Τις μέρες αυτές, κουδουνίζει στο κεφάλι μου διαρκώς, το «Ουρλιαχτό» του Allen Ginsberg. Ήθελα να βάλω στην αρχή του κειμένου ένα απόσπασμα, αλλά αδυνατώ να κάνω την οποιαδήποτε περικοπή, δεν μπορώ να επιχειρήσω ακρωτηριασμό σε ένα τόσο συμπαγές ποιητικό σώμα.

Ads

Πυροδοτήθηκε από τον ποιητή του το 1955 και σκάει στις μέρες μας εκκωφαντικά επιχειρώντας το melt down του συνειδησιακού μας αντιδραστήρα.

Όταν τα όσα συμβαίνουν τώρα καταλαγιάσουν από τον επικοινωνιακό συναγερμό, θα συνεχίσει απτόητο το «Ουρλιαχτό», να ταξιδεύει για να μας συναντήσει την επόμενη φορά που η πραγματικότητα θα τραβήξει τη γη από τα πόδια μας.

Βρείτε το και διαβάστε το στην ιστοσελίδα του ποιητή Γιάννη Λειβαδά που τόσο καλά το έχει φέρει στη γλώσσα μας κρατώντας ανέπαφα τα ανελέητα γκάζια του.

Δεν ξέρω αν είναι μόνο σε μένα που όλα φαίνονται τόσο εφιαλτικά και τερματισμένα.
Κάνω καθημερινά, μεγάλη προσπάθεια, για να μην εκτραπώ σε εσχατολογικές παρλαπίπες και θεωρίες συνωμοσίας, αλλά η ριμάδα η πραγματικότητα, όσο μπορώ να την συγκεντρώσω στο μυαλό μου, το δυσκολεύει το πράγμα.

Η μνήμη μου, πάει πίσω μέχρι την εξέγερση της Αιγύπτου. Πιο πίσω, τίποτα- δεν θυμάμαι.

Σφαγείο ο Αραβικός κόσμος, με τη Δύση παράλληλα να μην μπορεί πια από πουθενά να κρύψει την αχαλίνωτη υποκρισία και τον κυνισμό της.

(…υπάρχουν λεφτά! Είπε ο Μουαμάρ στον Νικολά…και του έστειλε…)

Μα και οι «αναλύσεις» των διαφόρων οργανωμένων πολιτικών συνόλων, σε ολόκληρο το φάσμα, μου μοιάζουν τιποτένιες κι ελάχιστες καθώς αδυνατούν να δουν την Ανθρώπινη Τραγωδία έξω από τα όποια ιδεολογικά γυαλιά φορούν.

Με αποτέλεσμα πάντα το ίδιο: να γίνονται ο Προκρούστης της ιστορίας κάθε στιγμή που περνά.
Τεμαχίζουν την ουσία με την έπαρση του εξουσιαστή.

(…μακελειό στην Υεμένη, 30 οι νεκροί σήμερα…)

Στην Ιαπωνία το δράμα του σεισμού και το πυρηνικό έγκλημα μάλλον δεν θα τα μάθουμε ποτέ στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Έχω μείνει εμβρόντητος, από το γεγονός πως η Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας είχε προειδοποιήσει την Ιαπωνία από το 2008 πως οι εγκαταστάσεις δεν θα αντέξουν σε σεισμό άνω των 7 Ρίχτερ, το ήξεραν, αλλά κώφευσαν.

Ναι, γράφτηκε. Όχι, δεν δόθηκε η σημασία που πρέπει.

Γιατί; Απλούστατο. Μία δράκα από ιδιωτικές εταιρίες, αμερικανικές και ιαπωνικές των οποίων τα συμφέροντα κατά τα λοιπά, δεν πρέπει να θιγούν. Και από την άλλη, σαν τον πεινασμένο για αίμα βρικόλακα, πετάχτηκε η Γαλλία του κου Σαρκοζί να πουλήσει όπως-όπως τη δική της ασφαλέστερη τεχνολογία.

(…εν ψυχρώ εκτελούνται οι διαδηλωτές στο Μπαχρέιν…)

Μην ανησυχείτε.
Έφτασε χθες τα ξημερώματα στον πλανήτη Ερμή το πρώτο γήινο διαστημόπλοιο, ο Messenger. Θα ψάξει αυτόν τον μισό καυτό και μισό παγωμένο κόσμο, για πάγους και θα αναζητήσει την επιβεβαίωση της θεωρίας που θέλει τον Ερμή πλούσιο σε σίδερο.

Δεν ξέρω γιατί, μα έχω την εντύπωση πως αυτό το τρισάθλιο πιθήκι που βασιλεύει στον πλανήτη μας, ετοιμάζεται να ρημάξει και την γειτονιά του στα άστρα. Το μόνο που με παρηγορεί σε αυτήν την χωρίς αναστολή αυτοκαταστροφική διαδρομή, είναι πως «φροντίσαμε» να στείλουμε στο διάστημα, στα τυφλά, διαστημόπλοια με αποθηκευμένα κάποια δείγματα της καλής μας πλευράς, μουσικές, ποιήματα, και άλλες δημιουργίες εκείνων που έδωσαν υπόσταση στην έννοια ανθρώπινος πολιτισμός. Ποιος ξέρει, μπορεί κάποτε να πέσουν σε καλύτερα χέρια.

(…χιλιάδες χιλιάδων οι στοιβαγμένοι χωρίς τροφή νερό και ζέστη στην Ιαπωνία…)

Στη Ιαπωνία λοιπόν. Θα το γράψω κι εγώ, το είπαν πολλοί, τόσες μέρες στο μάτι της φρίκης και ούτε μια κλοπή, ούτε ένα πλιάτσικο. Αξιοπρέπεια και στωικότητα.
Το θαυμάζω, το σέβομαι. Κάποιοι, ακόμα και αυτό, το κάγχασαν, βρήκαν πως είναι αποτέλεσμα της πειθαρχίας και του εκφασισμού.

Έλεος σύντροφοι, θα μας τρελάνετε.

Α, και κάποιες συγκροτημένες διαδηλώσεις στο Τόκυο, για την ανεπάρκεια ασφάλειας στις εγκαταστάσεις, που οι περισσότεροι σταθμοί απέφυγαν να δείξουν.

Και καθώς γράφω, ο πυρηνικός συναγερμός που είχε κατέβει για λίγο στο 4, ανέβηκε ξανά στο 5.

Αριθμοί: Στην αυξομείωση τους παίζεται η ίδια η ζωή.
Αριθμοί: Αφού πρώτα μας ταΐσουν με τις εικόνες που φέρνουν στο νου Αρμαγεδδώνα, με ένα κλικ, βρισκόμαστε έξω από το χρηματιστήριο του Τόκυο και μας μιλάει ο επικεφαλής για την αρρυθμία που παρουσιάζει ο δείκτης Νίκεϊ. Μας τα λέει ως τεθλιμμένος αλλά σίγουρος για την επιστροφή στα κέρδη, σκάει και το χαμόγελο.

( Αριθμοί: εκατομμύρια εκατομμυρίων οι ανέστιοι και οι πένητες, οι πλάνητες και άνεργοι στην Ευρώπη, άλλο τσουνάμι αυτό, ο σεισμός όμως, θα έρθει μετά… )

Αλήθεια. Στην Ελλάδα, γιατί οι καλοί πολίτες που κράζουν τους πολιτικούς έξω από τα σπίτια τους-και καλά κάνουν-δεν πάνε για ένα χοντρό κράξιμο στην ΕΡΤ;

Έβλεπα προχτές την κυρία «που έφερε τις ειδήσεις πίσω στην ΕΡΤ» (χα!) για πολλοστή φορά, με απέραντη αναίδεια να κόβει τους συνομιλητές της όταν αυτοί δεν έλεγαν τα σενάρια τρόμου ζόφου και αίματος που εκείνη θέλει. Ειδικά όταν έχει απέναντι επιστήμονες που μιλούν χωρίς το θυμικό να κυριαρχεί, βραχυκυκλώνει.

Γιατί λοιπόν όχι κράξιμο στο τελείως πια ξεφτιλισμένο καθεστωτικό μαγαζάκι της Αγίας Παρασκευής;

(…ιπτάμενα γιαούρτια άγνωστης ταυτότητας προσγειώθηκαν στην περιοχή του Πάγκαλου Όρους στην Κερατέα. Αυτόπτες μάρτυρες, δηλώνουν πως δεν είχαν προσδιορισμένη προέλευση-αν και μετρήθηκαν στην περιοχή, λίγο αργότερα, υψηλά λιπαρά… )

Α, αγαπητέ αναγνώστη, δεν βγάζω άκρη.
Η γενική εικόνα του κόσμου είναι τεράστια.
Η ειδική εικόνα του τόπου είναι ελάχιστη και δεν οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα. (υπάρχουν;) Εκτιμώ τους ανθρώπους που μένουν ακλόνητοι πίσω από ιδεολογικά οπλοστάσια-αλλά τείνω να αισθάνομαι πως είναι όλα τους αφόρητα ξεπερασμένα και ικανοποιούν μόνο την ανάγκη αυτοσυντήρησης των πιστών τους.

Τέλος, με δεκαπέντε λέξεις του Μίλτου Σαχτούρη (Στο πανηγύρι)

νεκρό πουλί ακονίζω τα μαχαίρια μου
η Ιστορία (βλέπετε) δεν κάνει διάκριση
νεκρός ή
ζωντανός.