Έκθεση φωτογραφίας και βίντεο εγκαινιάζει το «Πεδίο Δράσης Κόδρα 2011», το εικαστικό τμήμα του Παρά Θιν’ Αλός – του πολιτιστικού φεστιβάλ του Δήμου Καλαμαριάς – στο γυάλινο περίπτερο που βρίσκεται στην παραλία της Θεσσαλονίκης στο ύψος της συμβολής των οδών Νίκης και Ανθέων. Θέμα των εκδηλώσεων το οξύ πρόβλημα του trafficking. Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν, σήμερα, Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου, στις 20.30.

Ads

Συγκεκριμένα, τα έργα της έκθεσης είναι της Χρύσας Νικολέρη, της Νατάσσας Παπαδοπούλου, της Φωτεινής Παπαχατζή και της Όλγας Στεφάτου.

Στο γυάλινο περίπτερο, οι τέσσερις καλλιτέχνιδες διαπραγματεύονται το θέμα από συμπληρωματικές πτυχές. Η Φωτεινή Παπαχατζή προσεγγίζει γυναίκες που εργάζονται ως πόρνες και συνομιλεί μαζί τους, καταγράφοντας την ιδιωτικότητά τους ως αποτύπωμα της κοινωνικής συνθήκης. Η Όλγα Στεφάτου καταγράφει δημοσιογραφικά λεπτομέρειες του κοινωνικού χώρου και της προσωπικής απόγνωσης. Η Νατάσα Παπαδοπούλου διερευνά ζητήματα έμφυλης ταυτότητας και κοινωνικού ρόλου των γυναικών που αποτελούν αναγκαία συνθήκη για την εμφάνιση του φαινομένου του trafficking. Η Χρύσα Νικολέρη αντιμετωπίζει το θέμα από υπαρξιακή και εσωτερική σκοπιά, αναπτύσσοντας τη σχέση παρουσίας απουσίας.

Παράλληλα, με τα δύο περίπτερα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, το «Πεδίο Δράσης Κόδρα» σε συνεργασία με το Thess International Short Film Festival διοργανώνει δύο δημόσιες προβολές ταινιών μικρού μήκους που, άλλοτε ποιητικά και άλλοτε ρεαλιστικά, αφηγούνται ιστορίες εκτοπισμού, μετακίνησης, εκμετάλλευσης.

Όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή του, το «Πεδίο Δράσης Κόδρα 2011»: “Το trafficking είναι ένα εμπόριο ανθρώπων, μια σύγχρονη μορφή δουλείας που δεν γνωρίζει ούτε σύνορα ούτε νόμους. Καταρρακώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, εκμαυλίζει συνειδήσεις και αποφέρει τεράστια κέρδη. Ο βασικός μηχανισμός του είναι απλός: τα θύματα του trafficking, θύματα σεξουαλικής ή εργασιακής εκμετάλλευσης, αποφέρουν χρήματα επειδή δεν υπάρχουν”.

“Οι άνθρωποι αυτοί δεν υπάρχουν αφενός επειδή οι δουλέμποροι τους έχουν αφαιρέσει διαβατήριο, επειδή τους κρατούν φυλακισμένους, επειδή απειλούν και κακοποιούν τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Δεν υπάρχουν όμως επίσης επειδή δεν τους βλέπουμε εμείς οι ίδιοι, επειδή τους προσπερνάμε ή επειδή τους εκμεταλλευόμαστε χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι έτσι γινόμαστε συνένοχοι ενός στυγερού εγκλήματος, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι οι άνθρωποι απέναντί μας είναι αυτό ακριβώς: θύματα. Από την άποψη αυτή, η ευαισθητοποίηση, η καλλιέργεια κοινωνικής συνείδησης, η κατάδειξη του προβλήματος, αλλά και η ένταξή του στα ευρύτερα συμφραζόμενα που το κάνουν δυνατό είναι μια ευθύνη που ο πολιτισμός μπορεί ή οφείλει να επωμιστεί.”