σε μία μεγαλούπολη μέσα σε μία λιμουζίνα. Μου αρέσει περισσότερο το τοπίο μιας πόλης ή η φύση; Τα ζώα είναι αθώα, είμαστε κι εμείς ζώα, εξελιγμένα. Τα υπόλοιπα είναι εικασίες που μας βολεύουν.

Ο Ινδιάνος άραγε θα υπέκυπτε στους πειρασμούς; Γιατί να μοιάζει με τον Iggy Pop; Οχι ότι μου άρεσε ποτέ πολύ ο Iggy Pop. Ο,τι είμαστε μας κάνουν οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες μας. Ισως και η ιστορία και το ό,τι μας μάθανε. Πολλά από τα ζώα είναι σύμβολα, ο ελέφαντας, η μνήμη, το τεράστιο αθώο παχύδερμο, η όμορφη καμηλοπάρδαλη, που όσο ψηλά και αν έχει φτάσει κρατάει την κομψότητά της, ο φίλος ο σκύλος. Αναμνήσεις από ταξίδια πάνω από τις Αλπεις, μαύρα χρόνια στη σύγχυση, στην αγωνία και τα ναρκωτικά.

Η πόλη παρ’ όλα αυτά παραμένει η ίδια. Η οικογένεια, ο γιος, το σπίτι. Το σπίτι σαν ένα νέο σύμβολο. Σαν ένας σταυρός για τους θρήσκους. Ελεγε μια ατάκα στο Breaking Bad, «Only Family, what else is out there?». Σημειώσεις από καλοκαίρια γεμάτα αναρχία και αναζήτηση. Στο Αττικό Αλσος είδα ένα μεγάλο κιβώτιο με τρύπες που έλεγε «contains live animals». Τι να είχε άραγε εκεί μέσα; Ηταν πολύ ευφορικό να το βλέπεις. Σχεδόν σα να άκουγες περίεργους ήχους της ζούγκλας, τιτιβίσματα, μουρμουρητά, μουγκρητά και μπιριμπίρια. Ολα είναι τυχαία, η τρίλιζα είναι τυχαία, με το θάνατο πάντα χάνεις, μόνο αν βγεις απ’ το παιχνίδι τον ξεχνάς. Η σκάλα είναι σύμβολο ονείρου, καλού ή κακού, μπορεί να ανεβαίνει και να είναι μαύρη, μπορεί να κατεβαίνει και να είναι όμορφη. Τα τούβλα που χτίστηκε η πόλη που χτιστήκαμε όλοι μας, τα καρτούν που ποτέ δεν παθαίνουν τίποτε, το κογιότ πέφτει από γκρεμό 1.000 μ., κάνει μια τρύπα στο έδαφος και βγαίνει τσατισμένο με ένα καρούμπαλο. Σκάει το ΤΝΤ που είχε βάλει για τα Road Runners πάνω του και είναι μαύρος με ένα σύννεφο καπνού και πολύ τσατισμένος. Η φιλοδοξία είναι αληθινή ή μορφή απελπισίας; Ο σοφέρ στον πίνακα είμαι πάλι εγώ μαζί με μένα τον Ινδιάνο. Αναμνήσεις μακρινές, από φωνές και κακουχίες στην κωλοφαμίλια. Τελικά είναι χαρούμενος αυτός ο πίνακας; Είναι αυτό το ζητούμενο; Μου άρεσε πολύ ο Basquiat, τώρα πια δεν με συγκινεί τόσο. Οχι η ζωγραφική του αλλά η στάση του. Το δύσκολο είναι να επιβιώνεις, να προσαρμόζεσαι και να συνεχίζεις. Να τος πάλι ο Δαρβίνος!

Το μαύρο συννεφάκι μού φαίνεται όμορφο, η συννεφιά είναι μέρος του κόσμου μας, αυτή μας ποτίζει και θρέφει τη γη για να ξανακαθαρίσει ο ουρανός και να συνεχίσει ο κύκλος. Σεβασμός. Ενα κοπάδι κακαρέλοι κολυμπούν νωχελικά στην απόλυτη ησυχία του βυθού. Κοιτώντας τους με τη μάσκα, κατάφερνα για λίγο να νιώσω κι εγώ κομμάτι του νερού, της μάνας όλων μας. Σαν αρχάριος βουδιστής. Το ρολόι χτυπάει τικ τακ συνέχεια, ο χρόνος μετράει ανάποδα. Οι Stones λέγαν «Time is on my side», τι υπέροχο πράγμα μπορεί να είναι αυτό. Η θαλπωρή. Η «Χρωπει» ποια εταιρεία ήταν, από πού τη θυμάμαι; Ηταν βαμβάκι; Η αλφαβήτα δεν μπορεί να μας τα δώσει όλα. Το μικρό κουτί τι έχει μέσα; Πετάγεται και βγαίνει μια μπουνιά καρτούν από ένα ελατήριο, ή ένα δώρο. Σε έναν τοίχο έγραφε: η μόνη μας πατρίδα, τα παιδικά μας χρόνια. Είναι η ζαριά που παίχτηκε για σένα, είναι το «χέρι» χαρτιά που σου δόθηκε, παίζεις μ’ αυτό. Πολλοί έχουν χάσει και με δύο άσους, και άλλοι έχουν κερδίσει με λιμά. Αλλά τι είναι η φιλοδοξία; Ο,τι βγάζω εγώ σε ένα χρόνο βγάζουν άλλοι μια μέρα στο χρηματιστήριο. Θα θυμάται κανείς το πολυνομοσχέδιο για τις τράπεζες και την ασυλία που πήγαινε μαζί; Ασ’ το καλύτερα.

Οι ηλίθιες ταμπελίτσες στα προϊόντα που γράφουν «ΝΕΟ!» δεν είναι πια καταθλιπτικές, από τότε που ήρθε ο γιος μου. Είναι ευφορικές, όμορφες. Τις αλλεπάλληλες επικαλύψεις στους πίνακες τις βαρέθηκα. Είναι μάταιες. Βρήκα περισσότερη χαρά στα λάδια που αργούν να στεγνώσουν και αποδέχεται το ένα χρώμα το άλλο. Το χρώμα είναι συναίσθημα. Φτιάχνω ουτοπικά τοπία τώρα, χωρίς να σβήνω. Και μικρά μεταλλικά γλυπτά που βγαίνουν από τους πίνακες και αποκτούν υπόσταση. Η εξέλιξη και η προσαρμοστικότητα είναι το παν. Τα πάντα αλλάζουν. Και πρέπει να υπάρχει αισιοδοξία.

* Ο Νίκος Λαγός είναι από τους σημαντικότερους εικαστικούς της νέας γενιάς. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Είναι, επίσης, αρχιτέκτονας μηχανικός. Συμμετείχε σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Εργα του υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και σε πολλές χώρες της Ευρώπης.

Ελευθεροτυπία